ଜହ୍ନ ଭିତରେ ତମେ ତମ ଭିତରେ ବି ଜହ୍ନ ଏକ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ସମୟର ଉପତ୍ୟକାରେ ଶେଷପ୍ରାୟ ଦ୍ୟୁତିର ଅବଶେଷଟିଏ ।
କିଛି ବି ମଉଳିନି ଗଛପତ୍ର ସମୁଜ୍ଜ୍ଵଳ ପୂର୍ବଠୁଁ ଅଧିକ ନୂତନ ଆଭାରେ
ହାତ ମୁଠାରେ ବାକିତକ ସମୟକୁ ପାଥେୟ କରି
ତା” ଭାବନାର ବହୁ ପ୍ରତୀକ୍ଷିତ ଦିନସବୁ ମରି ମରି ଗଲାବେଳେ
ଅଯାଚିତ ଗଳ୍ପଠୁ ଦୂରରେ ରହେ; ଗଳ୍ପ ସରେନା କି ଗଳ୍ପକୁ ଛାଡ଼େନା ଖଟି
ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ... ବୁଦ୍ଧଂ ଶରଣଂ ଗଚ୍ଛାମି..ସଙ୍ଘମ୍ ଶରଣଂ...ଧର୍ମଂ....
କେବେ ତ ଭାବି ନଥିଲି ଜାଗାଟିଏ ଆଉ ଥାଇପାରେ ବୋଲି ଜଗାରଖା ବାଟ ଓଗାଳା ସତ୍ତ୍ୱେ ସୁରକ୍ଷାବଳୟ ଲଂଘି ସମସ୍ତଙ୍କ ଅଲକ୍ଷ୍ୟରେ ପହଞ୍ଚିଯିବ ସୁଖ ଦୁଃଖ ବାଣ୍ଟିବାକୁ ନା' ମୁଁ...
ଗୋଟେ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ବିବର୍ଣ୍ଣ ସକାଳରୁ ତମାମ ଦିନର ବିଭତ୍ସ ଚିତ୍ର ଛାପି ହୋଇଯାଏ ମନରୁ ମନ ସର୍ବତ୍ର ସବୁ ମଣିଷର ମଣିଷପଣିଆକୁ ତାତ୍ସଲ୍ୟ କରି ।
ଅଦିନ ବସନ୍ତ ଶିରୀଶ କୋମଳ ଛୁଇଁ ଛୁଇଁ ଯାଅ ମନ ଉଜ୍ଜ୍ୱଳି ଉଠେ ମୁହୂର୍ତ୍ତସବୁ ହେଇ ଆସିଗଲା ଭରା ବିଭବର ସମୃଦ୍ଧି ଅବପାତେ ; ସତ୍ୟ ଦ୍ବାହିରେ ଫାଇଦା ହାସଲାକରି
କେଉଁ ମୋହର ଆକର୍ଷଣରେ ସୁରକ୍ଷା ବଳୟ ହୋଇ ତମ ଚାରି ପଟେ
ନଦୀ ଝର ଆକାଶ କହି ଦେଲାଣି ନିର୍ମଳ ନୀଳିମାର ସ୍ୱଚ୍ଛ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତିରେ ବଢ଼ି ଝଡ଼ ଅବପାତ ଉତ୍ତାରେ ନଇଁ ପଡ଼ିଥିବା ଜୀବନ ଅଣ୍ଟା ସଳଖି
ଦଳେ ବାହାରି ପଡ଼ନ୍ତି ହିଂସ୍ର ଉଦ୍ଧାମତାକୁ ଆୟୁଧ କରି ତାଙ୍କ ବୁଝିବାରେ କେଉଁ ରାଷ୍ଟ୍ର ହିତରେ କେଉଁ ଈଶ୍ୱର କେଉଁ ଧର୍ମର ଆହ୍ୱାନ କାଳେ ତାଙ୍କୁ ଟାଣିନିଏ ଲୁଟିବାକୁ
ତମ ରଙ୍ଗର ଝଲକରେ ମୋ ହଜିବାର ବହୁ ଆଗରୁ ହଜି ସାରିଥିଲା ଚତୁପାର୍ଶ୍ୱସ୍ଥ ଦୃଶ୍ୟସମୂହ ନିଖୁଣ ସ୍ୱପ୍ନର ପ୍ରବଣତାରେ ।
ଶେଷ କ୍ରମାଙ୍କ ଗଛଟି ତଥାପି ଥାଏ ନିଃଶଙ୍କ ନିଶ୍ଚଳ ବେଧଡ଼କ ସମ୍ଭାବ୍ୟ ଚୋଟର ପ୍ରସ୍ତୁତି ସତ୍ତ୍ୱେ ।
ଯାହାର ପରିଭାଷା ବ୍ୟସ୍ତ ବିବ୍ରତ ସମୟକୁ ଧରି ରଖିବାର ଗୋଟେ ଗୋଟେ ବିଫଳ ପ୍ରୟାସ ଯେଉଁ ଟିକକ ସୁଖ ତାହା ଦୁଃଖର ଯୋଗ ତାଲିକାରେ ପୁଣି ଗୋଟେ ବିଶିଷ୍ଟ କ୍ଷୁଦ୍ରାଙ୍କ...
ଏଇତ ...ସମୟର ନିଆଁ ଚେଙ୍କ ଲିଭିନି ମନରୁ ଦାଗ ପାଉଁଶର ଅବଶେଷ କହିଯାଏ ଗଲାକାଲି ଅନ୍ଧାର ମୁହଁର କଥା
ଛାଡିଆସିଥିବା ରଙ୍ଗ ମଖା ଦିନସବୁ ପର ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ନିଷ୍କରୁଣ ନିଆଁଗିଳା ସମୟର ସହଚର
ଆତଙ୍କର ଛାଇ ହୋଇ ଛପି ବସିଥାଏ ଅନ୍ଧାର ଭିତରେ ସୁଯୋଗ ଅପେକ୍ଷାରେ ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ