ମୋତେ ପିନ୍ଧାଇ ଦେବନି ଦାମୀ ଫୁଲହାର, ମୋ ନିର୍ଜୀବ ଦେହରେ ବୋଳିଦେବନି ଲାଲ୍ ନୀଳ ରଙ୍ଗର ଅବିର । ମୋତେ ଭସେଇ ଦେବନି ଘଣ୍ଟ ଘଣ୍ଟା ଢୋଲ ଅବା ଆତଶବାଜିର...
ତମ ନନ୍ଦିଘୋଷକୁ ସାତହାତେ ପଛକୁ ଠେଲି ଦେବା ତମ ପାଇଁ ଏକ ସ୍ମିତହାସ୍ୟ ଆଉ ମୋର ଏକ ଅହଂକାର ।
ସ୍ମୃତି ସ୍ମୃତି ଏକ ନୀଳସାଗର କେତେବେଳେ ଅସରନ୍ତି କଥାର ଭଣ୍ଡାର ତ କେତେବେଳେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଶବ୍ଦର ଜୁଆର । ୨ ।
ଆଉ ଥରେ ଢାଙ୍କି ଦିଅନ୍ତୁନି ମା' ମୋତେ ତୋର ପଣତ କାନିରେ ମୋ ରୂପକୁ ଖିନ୍ଭିନ୍ କରୁଥିବା କଟାକ୍ଷ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଯେଦିନ ତୁ ରଖୁଥିଲୁ ଦୂରେ ।
ବୁନ୍ଦାଏ ନିଶାରେ ଘୋଟିଯାଏ ମାଟିରୁ ମହୋଦଧି ବିଷପରି ବିଶିରିଯାଏ ବଇଶାଖୀ ତାତି ।
ନଈ ଆରପାରି ହାଣ୍ଡିଆ ହାଟରୁ ଫେରି ନ ଥିବା ମା'କୁ କୂଳରେ ଠିଆ ହୋଇ ଡାକୁଥିବା ପୁଅର ତୃଷିତ ସ୍ୱର କବିତା ନୁହେଁ ତ କ'ଣ ?
ଅଗୋଚରେ ତମେ କରିଛ ମହାମେଣ୍ଟ ପାଇବାକୁ ସିନା ସୁଲଭ ମୂଲ୍ୟେ ଦାନା । ବାରମାସ ପୂରି ନ ପୂରଇ ମୋର ପେଟ କଷ୍ଟେ ପିନ୍ଧଇ ସାତସିଆଁ ଛିଣ୍ଡା କନା ।।
ସାହାଯ୍ୟ କଲେ ରଖିବେ ମନେ, ନ ହେଲେ ଯିବେ ଭୁଲି ।
କେତେବେଳେ ସିଏ ରାଜଦୁଲ୍ଲଣୀ କେତେବେଳେ ବୋଉର ଆକଟ ସହେ ପାଠପଢ଼ା ଅଧାରୁ ଉଠି ବାପାଙ୍କୁ ପାଣି ଗିଲାସେ ଦେବାକୁ ହୁଏ ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ ବାହାରି ଯାଉ ଯାଉ
ଭେଟିଥିବା ଅନେକ ପଦାଧିକାରୀଙ୍କ ଠାରୁ ଅଦେଖା ଅଧିକାରୀ ଯେତେ ପାରଙ୍ଗମ ବେଶୀ କୁହୁକ କଥାର ।
ଆପଣଙ୍କ ମତାମତ