ମୁଁ ତୁମ ପରି ଅସାଧାରଣ ସୁନ୍ଦରୀର ପ୍ରେମିକ ବୋଲି ମନେ ମନେ ଗର୍ବ ଅନୁଭବ କରେ ।
ନଷ୍ଟ ଭ୍ରୁଣଟି ଇଶ୍ଵର କୋଳରେ ଅଛୁ ନିଶ୍ଚିତ ରେ ମନ ଥୟ ଧରେ ଆଜି ବି ତୋତେ ମନ ଝୁରେ ।।
ବାହୁରେ ଆସିଲେ ତୁମେ ହୃଦୟ ମୋ ଶାନ୍ତ ହୋଇଯାଏ ତୁମେ ନ ଆସିବା ଯାଏ ମନ ସମୁଦ୍ରରେ ତୋଫାନ ଉଠି ଚାଲୁଥାଏ ।
ଆକାଶରୁ ଖସିଲାପରି ଚିତ୍କାର କଲା ବନ୍ୟା. . . ତୁ ! ! ! ଅଧିକ ବିସ୍ମୟ, ଅଳ୍ପ ପ୍ରଶ୍ନ. . . ସବୁ ମିଶି ବନ୍ୟାକୁ ଝାଳ ଜୁଡୁବୁଡ...
ଲେଖିବା ଏକ କଳା ଏ କଳାର ବିକାଶ କରାଯାଏ ନିତ୍ୟ ପ୍ରତି ସାଧନା କଲେ ଲେଖାର ବିକାଶ ହୁଏ ।
ତାଙ୍କରି ଋଣ ଶୁଝିବା ସ୍ନେହ-ଋଣ ଆମେ ସନ୍ତାନେ ଦେବା ହେ ଆସ ସୁଖୀ ସମାଜ ଗଢିବା ସୁଜନ ହେ
ବାଟ ଭୁଲି ରାସ୍ତା ଖୋଜିବା ଅପେକ୍ଷା.. ନଈତୁଠ ପଥରରେ ଗୋଡ଼ ଘଷିବା ଭଲ. ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ଛେପ ପକେଇବା ଯେ ଏତେ ମହଙ୍ଗା ପଡିବ... ଠିକ ପୃଥିବୀକୁ ଗୋଇଠା ମାରିବା...
ଏମିତି ଭାବି ଭାବି ହାତରେ ଗୋଟେ ଛୁରି ଧରି ପହଂଚିଲା ସେ ଯାଇ ଅଭିଲିପ୍ସା ଶୋଇଥିବା ରୁମ୍ରେ
ଏଡେ ଇଏ ମଣିଷ ଟେ, ଏତେ ଦୁରକୁ ଜାଉଛି ମୋ ପିଲା ରହ ମୁଁ କେବେଠୁ କେତେ ପଇସା ରଖିଛି, କହି କାନି ମଙ୍ଗର ସାତ ସିନ୍ଦୁକରୁ ପର୍ସ ଖଣ୍ଡେ...
ଦେହରେ ତା ମାଖିହୋଇ କଳା କଳା କଳଙ୍କର ଚିହ୍ନ ଏ ମୋ ଅବୁଝା ମନ କାଇଁ ଖୋଜୁଛୁ ତୁ ଜହ୍ନ...
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ