ମୁଁ ପ୍ରାୟ ଦେଖୁଛି କି ତୁ ସବୁବେଳେ ତୋ ମାଆ କୋଳରେ ପଡିରହୁଛୁ । ଏମିତି ସର୍ବଦା ମାଆ କୋଳରେ ଶୋଇ ସୁନିଦ୍ରା ଯିବା ସହିତ ସୁଖକର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିପାରିବୁନି...
ରାଧା ରାଗରେ କହିଲା- ନିଆଁ ପୋଇଁବାକୁ ଭଲପାଇବୁ, ହେଲେ ଦିଆସିଲି ହଜେଇଦବୁ, ଏ କି କଥା ! ସବୁନାଟର ଗୋବର୍ଦ୍ଧନ ତୁ !
ମାନବିକତାର ତିନୋଟି ଭିନ୍ନ ସ୍କେଚ୍
କଥା କଣ ? ଆଜି ଆଇନାରେ ନିଜ ମୁହଁକୁ ଖୁବ୍ ଧ୍ୟାନର ସହିତ ନିରେଖୁଛ ?
ସମାଜ ପାଇଁ ପ୍ରତ୍ୟେକ ବ୍ୟକ୍ତିର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ରହିଛି । ତେଣୁ ପ୍ରତିବାଦର ସ୍ୱର ଉଠିବା ଆବଶ୍ୟକ ।
ଆଉଯେବେ ନବଲ ବାବୁ ଆସିବେ କବାଟ ଖୋଲିବନି ।
ସେ ଏକାକିନୀ.. ତା' ଦୁଃଖ, କ୍ଲେଶ ଓ ଅସରନ୍ତି ଦ୍ୱିଧାଙ୍କ ମେଳରେ.. । ଅଥଚ ତା' ସଫଳତାରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଜିତାପଟ !
ସେ ଅଧିକାରରେ ଭକ୍ତ ପ୍ରତିବାଦ କରିବା ଶିଖୁ ନହେଲେ ମହାପ୍ରଭୁ ମଧ୍ୟ ନୀରବିଯିବେ । କାରଣ କର୍ମଣ୍ୟେବାଧିକାରସ୍ତେ ମାଫଳେଷୁ କଦାଚନ ।
ମାନେ ୟା’ଙ୍କ ଜାତିରେ ବି ମହିଳାମାନେ ହିଁ କଟାଯା’ନ୍ତି! !
ସେଇଠି ଥିବି ମୁଁ , କାଳକାଳ ଧରି, ଅପରିବର୍ତ୍ତିତ, ଅନାହୁତ, ଅବିଚଳିତ, ହୋଇପାରେ ଅବାଞ୍ଛିତ ବି।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ