ବାହୂରେ ତୋହରି ବାଂଧିଛୁ ବିଶ୍ଵକୁ
ଗଢି ତୁହି ନିଜ ହାତେ ।
ବିଚିତ୍ର ବିଶ୍ଵକୁ ବୁଝିବା ପାଇଁ କି
କେହି ନାହାନ୍ତି ଜଗତେ ।

କେମିତି ଗଢ଼ିଲୁ ବିରଳ ବିଶ୍ବକୁ
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଲାଗେ ଭାବିଲେ ।
ଏହାର ରହସ୍ୟ ଖୋଜି ଖୋଜି ସବୁ
ଵିଜ୍ଞେ ପାଗଳ ହୋଇଲେ ।

ଚଉଦ ଭୂବନ ଦେଖେ ତୋ ନୟନ
ନିମିଶକ ସମୟରେ ।
ଜିବନରେ ଆମ୍ଭେ ପାରୁ ନାହିଁ ଦେଖି
ତୋ ଚକା ନୟନ ଥରେ ।

ଭାବଗ୍ରାହୀ ତୁହି ଭାବେ ବନ୍ଧା ଅଟୁ
ଭକତଙ୍କୁ ସାହା ହଉ ।
ଭାବରେ ଡାକିଲେ ଶୀରିକ୍ଷେତ୍ର ଛାଡି
ଦରଶନ ତୁହି ଦେଉ ।

ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଆସନ୍ତି ଦରଶନ ପାଇଁ
ତୋର ସହସ୍ର ଭକତ ।
ଦରଶନ ସଂଗେ ଆଶୀର୍ବାଦ ପ୍ରାପ୍ତି
ଲଭେ ପରମ ଭକତ ।

ଚକା ଆଖି ତୋର ଦୁଖୀ ଦୁଃଖ ହରେ
ଅମୃତ ଭରେ ମନରେ ।
ଫେରାଉ ଭକ୍ତଙ୍କୁ ଭୁଞ୍ଜାଇ ପ୍ରସାଦ
ତୋର ଆନନ୍ଦ ବଜାରେ ।

ବିଚିତ୍ର ମହିମା ଆକଳନ ହୀନ
ବୁଝିଛୁ ତୁ ଏକା ସତ ।
ଅସମ୍ଭବ ସବୁ ସମ୍ଭବ ହୁଅଇ
ଆଶ୍ଚମ୍ବିତ ଏହି ମତ ।

ଭରସା କରନ୍ତି ବିଶ୍ୱାସୀ ଭକତ
ସ୍ୱର୍ଗୀୟ ଶକ୍ତି କୁ ତୋର ।
ନିରାଶ ନ ହୁଏ ପରମ ଭକତ
ଆଶିଷ ଲଭେ ତୋହର ।