ଧରି ଗରଭରେ
ଦଶ ମାସ କାଳ
ଆହାର ନିଜର ଦିଏ ରେ,
ଜନମିବା ବେଳେ
ଅସହ ବେଦନା
ମାଆ ଆମ ସହିନିଏ ରେ !
ଉଠାଇ କୋଳରୁ
ଲଗାଇ ବୁକୁରେ
ପିଆଏ ଅମୃତ ଯିଏ ରେ,
ସେ ଅମୃତ ତା’ର
ରକତ ଦେହର,
ବୁଝିଅଛ, କୁହ, କିଏ’ରେ ?
ହାମୁଡ଼ିବା ବେଳେ
ତୋଳି ନେଇ ହାତେ
ଶିଖାଇଲା ଚାଲି ଯିଏ ରେ,
ଘୋଷାଇ ଘୋଷାଇ
ଶିଖାଇଲା କଥା,
ମାଆ ଆମ ପରା ସିଏରେ ।
କାଉକୁ ଦେଖାଇ
ଥରକୁ ଥର ମୁଁ
ପଚାରିଲେ, ଇଏ କିଏ’ରେ
ବିଗିଡ଼ି ନ ଯାଇ
କାଉ, କାଉ ବୋଲି
କହେ ଯିଏ, ମାଆ ସିଏ’ରେ ।
ଦେହଟା ମୋହର
ହୋଇଲେ ବେମାର
ନ ଶୁଏ ରାତିରେ ଯିଏ ରେ,
ସେବା ଯତନରେ
ମନ ଲାଖିଥାଏ,
ମାଆ ପରା ମୋର ସିଏ’ରେ ।
ଖେଳେ ପିଲାବେଳେ
ପଡ଼ିଗଲେ ତଳେ
ଆଣ୍ଠୁ ମୋ ଜଖମ ହୁଏ ରେ,
ଟେକି ନେଇ ଘରେ
ମଲମ ଲଗାଇ
ମାଆ ମୋର ସେକି ଦିଏ’ରେ ।
ପଡୁଛି ମୋ ମନେ
ପେଟବଥା ଦିନେ
ମାଆ କି ଛାନିଆ ହୁଏ ରେ,
ଲୁହ ସେ ଝରାଏ,
ଔଷଧ ଖୁଆଏ,
ମାଆ ପରି ଅଛି କିଏ’ରେ ?
ରୁଚୁଥାଏ ମୋତେ
ଆହାର ଯେମନ୍ତେ
ଯୋଗାଡ଼ି ରଖଇ ସିଏ’ରେ
ଶାଗ, ବଡ଼ିଭଜା,
ତା’ ହାତ ଦିଏ ଯା’,
କୁହ, ଦେବ ଆଉ କିଏ’ରେ ?
ଚାଟଶାଳୀ ଫେରା
ବାଟକୁ ମୋହର
ଚାହିଁ ରହିଥାଏ ଯିଏ’ରେ,
ଧରି ନେଇ ହାତ
ଆପଣା ପଣତେ
ମୁହଁ ମୋର ପୋଛି ଦିଏ’ରେ ।
ଅମାନିଆ ହେଲେ
ଟାଣି ନେଇ କୋଳେ
ମଥା ମୋର ଚୁମେ ଯିଏ ରେ,
ତାହାଠାରୁ ବଳି
ଆପଣାର ମୋର
ଦୁନିଆଁରେ ଅଛି କିଏ’ରେ ?
ମାଆ ପଣିଆର
ମହତ ତୁଳିଲେ
ବସୁଧାଠୁଁ ଭାରି ଯିଏରେ,
ତା’ପାଦରେ ମୋର
କୋଟି ନମସ୍କାର,
ମାଆ ପରି ଅଛି କିଏ’ରେ ?
