ଶୁଣିଲେ ଶୁଣିଥାନ୍ତି ଆକ୍ଷେପ ଓ ଯେତେ ଅପବାଦ ପୋଡିଥିଲେ ପୋଡିଥାନ୍ତା ମଥା ଆଉ ଯେତେ ସ୍ଵାଭିମାନ ହଜିଥିଲେ ହଜିଥାନ୍ତା ତୁମ ରୁପା ପାଉଁଜି କଢ଼ିଆ ଓ ପଟେ କାନଫୁଲ ।
ଭଞ୍ଜ ବଳଦେବ ଚାଲିଗଲେ । ସେମାନେ ବଞ୍ଚିଛନ୍ତି । ହରିନାଥ, ପରମାନନ୍ଦ ଚାଲିଗଲେଣି ସେମାନେ ବଞ୍ଚିଛନ୍ତି । ମୋର ଗୁରୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେ ବି ବଞ୍ଚିଛନ୍ତି । କେତେ...
କିନ୍ତୁ ଅନେକ ଦିନ ପରେ ସେ ପୁଣି ଫେରିଲା ଜାଣିହେଲାନି କିଏ ସେ ଆସିଲା କଣ୍ଟା, ଫୁଲ ନା ପ୍ରଜାପତି ?
ଦିଶେ ନାହିଁ ତୁମ ଖୋଲା ପିଠି ଓଠ ତଳେ ଛୋଟ କଳାଯାଇ ଶୁଭେନାହିଁ ପାଉଁଜିର ଶବ୍ଦ ଆଉ ତୁମ ଖିଲି ଖିଲି ହସ ପାଏ ନାହିଁ ପ୍ରେମ କି ପରଷ...
ସେ ଉଠିପଡ଼ି ଏମିତି ବାଗରେ ତାର ଧୋତିଟିକୁ ଝାଡ଼ିଲା ଯେପରି ଅତୀତ, ଭବିଷ୍ୟତ, ବ୍ୟସ୍ତତା, ଗୁରୁପଣ, ସମାଜ ଓ ସମୟ ସବୁକୁ ନିଜ ଦେହରୁ ଝାଡ଼ିଝୁଡି ଦେଲା ଓ ପଛକୁ...
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ