କେହି ଜଣେ ଛପି ବସିଥାଏ ସେଇ ସମୟକୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ମୁହୂର୍ଭ ହିଁ ପହଞ୍ଚିଯାଏ ଠିକଣା ବେଳେ
ଅର୍ଥ ନୁହେଁ ଶେଷର ପହଞ୍ଚାଣ ଭାଙ୍ଗିଯିବାର ସୂଚନାଙ୍କ !
ଫିଟିଯାଏ କୋହ ଓ ମୋହର ପୃଥିବୀରୁ କ୍ଷଣିକ ଆଶ୍ଵସ୍ତିରେ ବହୁଦୂର ପଥ
ମୁଁ ମୋ ବଡିମାର ସ୍ଵାଭିମାନୀ ଗାଳି ବର୍ଷିଣରେ ପୋତି ପକାଇଛି ସିନା ଭେଟ ମିଳିନି ତୋ ସଙ୍ଗେ ଧରାଛୁଆଁ ଦେଇନୁ ତୁ ଖିଡ଼ିକି ଦେଇଛୁ କିଳି ମୋ ଅନାହତ ନିର୍ବୋଧପଣରେ...
ଜହ୍ନ ଭିତରେ ତମେ ତମ ଭିତରେ ବି ଜହ୍ନ ଏକ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ସମୟର ଉପତ୍ୟକାରେ ଶେଷପ୍ରାୟ ଦ୍ୟୁତିର ଅବଶେଷଟିଏ ।
କିଛି ବି ମଉଳିନି ଗଛପତ୍ର ସମୁଜ୍ଜ୍ଵଳ ପୂର୍ବଠୁଁ ଅଧିକ ନୂତନ ଆଭାରେ
ହାତ ମୁଠାରେ ବାକିତକ ସମୟକୁ ପାଥେୟ କରି
ତା” ଭାବନାର ବହୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ଦିନସବୁ ମରି ମରି ଗଲାବେଳେ
ଅଯାଚିତ ଗଳ୍ପଠୁ ଦୂରରେ ରହେ; ଗଳ୍ପ ସରେନା କି ଗଳ୍ପକୁ ଛାଡ଼େନା ଖଟି
ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ... ବୁଦ୍ଧଂ ଶରଣଂ ଗଚ୍ଛାମି..ସଙ୍ଘମ୍ ଶରଣଂ...ଧର୍ମଂ....
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ