ଜନ୍ମଦିନର ମର୍ମ ନଥିଲି ଜାଣି ମୁଁ, ଯେଣୁ ଜନ୍ମିବା ଆଗୁ ମୃତ୍ୟୁ ଗରଭେ ଝରିଲି , ଏବେ ପାଇ ଅମୃତ ସ୍ପର୍ଶ ତୁମର ଏ ଦେହେ ମୁଁ ଗୋ ନବଜନ୍ମର...
ନ ହେଲେ, ବାକି ସାରା ଦୁନିଆଟା ପାଇଁ, ବେଦନାର ତୀବ୍ରତା ଯେ ଗୋଟେ ମନ୍ଦ ମନୋବୃତ୍ତି ବାହାନା , ଦର୍ଜ ଜର୍ଜରିତ ଅଶ୍ରୁଧାରଟା ତଦନୁରୂପ ଛଳନା , ସବୁକିଛି କେବଳ...
ଚାରିପାଦର କଳ୍ପନା ପସରା ମେଲାଇ ଆଗକୁ ଠୁକୁ ଠୁକୁ ଚାଲିବାର, ମନ୍ଥର ଗତିରେ ଆକାଶକୁ ଛୁଇଁବାର ନିଶା ଦ୍ରୁତଗାମୀ ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କ ସଫଳତା ଆଗେ ଫିକା ପଡ଼େ, ଅଦମ୍ୟ ସାହସ ।
ଜୀବନଟା ନ ଲାଗେ ସୁନ୍ଦର ଯା ହୃଦେ ନ ଥାଏ ଟି ପ୍ରେମ ଅଢେଇ ଅକ୍ଷରରେ ଗଢ଼ା ଏ ବାନ୍ଧି ରଖେ ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନ ।।
ସତ ଏ କଥା ପ୍ରକୃତିର ନିଶ୍ଚୟ ସବୁ ରଙ୍ଗ ମିଶିଲା ପରେ ଅନ୍ଧାର ହିଁ ଆସେ ଖୁବ କଳା ଓ ଭୟଙ୍କର ହେଇ ।
କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ ଲୋଡ଼ା ନାହିଁ କାହାର ବ୍ୟସ୍ତ ସଭିଏଁ ମୋତେ ମାରିବାରେ ମୁଁ କରିଛି କି ଅପକାର ବାରେ ତୁ ପଛକୁ ଫେର
ସଚେତନ, ସଂଯମତା ଆଚରୀ । ହାତକୁ ଧୋଇବା ସଯତ୍ନ କରି । ସଙ୍ଗରୋଧ ଗୃହେ ନିରାପଦ ହେବା । ସମାଜେ ଦୂରତ୍ୱ ରକ୍ଷା କରି ।।
ଆଉ କେତେ କାଳ ଏ ଭେଡାଭେଦ, ଧର୍ମ, ଈଶ୍ୱରଙ୍କୁ ନେଇ କେତେ ଯୁଦ୍ଧ ନିଭାଇବ ବସୁନ୍ଧରା, କେତେ ରକ୍ତନଦୀ ବୁଛାଇବି ଏ ମାଟି !
କାମନା ବାସନା ନ ଥିଲା ଏବେ ଗଲାଣି ନାଶ ଲୋଭ ମୋହ ମାୟା ଛଳନା ଛାଡ଼ି ଗଲେଣି ପାଶ ।।
ଏମିତି ପାହିଗଲା ରାତି ଦିନପରେ ଦିନ ବିତିଗଲା ବର୍ଷ ପରେ ବର୍ଷ ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ