କିଞ୍ଚିତ ବିଳମ୍ବରେ ଯଦି ତାଗିଦ୍ କରୁନ ନିଜକୁ ତେବେ ଛାଇ ଦେଖି ଟିକେ ବସିଯାଅ ଗପପେଡିରୁ କିଛି ଗପ କାଢି ପରଷି ପାର ଯଦିବେଶୀଛାଇ ଲୋଭରେ
ବଢ଼େ ନିତି ପାପ ପ୍ରକୃତୀର କୋପ ଧର୍ମଠୁଁ ହୁଏ ଆଗୁଆ ସଂସାର ତୁମର ହୁଏ ନାରଖାର ନିଦରେ କି ଗଲ ଶୋଇ?
ଦୁଖର ବୋଝଟା ଲେସି ହେଇଥିସି ଆଏଁଖ ଦେଉଥିସି କହି ମନର ଭିତର ଦୁଖର ଗୁମକା ଲହେ ନ ଯାଉଥିସି ବହି ।
ଜାଣେନା ସେ କିପରି ଜୀବନ ପ୍ରୀତି ର ଗୋଲାପ ଫୁଟେ ସେଠି ଅବା କଣ୍ଟା ଫୁଟି କ୍ଷତାକ୍ତ ହୁଏ ମନ ନିମିଷେକରେ ସୁଖ ଲହଡି ଭାଙ୍ଗେ ଅବା ଦିଗ ବିଦିଗ...
ସବୁକିଛି ସାଇତି ହୋଇଥିଲା ସ୍ମୃତିର ଗନ୍ତାଘରେ... କିଛି ମନେ ନ ଥିଲା । ୧୧
ସମୟ ବି ଟିକେ ଧିମେଇ ଯାଇଥାଏ, ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନ ନେଇ ସେ ଠିଆ ହୋଇଥାଏ, ହାତରେ ଲାଲ୍ ଗୋଲାପଟେ ହାତରେ ଧରି ମୁଁ ତା ପାଖକୁ ଯାଏ, ଛାତିରେ...
ଆଉ କେତେ ଦିନ ? ଶିକ୍ଷାକୁ ବସ୍ତୁବାଦୀ ଚେତନାର ଶକ୍ତି ସାମର୍ଥରେ ରଙ୍ଗାଇ, ମଜାଇ ପରୀକ୍ଷାର ଜୁଆ ଖେଳେ. . .
ଆଉ ଏ କହରା କେରାକ କଞ୍ଚା ଜରଜର ଶକତ ଚୂଳ ମୂଳ ତା ଟାଣ କାହିଁକି ଭାବୁଛ ତାହାକୁ କାମ ( ।) ଆଜିକାଲି ପରା ଏହି ଶୋଭନ ।
ସିଏ ନିତ୍ୟାନନ୍ଦ ସାର୍ଙ୍କ ଠାରୁ ବଡ଼ ନ ହୋଇପାରେ କିନ୍ତୁ ଷାଠିଏ ବର୍ଷରୁ ଯେ ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ଅଧିକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ ଏକଥା କହିବାର ମୂର୍ଖତା ସାର୍ କୁଆଡ଼େ କରିଛନ୍ତି
ସକାଳର ଆଲବମ୍ ଫୁଲର ବଗିଚା ଘାସର କାର୍ପେଟ ଉପରେ ଗାଢ଼ ଅଳତାର ରଙ୍ଗ ଭିଜାଭିଜା- ଏ କାର ପାଦଚିହ୍ନ ଆହା !
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ