-: ପୂର୍ବରୁ :-
ପାଣି ପିଇସାରି ଗୋଟେକୋଣରେ ତା ମଇଳା ଚିରା ଗାମୁଛାଟା ପକେଇ ଦେଇ ଗଡି ପଡିଲା । ଭୋକେ ଓଡ଼ିଆ ନିଦ ଯାଏ ନ୍ୟାୟରେ ତାକୁବି ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ନିଦ ହେଇଗଲା ।
ପୁଲିସ ଆସିକି ପଛରେ ଦିବାଡ଼ି ପକେଇଲା ପରେ ତା ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଲା । ଭୋକରେ ପେଟ କଇଁ କଇଁ ଡାକ ଛାଡୁଥାଏ । ଗାଁ କଥା ତାର ମନେ ପଡିଲା । ଆଉ ଭୋକରେ କାନ୍ଦ ବି ଲାଗିଲା ।
ଗାଁରେ କିଛି ନ ହେଲେ ବି ଖାଇବା ଗଣ୍ଡେ ମିଳୁଥିଲା । ମହାଜନ ବାଡେଇଲା ବୋଲି ସିନା ନ ହେଲେ ବାବୁଆଣୀ ତ, ତା ମନ ଜାଣି ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ଦେଉଥିଲେ ।
କେବେ କେମିତି ଲୁଚେଇକି ଆମ୍ବସଡା ଆଉ ଆଚାର ଟିକେ ଆଉ କେବେ କେମିତି ପିଠାପଣା ବାଡ଼ିପଟେ ତାକୁ ଦେଉଥିଲେ । ଗାଈ ଚରେଇଲେ ବି ଭଲରେ ଗଣ୍ଡେ ଖାଇ କି ଥିଲା । ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପୋଖରୀ ହୁଡ଼ାରେ ବୁଲାବୁଲି କରୁ କରୁ ଭୁଜା ଖାଉଥିଲା । ଭାବିଲା ଗାଁକୁ ପଳେଇବି କି ? ପୁଣି ଭାବୁଥିଲା ନା, ଏବେ ଗାଁକୁ ଫେରିଲେ ତା ସାଙ୍ଗମାନେ ତାକୁ ଚିଡେଇବେ । ମହାଜନ ପୁଣି ପିଟିବ । ଭାବୁଥିଲା ସବୁହେଲେ ବି ଗାଁରେ ଖାଇବାକୁ ଗଣ୍ଡେ ତ ମିଳିବ । ତାକୁ ସନାଦା ଉପରେ ରାଗ ଲାଗୁଥିଲା । ସନାଦା କଲିକତାରେ ରହେ ।
ତାଠୁ ଶୁଣିଚି ବଡ ଟାଉନୁରେ କେମିତି କେତେ ଲୋକଥାନ୍ତି । କେତେ ଗାଡ଼ିମଟର ଥାଏ । ସେଠି କେମିତି ଲୋକସବୁ ବଡବଡ କୋଠାଘରେ ରହନ୍ତି । ଆଉ ଛୋଟ ବଡ ସବୁଲୋକଙ୍କୁ ସହର କେମିତି ଆପଣାର କରିଦିଏ । କିନ୍ତୁ ତାକୁ ତ ଏଠି ଖାଇବାକୁ ଟିକେ ବି ମିଳୁନି । କାଲି ରାତିରେ ସେ ଶୁଖିଲା ରୁଟି ଦିପଟ ଖାଇଥିଲା ଯେ ଆଜିଆସି ଏତେବେଳ ହେଲାଣି ପେଟରେ ପାଣି ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ପଡିଲାନି । ଭାବି ଭାବି ସେ ଷ୍ଟେସନ ବାହାରକୁ ଆସିଲା ।
ଷ୍ଟେସନ ବାହାରେ ଏତେ ବଡ ବଡ ଅଟ୍ଟାଳିକା, କୋଠାବାଡ଼ି, ଗାଡିମଟର ଦେଖି ତା ଆଖି ଖୋସି ହେଇଗଲା । ଇଲୋମା ଏଠି ଏତେ ଲୋକ ! କିଏ କୁଆଡୁ ମାଡି ଆସୁଛନ୍ତି । ଗାଡି ମଟର ସବୁ ପେଁ ପାଁ କରି ମାଡିଯାଉଥାନ୍ତି । ରାସ୍ତାରେ ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଦୁଇଥର ଧକ୍କା ହଉହଉ ବଞ୍ଚିଲା ସେ । ରାସ୍ତା ମଝିରେ ଚାଲୁଥାଏ, ସେପଟୁ ଗୋଟେ ଟ୍ରକ ଆସୁଥାଏ । ସେ ଜାଣି ନ ପାରି ଟ୍ରକ ଆଗକୁ ପଳେଇ ଆସିଲା । ତା ମୁଣ୍ଡ ବୁଲେଇ ଦଉଥାଏ । ତାକୁ କିଛି ଦେଖା ଯାଉ ନ ଥାଏ । ଆଗରୁ କଣ ଗୋଟେ ଆସିଲା ପରି ଲାଗୁଥାଏ କିନ୍ତୁ ଜାଲିଜାଲୁଆ ଦେଖା ଯାଉଥାଏ । ଏବେ କୁଆଡେ ଯିବ ସେ, କଣ କରିବ ବୋଲି କିଛି ମୁଣ୍ଡରେ ପଶୁ ନ ଥାଏ । ଭୋକରେ ପେଟ ଆଉଟୁ ପାଉଟୁ । ଚାଲୁ ଚାଲୁ ତା ହଂସା ଉଡ଼ିଗଲା ପରି ଲାଗୁଥାଏ । ହେହେହେ …. ଦୁମ… କଚାଡି ହେଇ ରାସ୍ତା ଉପରେ ପଡିଲା ସେ । ଟ୍ରକ ଡାଇଭର ବ୍ରେକମାରିଲା ବୋଲି ସେ ବଞ୍ଚିଗଲା । ପାଖରେ ଲାଲଟୁ ଭାଇ ତାରିକ୍ସାରେ ବସିକି ବିଡି ପିଉଥିଲା । କଣ ହେଲା, କଣ ହେଲା ବୋଲି ଧାଇଁ ଆସିଲା । ମୁଁହରେ ପାଣି ଛିଞ୍ଚି ଚେତାକଲା । ନାଁ ଗାଁ ପଚାରିଲା । ଓଧ କିଛି କହିଲା ନାହିଁ । ଲାଲଟୁ ଭାଇ ତା ରିକ୍ସାରେ ବସେଇ ୟାକୁ ଘରକୁ ନେଇଗଲା ।
ଘରେ ତାର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଭଉଣୀ, ବାପା ମା କେଉଁ ଦିନୁ ସଫା । ପୁରୁଣା ବଜ଼ାର ପାଖରେ ଘର ତିଆରି ଚାଲିଥିଲା ବେଳେ ଭୁଶୁଡି ପଡିଲା । ତା ବାପା ଆଉ ମା କାନ୍ଥତଳେ ଚାପିହେଇ ମରିଗଲେ । ଅନୁକମ୍ପା କିଛି ମିଳିଲା ସରକାରଠୁ । ସେଇପଇସାରେ ଖଣ୍ଡେ ରିକ୍ସା କରିକି ଚଳାଉ ଛିଆଉ ଏ ଝୁଁପୁଡି ଖଣ୍ଡିଏ କରିଛି ଏ ବସ୍ତିରେ । ବସ୍ତିରେ କାହାର କିଛି ଠିକଣା ନାହିଁ । କିଏ ଆସେ କିଏ ଯାଏ , କାହାର କିଛି ଯାଏ ଆସେ ନାହିଁ । ସକାଳୁ ସରକାରୀ ଶୌଚାଳୟ ଯିବାକୁ ଆଉ ସରକାରୀ ପାଇପିରୁ ପାଣିନବାକୁ ନିଈତି ଝଗଡା ହୁଏ ।
କିଏ ରିକ୍ସା ଧରି କାମକୁ ଯାଏ ତ କିଏ ମୁଲିଆ କାମ କରେ । କିଏ ଚୋରା ଦେଶୀ ମଦ ବିକେ ତ କିଏ ଦଲାଲି ଗିରି କରି ଦିପଇସା କମାଏ । କିଏ କିଏ ଅବା ଚୋରି କରନ୍ତି ଆଉ କେହି କେହି ଦେହ ଦଲାଲ ବି ଥାନ୍ତି । କିଛି କିଛି ଲୋକ ସଚୋଟ ବି ଅଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କେବେ ବି ମୁହଁ ଖୋଲନ୍ତି ନାହିଁ । ମୋଟାମୋଟୀ ଭାବେ ସବୁ ଲୋକ ଗରିବ । ଚା ଗୁଣ୍ଡ ଚିନି ମଗା ମଗି ଚଳେ ।
ଲାଲଟୁଭାଇର ବୟସ ୧୮ବର୍ଷ ଭଉଣୀର ୧୨ବର୍ଷ କିନ୍ତୁ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବୁଝନ୍ତି । ଲାଲଟୁଭାଇ ରିକ୍ସା ଚଳାଏ ଆଉ ଭଉଣୀ ଘରେ ରନ୍ଧା ବଢ଼ା କରେ । ଖୁସି ଖୁସିରେ ଚାଲୁଥାଏ ଘର । ଏବେ ଆଉ ଗୋଟେ ପ୍ରାଣୀକୁ ପୋଷିବାକୁ ପଡିବ । କିନ୍ତୁ ମନ ଖୁସିଥାଏ ଲାଲଟୁଭାଇର । ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କଠାରେ ଜାତିଗତ ଭେଦଭାବ ନ ଥାଏ । ସେ ଭାବୁଥାଏ ଯେ ଯାହା ହଉ ଭଉଣୀକୁ ଆଉ ଗୋଟେ ଭାଇ ମିଳିଗଲା । ଏବେ ଦିଜଣଯାକ କାମ କରିବୁ ଆଉ ଭଉଣୀର ବାହାଘର ଖୁବ ଧୁମଧାମରେ କରିବୁ ।
କିଛିଦିନ ପରେ ଓଧ ଠିକ ହେଇଗଲା । ଖାଇପିଇ ଦେହରେ ବଳ ଆସିଲା ପରେ ଦିନେ ଲାଲଟୁଭାଇକୁ ପଚାରିଲା “ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ କାମ ଖୋଜିଦିଅ । ମୁଁ ବି କାମ କରିବି । ଗୁଡ଼ିଆ ଘର ପୁଅ ମୁଁ , ସବୁକାମ କରି ପାରିବି ” । ହରିଜନ ବୋଲି ସେ ଜାଣି ଜାଣି କହିଲାନି ନ ହେଲେ ସମସ୍ତେ ବାରଣ କରିବେ, ଛୁଆଁଅଛୁଆଁ ବାରିବେ। ଲାଲଟୁଭାଇ ବି ଖୁସି ହେଇଗଲା । ସେମାନେ ବି ଗୁଡ଼ିଆ । ଦଇବର କରୁଣ ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ସେମାନେ ଆଜି ତଳିତଳାନ୍ତ । ନହେଲେ ସେ କଣ ରିକ୍ସା ଚଳାଉଥାନ୍ତା । ଲାଲଟୁଭାଇ କହିଲା ତୁ କିଛି ଚିନ୍ତା କରନି ଆଗ ରିକ୍ସା ଚଲେଇବା ଶିଖିଯା ତାପରେ ମହାଜନଠୁ ଭଡାରେ ଆଣିକି ଚଳେଇବୁ । ଆଗତାକୁ ୩୦୦ଟଙ୍କା ଦେବାକୁ ପଡିବ ସେଇଟା ମୁଁ ଦେଇଦେବି , ତାପରେ ଦିନକୁ ୨୦ଟଙ୍କା ଭଡା । କିଛି ଦିନ ଭିତରେ ଓଧ ରିକ୍ସା ଚଲେଇବା ଶିଖିଗଲା ଆଉ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ରାସ୍ତାରେ ଚଳେଇବାରେ ଲାଗିଲା ।
ରିଲା (ଲାଲଟୁରଭଉଣୀ) ଓଧକୁ ଭାଇ ଡାକିବାକୁ ମନାକଲା । ଓଧର ଦେହ ଖରାପ ଥିଲାବେଳେ ଲାଲଟୁ ଓଧ ପ୍ରତି ଟିକେ ଅଧିକା ଧ୍ୟାନ ଦେଲା ବୋଲି ରିଲା ଭାବିଲା “ମୋ ଭାଇ ମୋତେ ଏକା ଭଲ ପାଉଥିଲା, କେତେ ଗେହ୍ଲା କରୁଥିଲା, ଏ ଟୋକାଟା ଆସିଲା ପରେ ସେ ବେଶୀ ଧ୍ୟାନ ତାକୁ ଦଉଚି ମୋତେ ପଚାରୁନି । ଯା ଏଟା ମୋ ଭାଇ ନୁହେଁ , ଯିଏ ମୋଠି ଭାଗ ବସାଉଛି । ଭାଇଏବେ ମୋତେ ଖାଲି କାମ କର, କାମ କର କହୁଛି । ମୋର ଦରକାର ନାହିଁ । ମୋ ଭାଇ ଭଲ ତ ମୁଁ ଭଲ । ଏଟା ଗୋଟେ କଉଠୁ ଉଡିଆସି କି ବୁଡି ବସିଲା , ୟାକୁ କିଏ ଭାଇ କରିବ” ।
ଓଧ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ରିକ୍ସା ଚଲେଇବା ଶିଖିବା ପରେ ବଜାରରେ ରିକ୍ସା ଲଗେଇଲା । ଲାଲଟୁ ଯେଉଁଠି ବସେ ସେଠି ବସିଲା । ଲୋକମାନେ ବି ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ତାକୁ ଆଦରିଗଲେ । ବେଳେ ବେଳେ ଲାଲଟୁ ତା ଭଡା ବି ଓଧକୁ ଦେଇଦିଏ । ଛେଉଣ୍ଡ ଛୁଆଟା କିଛି ଭଲ ପଇସା ପାଉ । ଆଗକୁ ଜୀବନ ତ ପଡିଛି । ଓଧ କିଛି କିଛି ଭଲ ପଇସା ପାଇଲା । ବେଳେବେଳେ ନିଜ ପଇସାରୁ ରିଲା ପାଇଁ ନେଲପଲିସି, କାଚ, ମାଳି ଆଦି କିଣି ଆଣେ । ରିଲା କିଛି ବି ଛୁଁଏନି । ଲାଲଟୁ ତାକୁ ବୁଝାଏ । ପୁଣି ହସି ଖେଳି ସଂସାର ଚାଲେ । ସକାଳୁ ଉଠି ଓଧ ଆଉ ଲାଲଟୁ ପଖାଳ ଖାଇ ରିକ୍ସା ନେଇ ବଜାରକୁ ଯାନ୍ତି । ଦିନବେଳେ ଖାଇବାକୁ ଆସନ୍ତି । ପୁଣି ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲେ ମାଲିକକୁ ଭଡାଦେଇ ସେଠି ରିକ୍ସା ରଖି ଘରକୁ ଆସନ୍ତି । ଆଗଆଗ ଛୋଟପିଲା ବୋଲି ଲୋକମାନେ ଡରୁଥିଲେ ହେଲେ ପରେ ବେଶୀ ବେଶୀ ତା ରିକ୍ସାରେ ଯିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ତା ହାତକୁ କିଛି ପଇସା ବି ଆସିଗଲା ।
ବେଳେବେଳେ କିନ୍ତୁ ରିଲା ଆଉ ଓଧ ଝଟାପଟା କଳି କରନ୍ତି ଆଉ ଲାଲଟୁ ସବୁ ସମାଧାନ କରେ । ବେଶୀ ସମୟ ଲାଲଟୁ ଓଧ ପଟନିଏ କାରଣ ରିଲା ଜାଣିଜାଣି ଓଧ ସହ କଳିକରେ, ଓଧ ଭାଗ ବସାଉଛି ବୋଲି । ଲାଲଟୁ ସବୁ ଜାଣେ ଆଉ ଦି ଜଣଯାକୁ ବୁଝାଏ । ବେଳେବେଳେ କହେ “ତମେ ଦିଟା ମଣିଷକୁ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ରହିବାକୁ ଦବନି ! ମୁଁ ମରିଯାନ୍ତି ହେଲେ, ତମ ଦିଟାଠୁ ରକ୍ଷା ପାଇଁଯାନ୍ତି । ଭଲରେ ଭଲରେ ରହିପାରୁନା ଦିଟା ଯାକ । ଆଜିଠୁ ତମଦିଜଣଙ୍କର କଥାବାର୍ତ୍ତା ବନ୍ଦ । କେହି କାହା ସହ ମିଶିବନି”। କିନ୍ତୁ ଦି ଘଣ୍ଟା ପରେ ଯଉଟାକୁ ସେଇଟା । ଦିଟା ଯାକ ହସଖେଳରେ ମାତିଯିବେ ।
ଆସ୍ତେଆସ୍ତେ ରିଲା ଆଉ ଓଧ କେବେ ଯେ ସାଙ୍ଗ ହେଇଗଲେ ଜଣା ପଡିଲାନି । ସାଙ୍ଗସାଙ୍ଗରେ ଚିଡ଼ା ଚିଡି ହଅନ୍ତି ପୁଣି ମିଶନ୍ତି । ଲାଲଟୁ ଖୁସି ପାଏ । ଭାବେ ଏଇ ଦିଟା ଯଦି ଏମିତି ହସିଖେଳି ରହିବେ, ଭଲ । ସେ ରିଲାର ବାହାଘରର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ । ତା ଭଉଣୀ ପାଇଁ ସେ ସବୁଠୁ ଭଲପ୍ରସ୍ତାବ ଆଣିବ । ତାକୁ ଭଲଘରେ ବିଭାଦବ । ଝିଅ ବିଦାବେଳେ ସେ ଏମିତି ଜିନିଷ ଦବ ଯେ ଦେଖିଲା ଲୋକ ଟେରା ହେଇଯିବ । ଏବେଠୁ ତ ତା’ପାଇଁ ବାହାଘର ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିଲାଣି କିନ୍ତୁ ନା’ ସେ ବଡହଉ । ୧୮ବର୍ଷ ପରେ ଯାଇ ତାକୁ ବାହା କରିବ । ଏବେ ତ ତା’ର ଖେଳିବା ବୁଲିବା ବୟସ । ବାପା, ମା ନାହାନ୍ତି ମୁଣ୍ଡରୁ ଚିନ୍ତା ଯିବ ବୋଲି କଣ ନାବାଳିକା ଭଉଣୀକୁ ବିଭା କରେଇଦବ । ନା ନା ସେମିତି ହେଇ ପାରିବନି ।
ରିଲା ଆଉ ଓଧର ବୟସ ବଢିବା ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ଯୌବନ ବି ବଢିବଢି ଚାଲିଥାଏ । ଯୌବନ ଆସିଲେ ମନ ଭିତରେ କଣ ଗୋଟେ କୁତୁକୁତୁ କରେ । ପ୍ରେମ କରିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ । ମନ ଚାହେଁ ସାଥିଟିଏ । ଯାହାସହ ସେ ସବୁ ଦୁଃଖ ସୁଖ ବାଣ୍ଟି ପାରିବ । ମନ ଖୋଲା କଥା ହେଇପାରିବ, ଯେଉଁ କଥା କି କେବେସରିବନି । ଅନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାଳଯାଏ ଚାଲିଥିବ । ସବୁ ପ୍ରେମିକ-ପ୍ରେମିକା ଏହିପରି, ସେମାନେ ଚାହାନ୍ତି ରାତି କେବେବି ନସରୁ । ମୋବାଇଲରୁ ବାଲାନ୍ସ କେବେ ବି ନସରୁ । ସମୟ ଏଇଠିହିଁ ଅଟକି ଯାଉ । ସେମାନେ ସ୍ୱପ୍ନ ରାଇଜରେ ଉଡିବୁଲନ୍ତି । ସ୍ୱପ୍ନରେ କେତେ କଥା ଯେ ଭାବିଯାନ୍ତି ତା’ର କିଛି ଥଳକୁଳ ନଥାଏ । ଆଉ ଯଦି ସେମାନେ ଏକାଠି କେଉଁଠି ପାର୍କରେ ଅଥବା ସାଙ୍ଗ ମେଳରେ କଲେଜରେ ଦେଖା ହେଇଗଲେ ତ କଥା ସରିଲା । ଆଖିରେ ଆଖିରେ ସବୁ କଥା ସେମାନେ କଥା ହୋଇ ପାରନ୍ତି । ବିନା ବାକ୍ୟବ୍ୟୟରେ ସେମାନେ ମନ କଥା ଜାଣିପାରନ୍ତି ଆଉ ଦୁନିଆଁର କେଉଁ ଏକ ଅଲଗା ଜାଗାରେ ପହଁଚି ଯାନ୍ତି ଯେଉଁଠି ନା ଥାଏ କାହାର ଆକଟ ନା ଥାଏ କାହାର କଟକଣା । ପ୍ରେମିକାର ଗୋଟିଏ ଚାହାଣି ହିଁ ପ୍ରେମିକ ପାଇଁ ଯଥେଷ୍ଟ । ଆଖିରେ ଆଖିଏ ସ୍ୱପ୍ନ । ସେମାନେ ଖାଇବାପିଇବା ବି ଭୁଲିଯାନ୍ତି ।
ରିଲା ଆଉ ଓଧ ବି କେତେବେଳେ ଯେ ପ୍ରେମରେ ପଡିଗଲେ ସେମାନେ ବି ଜାଣି ପାରିଲେନି । ରିଲାର ଟଣାଟଣା ଆଖି , ତା’ର ବାଙ୍କ ଚାହାଣି, ତା’ର ହାବଭାବ ଏବେ ଓଧକୁ ପାଗଳ କରିଦିଏ । ରିଲାର କଥାରୁ ମହୁ ଝରେ । ଆଉ ଯଦି ରିଲା କେବେ ଗେହ୍ଲଇ ହୋଇ ଓଧକୁ କିଛି କହେ ତ, ଓଧ ରାତି ସାରା ଶୋଇ ପାରେନି । ରିଲା ଏଣିକି ଆହୁରି ଆହୁରି ଭଲ ଲାଗେ ଓଧକୁ, କିନ୍ତୁ ଓଧ ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ନିଏ । ରିଲାକୁ କିଛି ବି କହିପାରେନି । ଠିକ ସେମିତି ଓଧର ପୁରୁଷ ଚେହେରା, ବଳିଷ୍ଠ ବାହୁ ଆଉ ୩୬ଇଞ୍ଚର ଛାତି ବି ରିଲାକୁ ବାଇଆ କରିଦିଏ । ଓଧର କଥା ତାକୁ ମତୁଆଲା କରେ । ରିଲା ଯାହା କହିଲେ ଓଧ ତା’ର ସବୁ କାମ କରିଦିଏ । ଓଧକୁ ଦେଖିଲେ ରିଲାକୁ ଲାଜ ଲାଗେ । ସେ ଲୁଚିକି ବାରିପଟକୁ ପଳାଏ । ଭାଇଥିଲେ ସେ ନାଚାର । ନା ଲାଜକୁ ମୁହଁରେ ଦେଖାଏ ନା କିଛି କହେ । ଚୁପଚାପ ଖାଇବା ବାଢିଦେଇ ଆର ଘରକୁ ପଳାଏ ।
ସେଦିନ ଥାଏ ଫେବୃଆରୀ ୧୪ତାରିଖ । ସହରରେ ଟୋକାଟୋକି ସବୁ ଭାଲେଣ୍ଟାଇନ ଡେ ପାଳନକରୁଥାନ୍ତି । ଓଧର ସାଙ୍ଗ ରିକ୍ସା ବାଲା କହିଲା “ଆଜି ଭଲ ବେପାର ହବ, ଟୋକାଟୋକି ସବୁ ଆଜି ପାର୍କକୁ ଆସିବେ । ଚାଲ ପାର୍କ ପାଖରେ ଠିଆ ହବା ” ।
ଓଧ ପଚାରିଲା — ଆଜି କଣ କି ?
ସାଙ୍ଗ — ଆଜି ଫେବୃଆରୀ୧୪ , ଆଜି କୁଆଡେ ଟୋକାଟୋକି ସବୁ ନିଜନିଜ ଭିତରେ କାର୍ଡ ଆଉ ଗିଫ୍ଟ ଦିଆନିଆ ହୁଅନ୍ତି ।
ଓଧ — କଣ କିଛି ପେସାଲ ଆଜି ?
ସାଙ୍ଗ — ହଁ ! ଆଜି କୁଆଡେ ଟୋକାମାନେ ଟୋକିମାନଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ମନ କଥା କୁହନ୍ତି, ଆଉ ଟୋକିମାନେ ବି କୁଆଡେ ରାଜି ହେଇ ଯାନ୍ତି । କେହି ବି ମନା କରନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଓଧ କିଛି ସମୟ କ’ଣ ସବୁ ଭାବିଲା । ଆଉ କହିଲା ତୁ ଯା, ମୁଁ ଟିକେ ପରେ ଆସୁଛି ।
ଲାଲଟୁ ଭାଇତ ରିକ୍ସା ଉପରେ ବସି ଚିରାଚରିତ ଢଙ୍ଗରେ ବିଡି ପିଉଥାଏ । ଓଧ ତ ପାଖକୁ ଯାଇ ଗୋଟେ ବିଡି ଆଣିଲା ଆଉ କହିଲା ମୁଁ ପୋଖରୀଆଡେ ଯାଇ କି ଆସୁଛି, ପେଟଟା କାଇଁ ମୋଡି ହଉଚି ।
ଓଧ ସିଧା ଆସି ରିଲା ପାଖେ ହାଜର । ଆଉ କଣ କହିବ କହିବ ଚିନ୍ତା କଲା ପୂର୍ବରୁ ରିଲା ଟିକେ ଲାଜେଇ ଗଲା ଆଉ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା, ମୁଁ ଏବେଯାଏ ଭାତ ବସେଇନି, ଏତେ ଶୀଘ୍ର କଣ ଚାଲି ଆସିଲ ।
ଚାଲି ଆସିଲ ? ତୁ ରୁ ତମେ ବୋଲି ଶୁଣି ଓଧ ଟିକେ ସମୟ ରହିଗଲା, ମନ ତା’ର ଖୁସିରେ ଗଦଗଦ ହୋଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ବାହାରକୁ ନ ଦେଖେଇ ସେ କହିଲା, “ମୁଁ ଏକା ଆସିଛି” ।
ରିଲା କହିଲା — ହଁ ମୁଁ ତମକୁ ହିଁ କହୁଛି ।
ବାସ, ଏବେ ଓଧର ମନ ଗଗନରେ ଉଡିବାକୁ ଲାଗିଲା । ସେ କ’ଣ କହିବ, କେମିତି କହିବ ଆଉ ଆରମ୍ଭ କେଉଁଠୁ କରିବ ଭାବୁ ଭାବୁ, ତା ଭାବନାରେ ପୂର୍ଣ୍ଣଛେଦ ପକାଇ ରିଲା ପଚାରିଲା, “କ’ଣ କିଛି କହିବ” ?
ଓଧ — ତୁ ଜାଣିଚୁ ଆଜି କ’ଣ?
ରିଲା – ନାଁ ।
ଓଧ — ଆଜି ଫେବୃଆରୀ ୧୪ତାରିଖ ।
ରିଲା – କଣ ହେଲା ସେଇଠୁ?
ଓଧ — ଆଜି ବେପାର ଭଲହବ ।
ରିଲା – କଣପାଇଁ, ଆଜି କଣ ନେତା ଆସୁଛନ୍ତି କି ?
ଓଧ — ତୁ ବୋକୀଟା କିଛି ବି ଜାଣିନୁ । ଆଜି ଭାଲୁଟଣାଟଣିଡେ । (ଭାଲେଣ୍ଟାଇନଟା ପାଟିରେ ପଶିଲାନି)
ରିଲା – ଭାଲୁ କଣଜଙ୍ଗଲରୁ ଆସିବ ।
ଓଧ — ହେତ, ଭାଲୁଟଣାଟଣିଡେରେ ପୁଅମାନେ ସବୁ ଝିଅମାନଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ମନ କଥା କୁହନ୍ତି ।
ରିଲା – ମୁଁ ଜାଣିଚି ତମ ମନ କଥା କଣ ।
(ଓଧ ପୁଣି ଭାବନା ରାଇଜରେ ବିତରଣ କଲା । ଭାବିଲା ରିଲା ବି ତାହେଲେ ମୋତେ ଭଲପାଏ । ତେବେ ତ ଆଉ କିଛି ବି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । କହିବ କହିବ ହେଇ ପୁଣି ଭାବିଲା, ଏବେ ରିଲାକୁ ପରୀକ୍ଷା କରାଯାଉ । ସେ କଣ ଜାଣିଚି ମୋ ମନ କଥା ବଳେ ଜଣା ପଡିଯିବନି। )
ଓଧ — କ’ଣ ମୋ ମନ କଥା ଜାଣିଚୁ କହିଲୁ ?
ରିଲା – ମୁଁ ଜାଣିଚି ଆଜି ବୁଧବାର । ଭାଇ ଆଜି ପୁଟା, ଲିଭର ଆଉ କରାଟ ନେଇକି ଆସିବ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ । ଭଲକରି ରାନ୍ଧିବି, ଏଇଆ କହୁଚ ତ ?
(ଓଧ, ମନେମନେ କହିଲା ଧେତ, ଏଟା ଖମ୍ବଆଳୁ ବୁଝୁଛି । ମଣିଷ କ’ଣ କହିବାକୁ ଆସିଥିଲା, ଏଠି ଆସି ଭାଲୁ ,କୁକୁଡ଼ା ପୁଟା ଦେଖୁଚି । ଛେତ । ମୋତେ ହିଁ କହିବାକୁ ପଡିବ । )
ଓଧ – ଆରେ ସେଟା ତ ଠିକ ଯେ !କିନ୍ତୁ ମୁଁ ..ମୁଁ .. ପାଣି ପିଇବାକୁ ଆସିଥିଲି । (କଥାଟା ତା ତଣ୍ଟି ପାଖରେ ଅଟକି ଗଲା । ଭାବିଲା ଯଦି ରିଲା ନା କହେ ଆଉ ଲାଲଟୁଭାଇକୁ କହିଦିଏ ,ତେବେ ?)
କିନ୍ତୁ ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଚିନ୍ତାକଲା ଯେ – ଯଦି ନ କହେ ତେବେ ତ, ନାଁ ଏକୂଳକୁ ହବ ନାଁ ସେ କୂଳକୁ । ଛାତି ତାର ଧକଧକ ହେଉଥାଏ । ଧମନୀରେ ରକ୍ତଗୁଡା ୧୦୦ସ୍ପିଡ଼ରେ ଦଉଡୁ ଥାନ୍ତି, ମୁଣ୍ଡ ଟାଇଁଟାଇଁ କରୁଥାଏ ଆଉ ତଣ୍ଟିକୁ କିଏ ଯେମିତି ଚିପି ଧରିଥାଏ । ଚାଲଚାଲ ହେଇ ସେ ଓକାଳି ପକେଇଲା — ରିଲା, ମୁଁ ତୋତେ ଭଲପାଏ ।
ରିଲା ହାତରୁ ଡାଲିଚଟୁଟା ଖସିପଡିଲା, ସେ ଆବାକାବା ହେଇ ଓଧ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଲା ।
ଓଧ ଦେହରୁ ଝାଳ ବାହାରି ଗଲା । ସେ ଭାବି ପାରିଲାନି ରିଲା ଏବେ କଣ କରିବ ! ବଡ ପାଟିରେ କାନ୍ଦିବ, ନାଁ ସାଇଭାଇଙ୍କୁ ଡାକ ପକେଇବ, ନାଁ ତଳୁ ଡାଲିଚଟୁଟା ଉଠେଇକି ତା ଆଡକୁ ଫିଙ୍ଗିବ, ନାଁ ଦୌଡ଼ି ଆସି ତା ଗାଲରେ ଢ଼ୋ କରି ଗୋଟେ ଚଟକଣା ମାରିବ ।
ନାଁ, ସେମିତି କିଛି ହେଲାନି । ରିଲା ଧାଇଁ ଆସି ଓଧକୁ କୁଣ୍ଢେଇ ପକେଇଲା ଆଉ କହିଲା ଏତିକି ଟିକେ କଥା ଶୁଣିବା ପାଇଁ ମୁଁ ବର୍ଷେ ହେଲା ଅପେକ୍ଷା କରିଛି, ତମେ କ’ଣ କିଛି ବି ଜାଣି ପାରୁ ନ ଥିଲ?
ଓଧ ଦେହରେ ଜୀବନ ପଶିଲା । ସେ ବାଉଳାରେ ଭାତ ପାଇଁ ରଖା ହେଇଥିବା ଉଷୁମପାଣି ଅଧକଂସେ ପିଇ ପକେଇଲା ଆଉ ଖରାପ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିକି ବିଳିବିଳେଇ ହେଲା ପରି ବାହାରକୁ ଧାଇଁ ଯାଉଯାଉ କହିଲା, “ଘଣ୍ଟେ ପରେ ପୁଣି ଆସିବି” ।
ଘରୁ ବାହାରି ଆସି ସେ ନଳ କୂପରେ ମୁହଁ ଧୋଇଲା । କାନ୍ଧରୁ ଗାମୁଛା କାଢି ମୁହଁ ଆଉ ଝାଳ ପୋଛିଲା । ଛାତି ତାର ଧକଧକ ହେଉଥାଏ । ଛାତିଟା ଚିରିଦେଲେ ଯେମିତି ଭିତରୁ କଣ ଗୋଟେ ବାହାରି ଦୌଡ଼ିଦୌଡ଼ି ପଳେଇବ । ନଳକୂପ ପାଖ ମାଙ୍କଡ଼ା ପଥର ଉପରେ ସେ ବସି ପଡିଲା । ସେ ଦିନ ଷ୍ଟେସନରେ ଭୋକରେ ଝୋଲା ମାରିଲା ବେଳକୁ ବି ତାକୁ ଏମିତି ଲାଗି ନ ଥିଲା ଯେମିତି ତାକୁ ଆଜି ଲାଗୁଥିଲା । ସେ ଜାଣି ପାରୁନଥିଲା କଣ ହଉଚି । ଘଡି କି ଘଡି ତା’ ତଣ୍ଟି ଶୁଖି ଯାଉଥାଏ । ପାକେଟରୁ ବିଡି ବାହାର କଲା । ଦିଆସିଲି ଲଗେଇଲା ବେଳକୁ ଦେଖିଲା ତା ହାତ ଥରୁଛି । ଖାଲି ହାତ ନୁହେଁ ଏବେ ଏବେ ଗୋଡ ଆଉ ଦେହକୁ ବି ଦେଖିଲା, ତା’ର ପୁରା ଦେହ ଥରୁ ଥିଲା । ଖରାଦିନେ କୁକୁର ନାଳ ପାଣିରେ ଶୋଇ ଜିଭ କାଢି ଧକେଇ ହେଲା ପରି ସେ ଧକେଇ ହଉଥିଲା ।
– ତା’ପରେ –
