ଝୁଅକୁ ଗଛ ଚଢ଼ିବା ମନା,
ନଈ ପହଁରିବା ମନା
ଦୁମ୍‌ଦୁମ୍ ଚାଲିବା ମନା
ଠୋସ୍, ଠୋସ୍ କଥା କହିବା ବି ମନା
ମାଆର ସବୁ ଆକଟର ସୀମା
ନାଲି ଆଖି, ରାଣ ଦୁହାଇକୁ
ବାରମ୍ୱାର ଅତିକ୍ରମ କରେ ଝୁଅ
ସେଇଥି ପାଇଁ ତ ଗାଁରେ ହୁରି ପଡ଼େ ଉଦ୍ଦଣ୍ଡୀ ଝୁଅ ।

ସାଁଠଣା ଶିଖେନା ବୋଲି
ମାଆ ଗରଗର ସକାଳରୁ ସଞ୍ଜ
ଅଣ୍ଡିରୀ, ରଣଚଣ୍ଡୀ ଗୁଣ ପାଇଁ
ଗାଁ ମାଇପିଙ୍କ ଫୁସ୍ ଫୁସ୍ କଥା
ମେଲିଯାଏ ଏ ଗାଁରୁ ଅନ୍ୟ ଗାଁ ତୁଠ ।

ଉଦ୍ଦଣ୍ଡୀ ଝୁଅ ଗୁଲି ଖେଳେ, ଡାବଳ ବି ଖେଳେ
କମ୍ ବୟସୀ ଟୋକାଙ୍କ ମେଳରେ
ଧାପିରେ ଶୁଶୁରି ମାରିବା ନାଗର ଟୋକାଏ
ବାଟବଣା ହୁଅନ୍ତି ଆପଣା ଛାଏଁ
ସିଏ ରାସ୍ତାରେ ଗଲେ
ଗାଁ ଝୁଏ ମୁହଁ ମୋଡ଼ନ୍ତି- ତା’ ଛାଇ ପଡ଼ିଲେ ।

ଉଦ୍ଦଣ୍ଡୀ ଝୁଅ ସବୁଠି ଥାଏ
ଷଣ୍ଢ ଲଢ଼େଇରେ ଉସ୍କାନି ଦିଏ
ଦନ୍ତା ମାଙ୍କଡ଼ ଦଳକୁ ସାରାଦିନ ଖେଦୁଥାଏ
ଧୁ’-ଧୁ’-ଖରାବେଳ କଟିଯାଏ ତା’ର
ବର ଓହଳ ଦୋଳିରେ ।

ଏ ଝୁଅକୁ ଦେଖିବାକୁ ଆସି
ବରପକ୍ଷ ଫେରି ଯାଆନ୍ତି ଗାଁ ମୁଣ୍ଡରୁ
ରବିଶୁଦ୍ଧି ଶୁଝିଲାନି ଅନେକ ଦିନ
ଏଇ ସନ ଯୋଗକୁ ଘର ମିଳିଲା
ବର ମିଳିଲା ଉଦ୍ଦଣ୍ଡୀ ଝୁଅକୁ ।