କବିତା

ମୁଁ କୋଣାର୍କ

Abinash Dikshit's odia poem Mun Konarka

ଧନ୍ୟ ସେ ବଢ଼ାଇ ମୋତେ ଜେ ଗଢିଲେ
ଏତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ତାଙ୍କ କାମ
ସପ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭିତେ ଅନ୍ୟତମ କଲେ
ବଡ଼ ଥିଲା ତାଙ୍କ ପଣ ।

କାନ୍ଦୁ ଅଛି ଆଜି ଉତ୍କଳର କୀର୍ତ୍ତି
ଓଡ଼ିଆର କାରିଗରି ।
କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି ସେହି କହିଯାଏ ଆଜି
ରକ୍ଷା କର ମୋତେ ଭାଇ ।

ବିଶୁ ମହାରଣା ତିଆରି କରିଲା
ପାଇ ଲାଙ୍ଗୁଳାର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ।
ବାରସହ ବଢେଇ ଠୁଳ କରିଦେଲା
ଦେଖରେ ବିଶୁ ର ସାହାସ

ବାର ବର୍ଷ ଧରି ବାରଶ ବଢେଇ
ଘରଦ୍ୱାର ସବୁ ଛାଡି
ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା କୂଳେ ତିଆରି କରିଲେ
ଗୋଟି ଗୋଟି ପଥର ଯୋଡ଼ି ।

ଧନ୍ୟ ସେ ବଢ଼ାଇ ମୋତେ ଜେ ଗଢିଲେ
ଏତେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ତାଙ୍କ କାମ
ସପ୍ତ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଭିତେ ଅନ୍ୟତମ କଲେ
ବଡ଼ ଥିଲା ତାଙ୍କ ପଣ ।

ନିହାଣ ମୁନରେ ଗଢିଲେ ଜେ ମୋତେ
ପାରିଲେନି ମୁଣ୍ଡି ମାରି ।
ଧରମା ପୁଅ ସେ ବାର ବର୍ଷର ଜେ
ମୋ ପାଇଁ ଜୀବନ ଦେଲା ହାରି ।

ବହୁ କଷ୍ଟ କରି ଦୁନିଆ ବୁକ କୁ
ଆଣିଲେ ତୁମ ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ
ଏବେ ତୁମେ ଯେ ଆଧୁନିକ ହୋଇଲ
କରି ଦେଲ ମୋତେ କଳୁଷ ।

କିଛି ଅଂଶ ମୋର ଚୂର୍ଣ୍ଣ କରିଥିଲା
ଦରଦୀ କଳା ପାହାଡ଼ ।
ଆଉ କିଛି ଅଂଶ ଭାଙ୍ଗି ରୁଜି ଦେଲ
ଏଡ଼େ ସ୍ୱାର୍ଥପର ମଣିଷ ।

ମୋ ପାଇଁ ଆଜି ବିଶ୍ୱ ଦରବାରରେ
ପରିଚିତ ହେଲ ତୁମେ
ମୋତେ ଭାଙ୍ଗି ଦେଇ କି ଲାଭ ପାଇଲ
କୁହ ହେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ମଣିଷ ।

ମୁଁ କୋଣାର୍କ ଚିତ୍କାର କରୁଛି
ଶୁଣି କି ପରୁନ ତୁମେ
ରକ୍ଷା କର ମୋତେ ରକ୍ଷା କର ମୋତେ
ଏହି କବିତା ରେ ଭଣେ ।

Click to comment

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିବା ଲେଖିକା/ଲେଖକଙ୍କ ତାଲିକା

ଲୋକପ୍ରିୟ ଲେଖା

To Top