କପାଳରୁ କେହି, କେହି ଭାବନ୍ତି ; ସିଏ ତାନ୍ତ୍ରିକ, ଯୋଗୀ ପୁନଶ୍ଚ ଅବତାର ।
ଆଶ୍ରାଘରେ ସଭିଏଁ ଅତିଥି କାହାକୁ ନ ଜଣେଇ ଫେରାର୍ ହେବା ଏକାନ୍ତ ବିସ୍ମୟ, ପରିତ୍ୟକ୍ତ ଚଟିଘର ଭଳି
ମୋ ପୂର୍ବରୁ କେହି ଜଣେ ଥିଲା ମାଆ ଗର୍ଭରେ ହସୋଉଥିଲା, କନ୍ଦୋଉ ଥିଲା ଓ ଶୋଇ ଦେଉଥିଲା ନାନାବାୟା ଗୀତରେ ।
ରତିମିଶ୍ର, ତୋ ପଦ୍ମତୋଳାରେ ସାପ ଖେଳେ ତୋ ପ୍ରୀତିର ତୀର୍ଯକରେ ଜଳିଯାଏ ଯୋଗୀ ପ୍ରତିଟି ରାତି ତୋର ଫୁଲ ଶଯ୍ୟାର ରାତି ରାଶି ରାଶି ଆୟୁ ଲୋଟିଯାଏ ତୋ ମାଂସର...
ମୁଁ ସେହି ଅଧରା ପକ୍ଷୀ ଖୋଜି ଖୋଜି ବେଳ ଉଣ୍ଡି ପାଖକୁ ଆସିଛି ଏବେ ତୋର ଫେରିବାର ପାଳି !
କାହା ଆଖିରେ ସିଏ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅବତାର ପୁନଶ୍ଚ କାହା ଆଖିରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବର୍ବର ।।
ଏ ପୃଥିବୀ ତା' ରାସ୍ତାରେ ଯାଉଥିବ, ଯାଉଥିବ, ଅଚ୍ୟୁତର ତାଳପତ୍ର ପୋଥି ମାଳିକାରେ ସୃଷ୍ଟିର ସଂହାର
ହ୍ୟାଲୋ ! ଟିକେ ଜୋର୍ରେ କୁହ, ତମ କଥା ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ।। ଏ ପୃଥିବୀରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଏକା ଏକା ଏକା ଫେରିବାକୁ ହୁଏ ଏକଥା ମୋ ଗୁରୁଙ୍କ ବଚନ...
ଘରଦିନେ ଆଙ୍କିଥିଲେ ଭୀମଭୋଇ, ବଳରାମ, ଅଚ୍ୟୁତ, ଅନନ୍ତ ଶୂନ୍ୟଘର, ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭୂଗୋଳ, ସେ ଘରର ନଥିଲା ନକ୍ସା କିମ୍ୱା ରଙ୍ଗର ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ଶବ୍ଦ ଓ ଭାବରେ ବାନ୍ଧିଥିଲେ ପୁନଶ୍ଚ ସଂସାର...
ଆକାଶର ସିଲ୍ହଟ୍ରେ ଗାର ଟାଣୁଥାନ୍ତି ବେଳାଭୂମିର ଅପାଂକ୍ତେୟ ଗଣ ଅପେକ୍ଷା ରଖି ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଚାନ୍ଦର
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ