ପ୍ରୀୟସୀ ମୋ ଯାଇଥିଲା ଆସି ଅଧା ଲେଖା କବିତାଟିକୁ ଶୁଣିଲା ପରେ ମୋ ଉପରେ ଦେଇଥିଲା ହସି
କେହି ଜଣେ ଛପି ବସିଥାଏ ସେଇ ସମୟକୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ମୁହୂର୍ଭ ହିଁ ପହଞ୍ଚିଯାଏ ଠିକଣା ବେଳେ
ସେ ଅଳନ୍ଧୁ ପ୍ରସ୍ତର ଭିତରୁ ଭାସି ଆସେ ଅନେକ ମଢ଼ର ଗନ୍ଧ ସତେ ଅବା ପରିଚୟ ଧରି କେବେ ଲଢୁଥିଲେ ଧର୍ମ ରକ୍ଷା ପାଇଁ
ଗାଁ ମୁଣ୍ଡେ ଅନାଦି କାଳରୁ ଛିଡ଼ା ହୋଇଥିବା ସେ ବୃଦ୍ଧ ଆମ୍ବ ଗଛ !! ଯାହା ନିକଟେ ଋଣୀ ଗ୍ରାମବାସୀ !
ତତେ ଫୋନ୍ କରିନି, ତୋ ସହିତ ମନଖୋଲି କଥା ହୋଇନି ।
ତୁଣ୍ଡରେ ନ ଥାଏ ସରାଗ କଥା ମୁହଁ ଗରଗର ନାଲିଆ ଲଙ୍କା ।।
କୋଣାର୍କର ରଥ ଚକ୍ରର ଖସଡ଼ାରେ ଖସିବାଟ ନିଶ୍ଚିତ ଯେପରି,
ହେ ପଦୁଲୋଚନ ହେ ଜଗମୋହନ । ଚାରି ଯୁଗ ଠାକୁର ଏ ଭବୁ ପାର କର ।।
ତୁ, ତ ଚିହ୍ନିଥିବୁ ପ୍ରତି ଇଞ୍ଚ ଦେଖିବାଟା କଣ ବାକି ଥାଏ ଚିହ୍ନିବାରୁ ପରା ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ଲୋ ଚଉଠି
ମନ ମୁତାବକ ବିଚିତ୍ର ଚିତ୍ର ସିଲଟରେ ଗାର ଟାଣି ଥାନ୍ତା ପ୍ରଗଳ୍ଭ ପରି ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ