ପାଠ ପଢୁଥିବ,
ମନେ ଭାବୁଥିବ,
ହାକିମଟେ ହେବି ମୁହିଁ,
କି ବା ନେତା ହେବି,
ବେପାର କରିବି,
ସବୁ ସିନା ନିଜ ପାଇଁ ।

ଛୋଟ ଜୀବଟାଏ,
ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଗୋଟାଏ,
ସାଇତି ରଖେ ଆହାର,
ମଣିଷ ଜନମ,
ପାଇ ତାହାଠାରୁ,
ବଡ଼ ହେଲ କି ପ୍ରକାର ?

ଟିକି ମହୁମାଛି,
ରଖେ ମହୁ ସଞ୍ଚି,
କରଇ ଆହାର ସିଏ,
ସେଥିରୁ ତ କିଛି,
ମଣିଷ ଆଣୁଛି,
ତା’ କି ପର ପାଇଁ ନୁହେଁ !

ବଇଶାଖ ଖରା,
ଶୀତ ଦେହଥରା
ବରଷା, ବତାସି ସହେ,
ଗଛ ସିଏ ଦେଇ,
ଫୁଲ, ଫୁଳ, ଛାଇ
ପର ପାଇଁ ଜୀଇଁ ରହେ ।

କୁଳୁକୁଳୁ ହୋଇ
ବହିଯାଏ ନଈ,
ସବୁରି ଜୀବନ ଯିଏ,
ପର ପାଇଁ ପରା
ପରାଣ ତା’ ସାରା
ସମରପି ଦିଏ ସିଏ ।

ଫୁଲ ରସିକିଆ
ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗିଆ
ପରଜାପତିଟି ଘୂରେ,
ପରୂ ରୂପ ତା’ର
କେତେ ମନୋହର,
ପର ପାଇଁ ରୂପ ଧରେ ।