ବାର ମାସରେ ତେର ଓଷା କ୍ଷୀରି ପୁରୀ ସଙ୍ଗେ ମଣ୍ଡା ଆରିସା ବୋଉ ହାତରନ୍ଧା ଶାଗ ଭାତ ସଙ୍ଗେ ସର୍ବୋଚ୍ଚରେ ଅଛି ମୋ ମାତୃଭାଷା !!
ତମ କଣ୍ଠେ ଦେବି ମାଳା ତୋଳି ପ୍ରେମର ଗୋଲାପ ତମ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣ ମସ୍ତକରେ ଦେବି ମୋ ପ୍ରେମର ପବିତ୍ର ପ୍ରଲେପ
ଚାଲ ଏବେ ଦୁହେଁ ମିଶି ପାଦଦେବା ସତ୍ୟ ଏବଂ ଶାନ୍ତିର ଭବ୍ୟ ମନ୍ଦିରରେ ଯେଉଁଠି ଟୋପାଏ ଲୁହ ବଦଳରେ ମିଳିବ ଏକ ବିଶାଳ ଅମୃତର ହାଣ୍ଡି,
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବାଙ୍କ ଚାହାଁଣୀରେ ପଙ୍କରୁ ଜନମ ହୁଏ ପବିତ୍ର ପଙ୍କଜ, ବିଷ ପାଲଟିଯାଏ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଅମୃତ, ପଙ୍ଗୁ ଲଙ୍ଘିପାରେ ମହା ଗିରିଶୃଙ୍ଗ, ମୁକ ଗାଇପାରେ ଶ୍ରୀଗୀତଗୋବିନ୍ଦ ।
ଯଦି କେବେ ବସନ୍ତରେ ଆସେ ମାଡି ଅଦିନିଆ ଝଡ଼ ଯଦି କେବେ ଶ୍ରାବଣରେ ରହିଯାଏ ବର୍ଷା ଲୁହ ଧାର ତୁମେ ମୋତେ ଭୁଲିଯିବ
ଅଜା ଆଈ ବାପା ମାଆ ବି ଝୁରନ୍ତି ତତେ ଦେଖିଥିଲେ ବୋଲି ତୋ ନିର୍ଜୀବ ଦେହ ଦେଖିଥିଲେ ସେ ତ ନ ପାରନ୍ତି ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ବୁଝେଇ ଯାଆ ତୁ...
ଆଜି ମୁଁ ଏକାନ୍ତ ତମର ଆଉ ସେ କାହା ପାଦ ଚିହ୍ନର ଧସାରେ ଜାଳୁନି କି ଉଡିଆସୁଥିବା ହଳଦୀ ବସନ୍ତର ଛବିକୁ ଚାଟିତଳେ ଚାପି ରଖି ସ୍ୱପ୍ନରେ ମଶ୍ଗୁଲ୍ ରହୁନି...
କିଏ କେବେ ଝାଙ୍କିଛ ଚନ୍ଦ୍ରମୂଖୀର ହୃଦୟ ଭିତରକୁ ? ଛାନ୍ଭିନ୍ କରିଛ ଦେବଦାସ ପାଇଁ ସାଇତା ପ୍ରେମକୁ ? ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବାର ସହଯୋଗକୁ, ଆମ୍ରପାଲିର ଦ୍ୱାର ଏବେବି ଖୋଲା ଯତ୍ନ...
ଶୁଭ ମନାସଇ କେତେ, ମୁଁ ମାଟିର ମଣିଷ ଟିଏ ବାସ୍ନା ଆସିଲେ ମାଟିର ପିଠିରୁ ମୁଁ ସ୍ୱପ୍ନ ବିଭୋର ହୁଏ,
ତୁମେ କରୁଣାର ବ୍ୟାପ୍ତ ଆକାଶଟିଏ, ବଉଦଟିଏ ମୁଁ ଭାସୁଅଛି ସତେ ତୁମରି ଅସୀମ କୋଳେ ! ବାହିନିଅ ପ୍ରଭୁ ତୁମରି ବୁକୁରେ କ୍ଷୁଦ୍ର ଏ କାୟା ମୋର, ତୁମ ଇଚ୍ଛାରେ...
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ