ସେ କହେ ପ୍ରେମରେ ନଥାଏ ଆଧିପତ୍ଯ ଅହଂକାର ସେ ଭୋଗୁଥିବା ନଖଦନ୍ତ ଦଂଶିତ ରକ୍ତ ନିଗିଡା ଧର୍ଷିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଥାଏ ମାଟିକୁ ଚେର ଜାବୁଡି ଧରିଲା ପରି ମଜବୁତପଣ ପାଣି...
ଗଢିବି ସେଇଠି ଭିନ୍ନ ଦୁନିଆଟେ ନୂଆ ସାମିୟାନା ସୁନୀଳ ଆକାଶ ତଳେ ଝରି ପଡୁଥିବ ପ୍ରେମର ବର୍ଷା ଫୁଟି ଲୋଟୁଥିବ ଅଗଣିତ ମୁଖୁଁ ମଧୁର ହସର ଫୁଲ ଜଞ୍ଜାଳ ଥିବ...
ନିଶବ୍ଦ ତ ସବୁ କିଛି ଏଠି ଚତୁର୍ଦ୍ଦିଗ ଶୁନ ଶାନ, ହୃଦୟ ମୋ ଶୁନ୍ୟ ତୁମ ବିନା, ନା ପବନରେ ଶୁଭେ କିଛି ନା ଅରୁତୁରେ କୁହୁ କୁହୁ, କୋଇଲି...
ସେ ଡରକୁ ଲୁଚେଇ, ହସଟେ ଖୋଜିବାକୁ ମନ ସଙ୍ଗେ ଲଢିବାକୁ ପଡ଼େ ଡବ ଡବ ଉଛୁଳା ଲୁହକୁ ଲୁଚେଇ ହୁଏନି କାନ୍ଦି ପକେଇଲେ ଉଶାସ ଲାଗେନି
ତୁମ ଆଖିରେ ମୁଁ ଖୋଜି ପକାନ୍ତି ପ୍ରେମର ଫେନିଳ ସାଗରକୁ.. ତୁମ ଓଠର ନାଲି ଲିପଷ୍ଟିକ ବି, ଗଭୀର ଦାଗ ଦିଅନ୍ତା ମୋ ଛାତିରେ ।।
ତୁମ ଶ୍ରୀ ଚରଣେ ମନ ରଖିଥାଏ କେଡେ ମନୋଲୋଭା ତୁମେ । ଚଞ୍ଚଳା ମନାକୁ ଆୟତ କରିଛ କଳା ଗୁଣି ବୋଲା ଯାଏ ।
ହେଲେ ପ୍ରକୃତରେ ମୋର ପରିଚୟ କ'ଣ? କିଏ ମୁଁ ?
ହର୍ଣ୍ଣ ମାରିମାରି ରେଳଗାଡି ବାଟଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ଆପଣା ରାସ୍ତାରେ କିଏ ଚିହ୍ନେ କିଏ ଜାଣେ କେତେବେଳେ କିଏ ଆସେ ଯାଏ ସଂଧ୍ୟାର ସହରେ ।
ଦେଶ ତ୍ୟାଗୀ ମେଧାବୀର, ନା ଲାଞ୍ଚ ନେଇ ନିଲମ୍ବିତ ହେଇଥିବା କିରାଣୀର। ଦାଦନ ଖଟିବାକୁ ଯାଉଥିବା ଶ୍ରମିକର ,ନା ଅର୍ଦ୍ଧ ଉନ୍ନତ ଦେଶର।
ଆଜି ମୁଁ ଆଙ୍କୁଛି , କଳା କଲମରେ, ତୋର ସେ ଚକା ଆଖିକୁ ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ