ପାହାନ୍ତି ତାରା ସମ
ଲମ୍ୱାଇ ଜ୍ୟୋତିର ହାତ
ପୋଛିଦେଲ ଦିଗନ୍ତ ତମସା ।

ଲମ୍ୱ ବେକ ଟେକିଦେଲ
ରଖିବାକୁ ଏ ଜାତିର ଟେକ
ଖଞ୍ଜିଦେଇ କଣ୍ଠରେ ବିବକ୍ଷା ।

ଉଷାର ଡଗର
ମୂକ ଜନେ ଦେଇ ଭାଷା
ନିରକ୍ଷର ହାତରେ ଅକ୍ଷର
ଏ ଜାତିର ହେ ପୟଗମ୍ୱର ।

“ମାମୁ”ଙ୍କ ପରିଚୟ
“ନାଜର”ଙ୍କ ଘର
ଖୋଜି ଖୋଜି ପାଉନି ନଜର
ହୋଇନାହିଁ ଏ ଯାବତ୍ ଥୟ ।

ଓଡ଼ିଶା ମାତ୍ରକେ
ଜମି ମାତ୍ର “ଛମାଣ ଆଠଗୁଣ୍ଠ”
ଯେତେ ମାପିଲେ ହେଁ
ମାପ ସରୁନାହିଁ
ନଳ, ପଦିକା ପରେ
ଏବେ ହେକ୍ଟର ଚାଲିଛି ।

ଆମେ ଯେତେ ସାହିତ୍ୟର
ଅମିନ, ସୁପରଭାଇଜର
ତମ କ୍ଷେତ ରକବା ପାଉନୁ ।

ଡିବିରି ଆଲୁଅରେ
“ରେବତୀ” ପଢ଼ଇ ପାଠ
ବାସୁ ମାଷ୍ଟ୍ର ଜଳୁଛନ୍ତି
ଦେଖାଇ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳ ବାଟ ।