ସକାଳର ସୁରୁଜ କିରଣ ପଡି ଫୁଲ ଗଛ ସବୁ ହୀରା ମୋତୀ ପରି ଦିଶୁଛି କୋଇଲି ରେ କୁହୁ ତାନ ପ୍ରେମର ପରଶ ଦେଉଛି ଆଉ ମୋତେ ଲାଗୁଛି ଲାଜର...
ବୟସ ଆଜି ବି ପଚାରେ ମୋତେ ହାରିଛି କେତେ ମୁଁ ଜିତିଛି କେତେ ହରିବାଟା ସିନା କେହି ବି ଜାଣିନି ହେଲେ ବୟସ ତୁ ତ ଜାଣିଛୁ ଜିତି ଜିତି...
ଜହ୍ନ କହିଲା ମୁଠାଏ ଆଶା ଆଉ ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ସ୍ଵପ୍ନ କିଛି ଆଶ୍ୱାସନା ଆଉ କିଛି ବେଦନା ସବୁ ସହି ବଂଚିବାର ନାମ ଯେ ପ୍ରେମ ଏହା ଛଡା ମୁଁ କିଛି...
କେବେ ଶିଶୁର କୋମଳ ମନର ଅସମାହିତ ପ୍ରଶ୍ନର ଝୁଡ଼ିଟିଏ ତ କେବେ ପୁରୁଣା ବହି ଭିତରେ ଶୁଖି ଯାଇଥିବା ଗୋଲାପ ପାଖୁଡାଟିଏ ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ