ଆକାଶ ମିଶିଛି ମାଟିରେ ଯାଇଁ କେତେ ଦୂର ମା କହ ସେ ଭୂଇଁ
ସରିଗଲା ଏବେ ଲେଖା ଲେଖି କଥା, ବର୍ଗେ ଜ କୁ ଭଲେ ଭଲେ ଶିଖିବା ପ୍ରଥା ,
ଗୀତା ଭାଗବତ ବେଦାନ୍ତ ପୂରାଣ ଆୟୁର୍ବେଦ ଏଠୁ ଜାତ, ଏହିଠାରେ ଜନ୍ମ ମଧୁସୂଦନ, ସୁବାଷ ଚାଣକ୍ୟ ବ୍ୟାସ ସୁଶ୍ରୁତ ।
ହସୁଥିଲେ ଖିଲି ଖିଲି ମୁହଁକୁ ଯୋଡ଼ି, ଦାନ୍ତ କୁ ମେଲି ଦେଖୁଥିଲେ ଛାତ ଚାତକ ଭଳି।
ଦେଖ ଦେଖ ମୁଁ ଯାଉଛି ଅଙ୍ଗନବାଡ଼ି, କାଲି ଶିଖିଥିଲି ' ଅ' ଆଜି 'ଆ' ର ପାଳି, ଲେଖା ଆଉ ପଢ଼ା କରିଦେଲେ ଭଲକରି, ମାମୁଁ ଆଣିଦେବେ ଖେଳଣା ଭଳିକି...
ବେଙ୍ଗୁଲି ନାନୀ କଲାଣି ନାଦ, ଓଦା ସର ସର ତା ଦୁଇ ପାଦ, ବୁଝିଲାଣି ସିଏ ମେଘର ଫାନ୍ଦ, ଗୀତରେ ପଡ଼ିଲାଣି ତା ପୂର୍ଣ୍ଣଛାନ୍ଦ।
ପୁଅ ! ଧନ୍ୟ ତୋ ମଣିଷ ପଣିଆ, ଅନ୍ୟ କେହି ହୋଇଥିଲେ ଖେଳି ଖେଳି ଚଟିଆ ଛୁଆଟିକୁ ମାରି ଦେଇଥାନ୍ତେ । ତୁ ତାକୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖିଛୁ ।
ବସୁମତୀ ଠାରୁ ସହନଶୀଳତା ସୂର୍ଯ୍ୟଠାରୁ ତତ୍ପରତା, ଗୁରୁଜନଠାରୁ ନାରିକେଳ ଗୁଣ, ବୃକ୍ଷଠାରୁ ଉପକାରିତା ।
ନୟନୁ ଝରିଲେ ଅଶ୍ରୁ ତା'ର ନାମ ପାଟିରୁ ଗଡ଼ିଲେ ଲାଳ, ଶୌଚ କରିଦେଲେ ହୁଅଇ ଆବିଳ ଦେହରୁ ବହିଲେ ଝାଳ ।
ତୁ ଯଦି ସେତେ ବେଳେ ମୋ କାନକୁ ଧରି ଦି ଚାପୁଡ଼ା ଲାଖାଏଁ ଦେଇଥାନ୍ତୁ ତୋତେ ଆଜି ଏ ଦିନ ଦେଖିବାକୁ ପଡ଼ି ନ ଥାନ୍ତା ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ