ସମାଜର ସବୁ ନାଲି ଆଖିକୁ ଅକ୍ଳେଶରେ କରିଥିଲ ସାମ୍ନା ତୁମେ ସତରେ ଅନନ୍ୟା ।
ଲୋଡ଼ା ହୁଏ ଅଜସ୍ର ତପସ୍ୟା କରିବାକୁ ହୁଏ ଅନ୍ତହୀନ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ପ୍ରୀତିକୁଞ୍ଜରେ ଦେବାକୁ ହୁଏ ବାରମ୍ୱାର ଅଗ୍ନି ପରୀକ୍ଷା
ମୋ ଆଖି ଜଳକା ହେଇଯାଉଛି କିଏ ଜଣେ ମୁହଁରେ ପଟି ବାନ୍ଧି ହାତରେ ଛୁରୀ ଧରି ଯମଦୂତ ପରି ଦିଶୁଛି ।
ଯେବେ ତୁମ ମଙ୍ଗଳ ମନାସି ମୁଁ କରେ ଆରାଧନା ଷୋହଳ ଶୃଙ୍ଗାର କରି କରେ ତୁମର ବନ୍ଦାପନା
ପବନର ଆବଶ୍ୟକତା ଆକାଶର ବ୍ୟାପ୍ତି ସାଗରର ଗଭୀରତା ମାଟିର ସହନଶୀଳତା ଓ ଅଗ୍ନିର ତେଜ ମୁଁ ।
ମା' ଗଲା ପରେ ତୁମର ଜୀବନ ନ ଥିବା ଆଖି, ମୁଁ ଦେଖିଛି ବାପା ଦେଖିଛି ପୁଣି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଛଳନାରେ ଢାଙ୍କିବା ତୁମ ଅସହାୟତା ।
ମୋ ଦେହ ଆଉ ରହେ ନାହିଁ ଦେହ ହୋଇ ହୋଇଯାଏ ମାଟି ସମଗ୍ର ଶ୍ରାବଣକୁ ଶୋଷିନିଏ ନିଜ ଭିତରକୁ ସାଇତି ରଖେ ତା' ବତୁରାପଣକୁ ।
ଖୋଲିଦେଇ ଆସେ ହୃଦୟର ଦ୍ୱାର ସେ ପ୍ରୌଢ଼ ଦମ୍ପତିଙ୍କର ଯେ କାଲି ରାତିରେ କିରୋସିନ ଓ ଦିଆସିଲି ସଜିଲ କରୁଥିଲେ ଢାଳିବାକୁ ସୁନାନାକୀ ବୋହୂଟି ଉପରେ ।
ଅଚାନକ ତାକୁ ଶୁଭିଲା ଏକ ମନ୍ଦ୍ର ମଧୁର ସ୍ୱର କାନରେ ଢାଳି ହୋଇଗଲା ଅମୃତର ଧାର ।
ତୁମ ପ୍ରେମ ଫଲ୍ଗୁ ପ୍ରବାହିତ ହୋଇ ଭିଜେଇ ଦିଏ ମୋ ହୃଦୟ ଗାତ୍ର ପ୍ରିୟତମ ମୋର ତୁମ ପ୍ରେମ ବିନା ସଂସାରେ ଆଉ କିଛି ତ ନାହିଁ
ସତରେ କଣ ଛିଡ଼ିପଡ଼ିଛି ଆକାଶ ନା ଧରାଯାଇଛି ରସାତଳକୁ ହାତଛଡ଼ା ହୋଇଛି କି ସମ୍ରାଟଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଶୁଖିଗଲା କି କ୍ଷୀରସାଗର ନା, ଫଣା ହଲେଇଳା ବାସୁକୀ ଖୋଲିଲେ କି ତୃତୀୟ...
ସେମାନଙ୍କର ସବୁ ବିଦ୍ରୋହର କାହାଣୀ ସରିଯାଏ ମୋ ସ୍ମିତ ହସରେ ସବୁ ଯଜ୍ଞର ଆହୁତି ହୋଇଯାଏ ମୋ ଇଷିକାରରେ ।
ସେ ବୁଢ଼ୀ ବୋଧହୁଏ ପହଞ୍ଚି ସାରିଛି ମୃତ୍ୟୁ ପାଖରେ କିନ୍ତୁ ଦୌଡୁନାହିଁ ହଁ ଏ ଯୁବକ ବୋଧେ ଦୌଡୁ ଦୌଡୁ ଧକ୍କା ଖାଇ ମରିବ
କବିତା ତେବେ ସମ୍ଭବ ହୁଏ ଯେବେ ବିଷୟଠୁ ଦୂର ଏବଂ ବସ୍ତୁର ନିକଟରେ ଥାଏ ଏକୁଟିଆ କରିଦିଏ କବିତା
ତମେ କଡ଼ ଲେଉଟେଇଲ ମୁଁ ନିଜକୁ ନିଜେ ଡରି ସେଇ ପାଖରେ ବସିଥିଲି ତୁମେ ଉଠିଲ ଆଉ ଟିକେ ପରେ ତୁମେ ଶୋଇଗଲ
ଏକଥା ସିଏ ଦଶବର୍ଷ ପୂର୍ବେ କହିଥିଲା ଆଜି ସେ ବାରମ୍ୱାର କହୁଛି ମତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ହେଉଛି ଏହା ସେ ବହୁସମୟ ଧରି ବନେଇ ଚୁନେଇ କହୁଛି
ଏଇ ଅନୁଭବଟି ଆସିଛି କାମରେ ମଗ୍ନ ରହି ସଭିଁଙ୍କଠୁ ଦୁଃଖ ଛୁପାଇବାରେ
ମତେ ଆଉ ଏକ ବଡ଼ ଅନୁଭବର ସନ୍ଧାନରେ ଛାଡ଼ି ଏହା ନିଶ୍ଚିତ ଯିଏ ବଡ଼ ଅନୁଭବ ନପାଇ ସବୁ ଜାଣନ୍ତି
ଖେଳାଉ ଥାଏ ନାରୀର ମୁହଁ ଉଦାସ ତଥାପି ସେ କରୁଥାଏ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ ତା' ଭିତରର ଏ ଗର୍ଜନ
ଏ ମାଟି ଏଠାରୁ ସେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାହା ଯୋଡ଼ାଯାଇଛି ତାହା ସେମାନଙ୍କ ଘର ନୁହେଁ ସେମାନଙ୍କ ପିଲାମାନେ ହିଁ ସେମାନଙ୍କ ଘର ବହୁତ ବଡ଼ ଦେଶରେ ବହୁ ଲୋକଙ୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣା
ଶିଶୁଟିଏ ଠାରୁ ତେବେ ସେ ଶିଶୁ ହତ୍ୟା ଦୋଷରୁ ବଞ୍ଚିଗଲା ସେ ନିଜ ଶରୀରର ବଳ ପ୍ରୟୋଗରୁ ବଞ୍ଚିଗଲା କିନ୍ତୁ ସେ ହାର ମାନି ନାହିଁ ଶିଶୁଟିର ନିଶ୍ଚଳ ଚରିତ୍ର...
ଆମେ ଏବେ ବିଜ୍ଞାନକୁ ଜିତୁଛୁ ମାଛକୁ ଡବାରେ ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ସେ ମାଛକୁ ମଧୁର ପାଣିରେ ରଖି ନ ଦେବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଆବିଷ୍କାର କରୁଛୁ
ତା'ର ନିଶାସକ୍ତ ଦୃଷ୍ଟି କହୁଥିଲା କି କାଲି କାଲି ହିଁ ଆସିବ ତୁମେ ହୋସ୍ ଉଡ଼େଇ ସାରିଛ ତୁମକୁ କାଲିର ଖବର ନାହିଁ ତୁମେ ଯେଉଁଠି ଅଛ ପ୍ରକୃତରେ ତୁମେ...
ସେ ଯୁବକଟିର ବ୍ୟାକୁଳତାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଗଢ଼ି ଆଲୋଚନା ଶୁଣି ସେ କଠୋର ଦିଶନ୍ତିନି ଯାହା ତାଙ୍କ ଭିତରେ ଉକୁଟେ ବାରମ୍ୱାର
ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ କରୁଛି ଆମ ସଭିଁଙ୍କୁ ମନଧ୍ୟାନ ଦେଇ ଶୁଣ କିଛି ବି ସ୍ୱାର୍ଥ ନାହିଁ ସେ ହସରେ ସେ ହସ ଆମକୁ ମୋହିତ ନୁହେଁ ମୁକ୍ତ କରୁଛି
ତୁ ଯେବେ ଛୋଟ ଶିଶୁ ଥିଲୁ ତୋତେ କାନ୍ଦିବା ମୁଁ ଦେଖି ପାରୁନଥିଲି ଏବେ ମୁଁ ଦେଖି ପାରୁଛି ତୋର କାନ୍ଦିବା !
ଯାଅ ଯେଉଁ ଯାତ୍ରାରେ ଦି'ଦିନର ବିଶ୍ରାମ ମିଳିବ ବୋଧହୁଏ ମା'ଭେଟ ହେବ ଅଥବା ମା'ର ସ୍ମୃତିରେ
ଥରକୁ ଥର ଗୋଟେ କାହାଣୀରୁ ଦ୍ୱିତୀୟରେ ଟିକେ କମ୍ ବା ବେଶି ସ୍ୱାଧୀନ ହୋଇ ମୁଁ ଗଢ଼ିଦିଏ ଏକ ପୃଥିବୀ ନିଜ ଭିତରେ ଏବଂ ତାକୁ ପହୁଞ୍ଚାଏ ବାହାରକୁ
ହସିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ମୋର ମୁଁ ତାକୁ ଛପେଇ ଦେଉଛି କାରଣ ତୁମ ହାତରେ ମୁଁ ନିଜ ବିଚାରରେ ବରବାଦୀ ରକ୍ଷା କରିବାକୁ
ଏବେ ଫେରାଇ ନେଉଛି ଆଗାମୀ ଦେଖା ସାକ୍ଷାତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହଁ ! ସେ କେତେଥର ରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି
ବିସ୍ତୃତ, ବିଶାଳ ଓ ବିରାଟ ଦେଶ କିନ୍ତୁ ବିସ୍ତୃତିକୁ ଅଧିକ ଏହାର ଅଥଳ ଅବସ୍ଥା ଆମେ କେତେ ଗଭୀରକୁ ଯାଇ ଗୋଟେ ଶକ୍ତି ନେଇ ଆସିଛୁ ଆଉ ଡୁବି ଯାଉନାହୁଁ...
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ