କବିତା

ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ

Annapurna Mohanty's odia poem Shoonyasthaan

କାହିଁକି ତଥାପି ଏତେ
କଲମେ ବଲମ ତ
ଗାଳି ପରି ଗୁଳି ବର୍ଷା
ସୂଚୀପତ୍ର ସୂଚନା ଭିତରେ
ହଜିଯାଏ ନିଜର ସତ୍ତା ।।

ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ

କିଛି ନୁହେଁ ମୁଁ
ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନଟିଏ
ଆସିଛି କେଉଁଠୁ କେବେ
ଯିବି କେଉଁଠାକୁ
ଜାଣେ ନାହିଁ
ଚାରିପାଖେ ଗହଳିକୁ ଦେଖି
ଡରୁଥାଏ ଚାହୁଁଥାଏ
ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ ଟିକକୁ ବି ଜାଗା କ’ଣ ନାହିଁ ?

ପକ୍ଷୀ ପରି ଉଡ଼ିବା
ତାକତ ନାହିଁ
ମୀନ ପରି ବୁଡ଼ିବା କୌଶଳ
ବଡ଼ ବଡ଼ ଲୋକ ପରି
କ୍ଷମତା ପଦବୀ ନାହିଁ
ସିଂହାସନ ଅଧିରୂଢ଼ ପରି
ଅଳସ ବିଳାସ ।

ଏତେ ଟିକେ ମନ ନେଇ
ବଞ୍ଚି ଆସୁଥିବା ବେଳେ
ଅପାରଗ କେହି କହେ
କିଏ ବା ଟିଟିକାରେ ହସରେ ଉଡ଼ାଏ

ସଙ୍କୁଚିତ ମନ ନେଇ
ବହୁଥର ଫୁଟିଚି ବାସିଚି
ପବନରେ ଦୋଳି ଖେଳି
ନିଜ ପାଇଁ କରିନାହିଁ କିଛି
ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନଟିଏ ପାଲଟିଛି ।

କାହିଁକି ତଥାପି ଏତେ
କଲମେ ବଲମ ତ
ଗାଳି ପରି ଗୁଳି ବର୍ଷା
ସୂଚୀପତ୍ର ସୂଚନା ଭିତରେ
ହଜିଯାଏ ନିଜର ସତ୍ତା ।।

ମୁଁ ଉଦୟ ରବି ନୁହଁ
କୁହ ଯଦି
ଅସ୍ତଗାମୀ ହେଲି କେତେବେଳେ ?
ବିଜୟ ଅରୁଣ କପାଳେ ମୋର
କିଏ ବୋଳିଦିଏ ଧୀରେ
ସ୍ୱାଗତ ସିନ୍ଦୂର ଏତେ ଚାତୁରୀରେ ।

ଦେହ ଅଛି, ଦାହିକା ରହିବ
ହସ୍ତପାଦ ନାହିଁ କୁହ
ଚାଲିରେ କଦମ୍ୱ ଫୁଟେ କେମିତି କହୁଚ ?

ଆଖିରେ ମୋ ନୀଳମେଘ
ମୁଁ ପୁଣି ନୀଳନଦୀ ଲୁହ
ଜୀବନର ଚଲାପଥେ
ଭାରି ଏକା ଏକା
ଏକା ମୋର ସାରାସ୍ୱପ୍ନ
ଦେହ ଓ ବିଦେହ

ନଇଁ ନାହିଁ କାହା ଆଗେ
ମାଗି ନାହିଁ କାହା ପାଶେ କେବେ
ବଞ୍ଚିବାର ସାହାନାଇ ବାଜୁଚି ବାଜିବ
ବିପୁଳ ସାମର୍ଥ୍ୟ ସାଥେ, ତପସ୍ୟାର ତପୋବନ ପରି
ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ ତା’ ଜାଗାରେ ଥିବ ।

ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିବା ଲେଖିକା/ଲେଖକଙ୍କ ତାଲିକା

ଲୋକପ୍ରିୟ ଲେଖା

To Top