ଶ୍ୟାମଳି ଝିଅ ଟେ ପ୍ରିୟତମା ମୋର
ଶ୍ରାବଣୀ ତାହାର ନାଆଁ,
ନଇ ଆର ପାରି ପାହାଡ ସେପାଖେ,
ଘରଟି ତାହାର ଦିଶେ ନାହିଁ ତାର ଗାଆଁ,
ନିଦାଘ ର ଏଇ ଦିନ ଦି ପହରେ,
ମନେ ପଡେ ତାର କଥା,
କେଡେ ସୁକୁମାରୀ କେତେ ଯେ ସୁନ୍ଦରୀ,
ଭବିଲେ ତା କଥା,
ହୃଦୟେ ବିରହ ବ୍ୟଥା ।

ଚାହିଁଛି ତା ପଥ, କଥା ଦେଇ ଥିଲା,
ଆସିବ ନିଦାଘ ଶେଷେ,
କଳା ବାଦଲର ଶାଢିରେ ଶଜାଇ
ଲାଜୁକି ପ୍ରିୟା ମୋ,
ନହୁଲି ବଧୁର ବେଶେ ।

ଆସି ଗଲେ ପ୍ରିୟା ଶିତଳାଇ ଦେବ
ଦଗ୍ଧ ମନ ମୋର ବିଦଗ୍ଧ ଏ ଉପବନ,
ମଉସୂମୀ ବାଆ ମହକାଇ ଦେବ,
ଭିଜା ମାଟି ଗନ୍ଧେ ପ୍ରିୟାର ମହକ,
ପହିଲି ପରଶେ ଶିତଳାଇ ଦେବ
ବିରହ ଉତ୍ତାପ ହରଷାଇ ଦେବ ମନ ।