ଦି'ଟା ସମାନ୍ତରାଳ ଜୀବନ, ଦି'ଟା ଅଚିହ୍ନା ମଣିଷ, ଅଶରୀରି ପରି, ଚାରିକାନ୍ଥ ବେଢା କୋଠରୀରେ, ଦିନସବୁ ଆସେ ଯାଏ, ବିତେନି ସମୟ ସେଠି ଅସହ୍ୟ ଋତୁର
													
																											ସେ ଡରକୁ ଲୁଚେଇ, ହସଟେ ଖୋଜିବାକୁ ମନ ସଙ୍ଗେ ଲଢିବାକୁ ପଡ଼େ ଡବ ଡବ ଉଛୁଳା ଲୁହକୁ ଲୁଚେଇ ହୁଏନି କାନ୍ଦି ପକେଇଲେ ଉଶାସ ଲାଗେନି
													
																											ଖୋଲିଯାଏ ରାସ୍ତା ତମ ଦୁଆରକୁ କାରାଗାର ରନ୍ଧ୍ର ଦେଇ ଟୋପାଏ ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ପରି, ସ୍ମୃତି ସବୁ ଭାସେ ସେଠି
													
																											ତମେ ଦୁର ଆକାଶର ତାରା, ତମ କିରଣରେ ଚମକୁଥିବା ଜଳତରଙ୍ଗ ରାତି ସମୁଦ୍ରରେ ଏଠି, ମୁଁ ଭାସୁଛି, ଏକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଅନ୍ଧାରଟେ ପରି ନିଜ ନିଶ୍ୱାସ ଗଣୁଛି ।
													
																											ପକ୍ଷୀ ବଞ୍ଚେ ନିଜେ ନିଜେ, - ନିଶ୍ଵାସ ନିଏ କୋଳି ସାଉଁଟେ ମନକୁ ମନ ଗୀତ ଗାଏ
													
																											ଏବେ ତମେ ବାହାରିଛ, ଯିବ ବୋଲି, ମୋତେ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଏକାଏକା, ଆମ ରାସ୍ତାରେ, ମୁଁ ଏକାକୀ ଚାଲିବି ବୋଲି, ମୋ ସହମତି ପାଇଁ ମୋତେ ଅନେଇଛ !
													
																											ଜୋଛନାରେ ଜଳି, ତମ ମୁଁହ ଭାସୁଥାଏ ସମୁଦ୍ରରେ, ଚିକିଚିକି ଅସଂଖ୍ୟ ଜ୍ୟୋତିରେ ସେଇମିତି ସବୁ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ
													
																											ତମେ ମୋ ପାଇଁ ଜଳିପୋଡ଼ି ପାଉଁଶ ହେଇ ଯାଅନା !!
													
																											ତୁ, ତ ଚିହ୍ନିଥିବୁ ପ୍ରତି ଇଞ୍ଚ ଦେଖିବାଟା କଣ ବାକି ଥାଏ ଚିହ୍ନିବାରୁ ପରା ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ଲୋ ଚଉଠି
													
																											ମୁଁ ଜହ୍ନ ପରି ଜର୍ଜରିତ କଇଁର ପ୍ରେମରେ ସଜେଇ ହେଇ ଯିଏ ଅପେକ୍ଷା କରେ ସାରା ରାତି ମୋ ପାଇଁ ବିନା ଇସାରାରେ
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ