ଦିଶେ ନାହିଁ ତୁମ ଖୋଲା ପିଠି ଓଠ ତଳେ ଛୋଟ କଳାଯାଇ ଶୁଭେନାହିଁ ପାଉଁଜିର ଶବ୍ଦ ଆଉ ତୁମ ଖିଲି ଖିଲି ହସ ପାଏ ନାହିଁ ପ୍ରେମ କି ପରଷ...
ସେ ଉଠିପଡ଼ି ଏମିତି ବାଗରେ ତାର ଧୋତିଟିକୁ ଝାଡ଼ିଲା ଯେପରି ଅତୀତ, ଭବିଷ୍ୟତ, ବ୍ୟସ୍ତତା, ଗୁରୁପଣ, ସମାଜ ଓ ସମୟ ସବୁକୁ ନିଜ ଦେହରୁ ଝାଡ଼ିଝୁଡି ଦେଲା ଓ ପଛକୁ...
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ