ସୁନୀଳ ଆକାଶୁ କୃଷ୍ଣ ବାଦଲ
ଯେବେ ଆପେ ହଟିଯାଏ
ରୂପା ପରି ଧଳା ମେଘ ଖଣ୍ଡ ସଙ୍ଗେ
ଆଶ୍ଵିନ ହିଁ ଆସିଯାଏ ।
କାଚ କେନ୍ଦୁ ଭଳି ନିର୍ମଳ ଜଳରେ
ଫୁଟିଥାଏ ପଦ୍ମ କଇଁ ,
ନଦୀ ପଠା କାଶତଣ୍ଡୀରେ ଭରିକି
ଆସନ୍ତି ଜଗତ୍ ମାଇ ।
ଗାଁ ସହରର ଗଳି କନ୍ଦି ସବୁ
ପଡ଼ି଼ଉଠି ନାଚୁ ଥାଏ
ଘରେ ଝିଅ ଭଗ୍ନୀ ଗହଳ ଚହଳେ
ଦିବାନିଶି ଯାତ ହୁଏ ।
କିଣାକିଣି ସଜାସଜିରେ ସବୁଠି
ଖରଚ ହୁଏ ବହୁତ
ଆଲୋକ ମାଳାରେ ପୂଜାର ମଣ୍ଡପେ
ରାତ୍ରିରେ ହୁଏ ପ୍ରଭାତ ।
ଆଦ୍ୟାଶକ୍ତି ମାଁ ଦୂରୁଗାଙ୍କୁ ଲୋକେ
ମାନନ୍ତି ପବିତ୍ର ମନେ,
ମହିଷାସୁର ଓ ଦୁଷ୍ଟ ଦଶାନନ
ମରିଥିଲେ ଏହି ଦିନେ ।
ଜିଉନ୍ତିଆ ଦଶହରା କରିଥାନ୍ତି
ପୁରପଲ୍ଲୀ ସବୁ ଠାରେ
ପୁଅ ଭାଇ ତଥା ନିଜର ପାଇଁକି
ମା’ ଭଉଣୀ ସରାଗରେ ।
ଋତୁଙ୍କର ମଧ୍ୟେ ଶରତ ଯେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ
କହିଛନ୍ତି ଋଷିମୁନି ,
ସ୍ୱର୍ଗୁ ଆଗମନ କରିଥାନ୍ତି ନିଜେ
ଜଗତ୍ଦାତ୍ରୀ କାତ୍ୟାୟିନୀ ।
ବିଜ୍ଞାନର ଯୁଗେ ଦଶହରା ପର୍ବ
ଭରିଥାଏ ହସଖୁସି,
ନିଷ୍ପ୍ରାଣ ଶରୀରେ ଅପରୂବ ଶକ୍ତି
ଶାନ୍ତି ଯେ ଦିଏ ପରଶି ।