ଶାନ୍ତିର କପୋତ ସଦା ଉଡୁଛି
ଉଚ୍ଚରେ
ଛୁଉଁଛି ବି ସବୁରିଙ୍କୁ ତା’
ପବନ ଆହୁଲାରେ ।
ଶ୍ୱେତବସ୍ତ୍ର ପରିହିତା କେହି ଜଣେ
ଶୁଭ୍ରତାର ରଙ୍ଗ ଧରି
ସ୍ୱଚ୍ଛତାର ସୁଅରେ ଧାଉଁଛି
ପ୍ରେମର ରାଗିଣୀ ଗାଉଛି ।
ଜୀବନର ଏ ପଥଟା ସତରେ ଏତେ
ଚମକପ୍ରଦ ଭାବିଲେ
ସତେ ଆତ୍ମା ବିଭୋର ହୋଇ ଉଠେ
ଯେତେ ଦୁଃଖ ଭୁଲିଯାଇ କେବଳ
ଜୀଇଁବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ।
ଅମୃତ ସମ ସେଇ ପରଶ
ଶୁଭ୍ରତାର, ସଦା ଯା’କୁ
ଆବୋରି ରଖିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ,
ସେଇ ସତ୍ୟତା ଉପରେ ହିଁ
କେବଳ ହସି ହୁଏ ।
କାମନା ମୋର ସେଇ
ଶୁଦ୍ଧ ସ୍ନେହ ଟିକକ
ଲିପ୍ସୁ ମୁଁ ତା’ର ଆମରଣ ଯାଏ
ସଭିଁଙ୍କୁ ବି ବିନତି ମୋହର,
ଜୀଅ, ଆଉ ଜୀଇଁବାକୁ ଦିଅ,
ସବୁରିଙ୍କୁ ରଖି ସେଇ
ସ୍ନେହ ମମତାର ଡୋରରେ !
