ସେମିତି ମୃତ୍ୟୁ ଉପରେ କବିତା ଲେଖିବାକୁ ହେଲେ ମରିବାକୁ ପଡ଼େ ।
ଜୀବନକୁ ମୃତ୍ୟୁରେ ଅନୁବାଦ କରେ ଧିରେ ଧିରେ ମୁଁ ଖୁବ ଧିରେ ଧିରେ ।
କେମିତି ବଞ୍ଚେଇବି କୁହ ଏ ଘନ ଘୋର କାଳେ ତମର ସେ ପ୍ରିୟ ପ୍ରେମପତ୍ର
କାର୍ଡବୋର୍ଡର ମାଟି କାନ୍ଥ ତଳେ ବିନା ନିଆଁରେ ବିନା ଧୂଆଁରେ ।
ଅମୃତରେ ମୋର କିଆଁ ଅଧିକାର ମୁଁ ପରା ଗୋଟେ ବିରାଟ ଅସୁର ।
ତମ ଆଖି ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦରବନ କେବେ ଉତ୍ତ୍ୟକ୍ତ ବାଘୁଣୀ
ନଈକୂଳେ କଦମ୍ବ ମୂଳେ ଏବେ ମୁଁ ନିର୍ଦ୍ବନ୍ଦରେ ତମ ସହ ଖୁବ ବେଶୀ ବୁଲାବୁଲି କରେ ।
ମୁଁ ଏକ ଆକ୍ରମଣକାରୀ ଜିନିଷଟା ପୂରାପୂରୀ ତମର
ଆଜି ତମ ଯୁଗରେ ମୁଁ ତମ ଘରେ ତମ ସହ କେଉଁ କାଳରୁ ଖୁବ ଦୁଃଖରେ ଥିଲି ।
ଅଧା ଭୋକରେ ଅଧା ଭେକରେ , କବର ତଳୁ ଧସି ଯାଇଥିବା ମାଟି ମୁଠାଏ ପାଇଁ ଲଢ଼ୁଛି ତ ଲଢ଼ୁଛି ।
ଏକ ତିକ୍ତ ମଧୁର ସମନ୍ୱୟ ଖରାବେଳ
ଅଧା ଭୋକରେ ଅଧା ଭେକରେ, କବର ତଳୁ ଧସି ଯାଇଥିବା ମାଟି ମୁଠାଏ ପାଇଁ ଲଢ଼ୁଛି ତ ଲଢ଼ୁଛି ।
ସୂର୍ଯ୍ୟର ଅହଂକାର ତାର ଉଦଣ୍ଡ ଉତ୍ତାପ ।
ଗ୍ରୀଷ୍ମର ପ୍ରଖରତାରେ ଅନୁଭବ କରେ ମୁଁ ତୁମ ସୁସ୍ମିତ ଶୀତ ଆଉ ବର୍ଷାର ସଙ୍ଗୀତ ମୋର ଏହି ନାନ୍ଦନିକତାର ସୁକ୍ଷ୍ମ କାରିଗରୀରେ ତୁମେ ଏକ ଛନ୍ଦମୟ କବିତାରେ ପାଲଟିଯାଅ
ଏ ସମୟ ତୁ ଏବେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଯା କିମ୍ବା ଏ ମୃତ୍ୟୁ ତୁ ଏବେ ଧୀରେ ଧୀରେ ଆ ।
ଜୀବନ ମିଶାଣ ଫେଡ଼ାଣ ଗୁଣନ ହରଣର ଏକ ଲମ୍ବା ସମୀକରଣ
ମନ ଆଇନାରେ ବନ୍ଧୁ କିନ୍ତୁ ବଞ୍ଚି ରହେ ବନ୍ଧୁର ସ୍ମୃତିରେ ହୃଦୟର ରକ୍ତ କବରୀରେ ।
ନିରଧୁମ ଏ ଖରାବେଳ ନଇଁଗଲା ପରେ ବି ଜଗିଛି ମୁଁ ତମ ଧାନବିଲ ଓ ଅନେକ
କେବେ କେବେ ମୁଁ ଦୁଇ ଭାଗରେ ବାଣ୍ଟି ହୁଏ ଉପର ହିସ୍ସା ଗୋଟେ ଗାଈ ଆଉ ତଳ ହିସ୍ସା କଅଁଳ ଘାସରେ ବଦଳିଯାଏ ।
ଆଖି ବୁଝିଲେ ମୁଁ ନିଜେ ଜଳୁଥାଏ କିଛି ମନ୍ଦିରରେ, କିଛି ମସଜିଦରେ ଆଉ କିଛି ତମ ଖିଆଲରେ ।
ତମ ନନ୍ଦିଘୋଷକୁ ସାତହାତେ ପଛକୁ ଠେଲି ଦେବା ତମ ପାଇଁ ଏକ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ଆଉ ମୋର ଏକ ଅହଂକାର ।
ୟେ ସବୁକୁ ମୁଁ ଏବେ ଆହୁରି ସସ୍ତାରେ ବିକିବି ସ୍ଥିର କଲି ସଞ୍ଜ ନଇଁବା ଆଗରୁ ଲାଭ ହେଉ କି କ୍ଷତି ହେଉ ।
ଧୀରେ ଧୀରେ ଢାଙ୍କି ହେଉ ମୋ ଆତ୍ମା, ମୋ ଦେହ, ମୋହ, ମୋକ୍ଷ ଆଉ ମୋ ମୁକ୍ତି ଗଦା ଗଦା ଧୁଳି ତଳେ ।
ଗୋଟେ ନଦୀକୁ ଟୁକୁଡା ଟୁକୁଡା କଲେ ଓ ବର୍ଷାକୁ ନିଲାମ କଲେ
ଆଉ ତୁମ ବାକି ହିସବ ତକ ଅସୁଲ କରି ନିଅ ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ