ଭରା ବଉଦର ପଣତ ଉଡାଇ, ଆକାଶ ରାଇଜ ତଳେ ଅଭିମାନୀ ବର୍ଷା ପ୍ରିୟ ଅଭିସାରେ ଚଳେ...
ତୋ ବିନା ଯୋଗୀ ମୋ ରାତି ଦିନ ମୋ ମରୁବାଲି ଖୋଜେ ଏ ମନ ସବୁ ପ୍ରହର
ଭସେଇ ଥିବା ସ୍ମୃତି କାଗଜ ଡଙ୍ଗା ଅଧା ବାଟେ କାହିଁ ବୁଡ଼େଇ ଦେଲ
ମଣିଷ ଠାରୁ ସଂପର୍କ କାଟି ତ ସାରିଥିଲୁ ପଶୁ ମାନକୁ ବଦନାମ କରିବା ଛାଡି ଦେ ପାପର ଟୋକେଇ ଭରି ଟଳ ମଳ ହୁଏ ବଂଚି ଥାଉ ଥାଉ ଅନ୍ତିମ...
ପତିତପାବନ, ନାମବହି ପ୍ରଭୁ ପତିତକୁ କର ହେଳା ଆକୁଳେ ଆକୁଳେ, ବ୍ୟାକୁଳେ ଡାକୁଛି ବୁଡ଼େ ମୋ ଜୀବନ ଭେଳା...
ପୁରା ପୁରା ରାତି ଛୁଆଟା କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ଲହୁ ଲୁହାଣ ହେଇଗଲା କିନ୍ତୁ ମୋ ପଥର ଛାତି ରୁ ଟୋପାଏ ବି କ୍ଷୀର ଉତୁରିଲାନି
ଯଦି ସେମିନାର ରିପୋର୍ଟ ସାଇନ୍ କରିବାର ବାଧ୍ୟକତା ନଥାନ୍ତା ତେବେ ବିବେକ ବୋଧ ହୁଏ ପଳାଇଥାନ୍ତା ।
ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁ ଏଇଠି ରୁହେ ଆପଣଙ୍କର କେବେ ଆସିବା ହେଉ ଏହା ଶୁଣି ରାଜେଶ ର ଓଠରୁ ନାଲି ନାଲି ହସ ଧୀରେ ଧୀରେ ଉଭେଇଗଲା
ମାନୁଛି କଷ୍ଟ ଅସୁମାର, ଉତାପେ ଜଳୁଛି ପୁରା ସଂସାର, ବସୁଧାରେ ତୁ ନିଜ ଚେରକୁ ପ୍ରସାର ଭରିନେ ନିଜଠାରେ ଶକ୍ତି ଅପାର ଅନ୍ତରରୁ କରିନେ ପାଣି କୁ ଆହ୍ୱାନ କର...
ରାଧାମୋହନ ବାବୁ ସେ ଖଣ୍ଡିକ ଧରି ପାଗଳଙ୍କ ପରି ଘର ଭିତରକୁ ଦୌଡ଼ି ଆସୁ ଆସୁ କହିଲେ - ଦିଶା , ଏ ଦେଖ ମା ! ଅଂଶୁମାନ ଟେଲିଗ୍ରାମ...
ମୋ ସମୟ ସରିବା ପୂର୍ବରୁ ଯଦି ଏ ଚିଠି ତୁମକୁ ମିଳିଯାଏ ଆସିପାରିବ ତ ଠିକ୍, ନ ହେଲେ ଚିର - ବିଦାୟ ବନ୍ଧୁ ! ନିଜର ଯତ୍ନ ନେଉଥିବ,...
ଚାହିଁ ବସିଅଛି ଆକୁଳେ ପିପାସା ନୀତି ପାଦ-ପଦ୍ମ ଦର୍ଶନ ଆଶା ମୁଁ ତ ପ୍ରଭୁ ତୁମ କିଣା ଅନୁଚର
କାମାନ୍ଧ ପୁରୁଷ ଜୀବନେ ପଡ଼େନା...... କଳଙ୍କର କଳାଗାର ନାରୀ କପାଳେ କଳଙ୍କିନୀ ପଦ ମୃତ୍ୟୁ ଠାରୁ ବଳି ଜହର
ହୁତୁ ହୁତୁ ହୋଇ ଜଳି ଉଠିଲାଣି ଜୁଇ ନିଆଁ ତାଉ ତାଉ ଯାଉ ସେ ଜଳି ଯାଉ................... ସ୍ମୃତି ପ୍ରେତ ହୋଇ ରହୁ
ପିଲାଦିନୁ ତମେ ନିଜକୁ ଉଇ ହୁଙ୍କା କରିନଥିଲେ ମୁ କି ଆଜି ହିମାଳୟ ହୋଇ ପାରିଥାନ୍ତି ଭାଇ ? ତମେ ଏହି ହିମାଳୟ ଟି ଗଢିବା ପାଇଁ କମ ତ୍ୟାଗ...
କାହିଁ ନେତ୍ର ନୀର ବହିଯାଏ ନୀତି ନିଶ୍ୱାସର ଗୁନ୍ଥି ମାଳି ଦିଅ ହେ ଦେଖା ପ୍ରଭୁ ତୁମ ଆଶୀର୍ବାଦ ଢାଳି...
ତୁମେ ବି ମୋ ପରି ଗୋଟିଏ ମିଛ ମଣିଷ ନା ? କାରଣ ମିଛ ମଣିଷର ଗୋଟେ ଲକ୍ଷଣ ସେ ସବୁବେଳେ ଅନ୍ୟ ଆଖିରେ ଦେଖିବାକୁ ଚାହେଁ, କି ସେ...
ନିରବେ ନିସିଥେ ବାଜି ଉଠିଲାକି ଗୋଟିଏ ବୀଣା ର ତାର ହୃଦୟ କନ୍ଦ ରୁ ପଡିଲା ଉଛୁଳି ଗୋପନେ ସଂଗୀତ ଧାର
ପୂର୍ଣ୍ଣମିର ଇନ୍ଦୁ ପରି ସବୁ ରାତି ତୋ ଝରୁଥିବି ଆଖିକୁ ତୋ ନିଦ ହେଲେ ସ୍ୱପ୍ନ ଟିଏ ସାଜିବି , ମୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଟିଏ ସାଜିବି ...
ଦେହରେ ତା ମାଖିହୋଇ କଳା କଳା କଳଙ୍କର ଚିହ୍ନ ଏ ମୋ ଅବୁଝା ମନ କାଇଁ ଖୋଜୁଛୁ ତୁ ଜହ୍ନ...
ସାର୍ବଜନିକ କଥାରେ ମୋର କିଛି ବିଶେଷ ରୁଚି ନାହିଁ
କେବେ ଏମିତ ମୋ........ଗୋଟେ କଥା ମାନ ଯାହା କହୁଛି ମୁ..........ହସିକରି ଟିକେ ଶୁଣ
ମୁ ଚାହିଁ ରହିଛି ହେଲେ ତୋ ଖବର ଆସିଲା ନାହିଁ ସଞ୍ଜ ପକ୍ଷୀ ଫେରିଆସିଲେ ହେଲେ ମୋ ପାଇଁ ନିରାଶ ହୋଇ
ଦୁନିଆଁ ଚାହେଁ ଏବେ ଛୁଇଁବାକୁ ମତେ ସତେ ଯେମିତି ତା ପାଇଁ ମୁଁ ଦୁନିଆଁ ଦେଖେ ରୂପ ମୋର କେହି ନ ଜାଣେ ବେଚାରୀ ମୁଁ
କେବେ ଦ୍ରୋପଦୀ ପୁଣି କେବେ ତୁମେ ସୀତା ଭଗନୀ,ଦାମିନୀ,ଜନନୀ ହୋଇ ଢାଳିଥାଅ ତୁମ ମମତା ସକଳ ସୁଲକ୍ଷଣୀ ତୁମେ ସତୀ ପୁନିତା
ଆହୁଲା ତୁ ମୋର ଜୀବନ ବୋଇତେ ଅନ୍ଧାର ଆଶା ବାଡ଼ି ତୋ ବିନା ଜୀବନ ନୌକା ମୋ-ଯିବ ଶୋକ ସିନ୍ଧୁ ଜଳେ ବୁଡି...
ବନ୍ଦ କରନ୍ତୁ ଆପଣଙ୍କର ସ୍ୱଚ୍ଛାଚାରିତାର ଅତ୍ୟାଚାର, ଏହା ଶୁଣିବାପରେ ରାଜା ରାଗରେ ଲାଲ ହୋଇ ତୁରନ୍ତ ଦୀପୁକୁ ବନ୍ଦୀ କରିବାପାଇଁ ଆଦେଶ ଦେଲେ
କାହାଣୀ କାହାଣୀ କାହାଣୀ ... କେବେ ମନର ହରିନି, କେବେ ରାଗର ରାଗିଣୀ କେବେ ଶୂନ୍ୟତା ବାଣୀ... ତାକୁ କଳ୍ପନା ରାଇଜେ ଦେଲେ ବୁଣି, ସେ ହେଇଯାଏ କାହାଣୀ କାହାଣୀ...
ଯେଉଁଠି ସୂର୍ଯ୍ୟ ର ପ୍ରଥମ କିରଣ ରେ ଆଶା ସକାଳ ଊଂଉଥିବ ଜହ୍ନ କିରଣ ରେ ଧୋଇ ହୋଇ ଘନ ଘୋର ଅନ୍ଧାର ଧାଉଁଥିବ କେବେ ଖରା ଆଉ କେବେ...
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ