ଥାଉ,
ଆଉ ଏବେ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖନାହିଁ
ଭୁଲିଯାଅ,
ସେ କର୍ପୂର, ସେ କନା
ଭୁଲିଯାଅ ରାଜା, ରାଜମୁକୁଟ
ସିଂହାସନର
କୂଟିକମ ଭରା ଚନ୍ଦନ ଆସ୍ଥାନ
ରହିଛି ଯା’
ଇତିହାସ ହୋଇ
ଥାଉ ।

ଖୋଲନାହିଁ
କର୍ପୂର ବଦଳେ
ଆଘ୍ରାଣ ସହି ହେଉନଥିବା ଗନ୍ଧରେ
ପବନ ଖେଳାଇ ଦେବ ଅତୀତର ବାସ୍ନା ।
ଖୋଲିଯିବ ଅଫିଟା ଐତିହ୍ୟ
ପାରା ଖସିଲା ଦର୍ପଣରେ
ଧୂଆଁଳିଆ ପ୍ରତିବିମ୍ୱପରି
ଯାହା ଦିଶିବ,
ଅଦୃଶ୍ୟ ତା’ ଠାରୁ ବରଂ ରମଣୀୟ ।

କିମ୍ୱଦନ୍ତୀକୁ ଆଉ ଜୀବନ୍ତ କରନାହିଁ
ଛାତି ଫୁଲେଇ
ମୁଣ୍ଡ ଉଠେଇ କହିବେ ବୋଲି
ପୁତ୍ରପ୍ରୌତ୍ରାଦିମାନେ
ସେଠି ତ କେବେଠୁଁ
ଚରିଯାଇଛି ଉଇ ।

କାନ ପାର ତ !
ସିରିସିର ଶୁଣାଏ ପବନ
ତମଠୁଁ ଅଲଗା ବୋଲି
ବାରି ହୋଇ ଯାଉଥିଲା
ସେ ଠଣ ସୁନ୍ଦର ଅତିଥି ମନ ।

ଶୋଣିତର ଉଦାତ୍ତ ସ୍ୱରରେ
ଫୁଟୁଥିଲା ଟକମକ
ନିଃସହାୟ ପ୍ରଜାର ଜୀବନ
ବେଡ଼ି ଓ କୋରଡ଼ାର
ଭଳି ଭଳି ଗହଣାରେ
ଘୋଷାରି ହେଉଥିଲା
ନିରୀହଙ୍କ ଦେହ ଜୀବନ ।