ଲଗଂଳରେ ଚଷି ଅବନୀ ଗର୍ଭକୁ ମଞ୍ଜି ବୁଣା କରେ ପ୍ରାରମ୍ଭ ।
ମୋହ ମାୟା ଟାକୁ ଜାଣିଯିବା ପରେ ଶ୍ରୀଚରଣେ ମନ ଥୋଇଦେଇଛି ।
ଧ୍ୱଂସ ହୋଇଯାଉ ଏ ବିକୃତ ପ୍ରାୟ କାମନା ବାସନାର ସଂସାର ଟା । ଗଢିଉଠୁ ନୂଆ ଏକ ମାନବ ସଭ୍ୟତା । ଯାହା ଅସଭ୍ୟତା, ଅବିବେକିତା, ଅମାନୁଷିକତା ଆଉ ପାଶବିକତା...
ମୁଁ ବି ମଣିଷଟିଏ, ଅନେକ ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ନେଇ ଯାଏଁ ଶାଶୁ ଘରକୁ ଜୀବନର ଅଠର, କୋଡିଏ ବର୍ଷ ଅତିକ୍ରାନ୍ତ କରି ଯାଏଁ ନୂଆଁ ଏକ ପରିବେଶକୁ ।
ତେଣୁକରି ଜୀବେ ଦେବଙ୍କୁ ଡରି ଜୀବନ ନିର୍ବାହ ଧରମ କରି ।। ଯେବେ ତୁମେ ଏହି ପରି କରିବ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ବଇକୁଣ୍ଠ ଲଭିବ ।।
ଜୀବନଟା ନ ଲାଗେ ସୁନ୍ଦର ଯା ହୃଦେ ନ ଥାଏ ଟି ପ୍ରେମ ଅଢେଇ ଅକ୍ଷରରେ ଗଢ଼ା ଏ ବାନ୍ଧି ରଖେ ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନ ।।
ମୋ ରାବକୁ ଶୁଣି ଶୀଘ୍ର ଉଠିବ ଏହି ଚିନ୍ତା କରି ମନେ ସ୍ଵରଟି ମୋହର ହେଲା ଶ୍ରୁତିକଟୁ ଠାକୁରଙ୍କ ବରଦାନେ ।
କଥାରେ ସେ ମହାବଳି ସଂସାର ରଥକୁ କୁ ଭାବେ ସେ କଲି(କଢ) ତା'ସମୟ ଚକେ ହୋଇବ ଦଳି । ମନେ ମନେ ହୁଅ ଭାଳି ସିଏ ତ ପାଇବ ତା...
ଶେଷରେ ବନ୍ଧନ ଫିଟିଗଲା ଯେବେ ସତ ହେଲା ପରିଷ୍କାର ମିଛ କୁ ଦୁନିଆଁ ଦଣ୍ଡ ଦେଉଅଛି କରି କେତେ ତିରସ୍କାର ।
ଏହିଭଳି ଲୋକ ଦେଶକୁ ବିପଦ ଅଶାନ୍ତ କରନ୍ତି ସଭିଙ୍କୁ ଜନତାଙ୍କୁ କରି ଦେଶର ଦରିଦ୍ର ସଜାନ୍ତି କୁବେର ନିଜକୁ ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ