ଗଳ୍ପ

ସମ୍ପର୍କ

Subal Mohapatra's odia story Samparka

ତାକୁ ସବୁ ଜିନିଷ ପାଣିଚିଆ ପାଣିଚିଆ ଦେଖା ଯାଉ ଥାଏ । ଚାଲୁ ଚାଲୁ ସିନେମା ର ରିଲ ଭଳି ଦୃଶ୍ୟ ସବୁ ତା ଆଖି ଆଗରେ ବୁଲିବାକୁ ଲାଗିଲେ

ସମ୍ପର୍କ

“ହ୍ୟାଲୋ!”

ଆରପାଖରୁ କେହି ଜଣେ ଫୋନ ଉଠେଇବାର ସୂଚନା ପାଇବା ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ସେ ଆତୁର ସ୍ୱରରେ କହିଲା ।

“ହ୍ୟାଲୋ ! କିଏ କହୁଛନ୍ତି ?”

ଆରପଟୁ ପ୍ରଶ୍ନ ଆସିଲା । ସେ ସ୍ୱରକୁ ରାଜେଶ ଚିହ୍ନି ପାରୁଥିଲା ଭଲ ଭାବେ ।

ସେ ଖୁସି ଆଉ ଭାବପ୍ରବଣତା ମିଶା ସ୍ୱରରେ କହିଲା, “ସୁନନ୍ଦା ! ସୁନନ୍ଦା, ମୁଁ … ମୁଁ ରାଜେଶ କହୁଚି…।”

“ସରି, ରଙ୍ଗ ନମ୍ବର । ” ସେପଟୁ ପରିଚିତ ସ୍ୱରଟା କହିଲା । ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଫୋନ ବି କଟିଗଲା ।

ଫୋନ ର ରିସିଭର ଟା ଥୋଇ ଦେଇ, ଦୋକାନୀ କୁ ଦି ଟଙ୍କା ବଢ଼େଇ ଦେଲା ଆଉ ଚାଲିବାକୁ ଲାଗିଲା । ତାକୁ ସବୁ ଜିନିଷ ପାଣିଚିଆ ପାଣିଚିଆ ଦେଖା ଯାଉ ଥାଏ । ଚାଲୁ ଚାଲୁ ସିନେମା ର ରିଲ ଭଳି ଦୃଶ୍ୟ ସବୁ ତା ଆଖି ଆଗରେ ବୁଲିବାକୁ ଲାଗିଲେ ।

ସୁନନ୍ଦା ଥିଲା ଅସମ୍ଭବ ଭାବରେ ସୁନ୍ଦରୀ ଆଉ ଉଚ୍ଚାକାଂକ୍ଷୀ । ବାପା ରମେଶ ମହାକୁଡ଼ ଆଉ ମା ବାସନ୍ତୀ କୁ ନେଇ ତାଙ୍କର ଚାରି ଜଣିଆ ସଂସାର । ରାଜେଶ ଆଉ ସୁନନ୍ଦା ଭାଇ ଭଉଣୀ । ରାଜେଶ ଟିକେ ଅଧିକା ଭାବପ୍ରବଣ ହେଇ ଯାଏ ଟିକେ ଟିକେ କଥାରେ । ସୁନନ୍ଦାକୁ କିନ୍ତୁ ଖାତିର ନଥାଏ କୌଣସି ବି କଥାର । ଗୋଟିଏ ଝିଅ ପୁଣି ସାନ ବୋଲି ବାପା ମା ଗେହ୍ଲା କରି ଦେଇ ଥାନ୍ତି । ପିଲା ଦିନରୁ ବି ସେ ଭାରି ଜିଦଖୋର । ପାଟିରୁ ଯାହା ବାହାରିଲା ସେଟା ଦରକାର ମାନେ ଦରକାର । ବାପା ମା ବି ଅଖିଆ ଅପିଆ ତା ଜିଦ ସବୁ ପୂରଣ କରନ୍ତି । ବାପାଙ୍କର ଗୋଟେ ତେଜରାତି ଦୋକାନ ଥାଏ ଗାଁ ରେ ଆଉ ଚାଷ ରୁ ଚାଉଳ, ଆଳୁ ଆଉ ବି କିଛି କିଛି ପନିପରିବା ମିଳି ଯାଏ । ସେଇଥିରେ ଘର ଚଳେ । ମାଟ୍ରିକ ପାସ କଲା ପରେ, ଗାଁ ପାଖ କଲେଜ ରେ ପଢିଲା ରାଜେଶ, ଚାଷ ଓ ଦୋକାନ କାମ ରେ ବି ବାପାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କଲା । ଟ୍ୟୁସନ ରୁ ବି କିଛି କିଛି ପଇସା ମିଳିଲା ତାକୁ । ସୁନନ୍ଦା ସ୍କୁଲରେ ଭଲ ପଢେ । ମାଟ୍ରିକ ପରେ ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ପଢିବା ପାଇଁ ସେ ସହର କୁ ଗଲା । ବାପା ପୁଅ ଦୁହେଁ ଦିନ ରାତି ଏକ କରି ଦେଲେ, ସୁନନ୍ଦାକୁ ପଢେଇବା ପାଇଁ । ସେମିତି ତ ସେ ଭଲ ପଢେ, ଯୁକ୍ତ ଦୁଇ ରେ ସେ ଭଲ ନମ୍ବର ରେ ପାସ କଲା । ଏବେ ଏଣ୍ଟ୍ରାନ୍ସ ଦେଇ ଇଞ୍ଜିନିଅରିଂ ରେ ବି ସିଟ ପାଇ ଗଲା ।

ବାପା ପୁଅଙ୍କ ଖୁସି ଦେଖେ କିଏ ? ସୁନନ୍ଦା ହବ ଏ ଗାଁ ର ପ୍ରଥମ ଇଞ୍ଜିନିଅର । ଗର୍ବରେ ବାପା ମା ପୁଅ ତିନି ଜଣଙ୍କ ଛାତି ଫୁଲି ଉଠୁ ଥାଏ । ଦିନ ରାତି କୁ ଖାତିର ନଥାଏ । ଦୋକାନ, ଚାଷ ଆଉ ଟ୍ୟୁସନ ପରେ ପଢିବାକୁ ସମୟ ନଥାଏ ରାଜେଶର । ଯୁକ୍ତ ତିନି ଦ୍ଵିତୀୟ ବର୍ଷ ରେ ହିଁ ତାର ପାଠରେ ଡୋରି ବନ୍ଧା ହେଲା । ଯାହା ହେଲେ ବି ଭଉଣୀ କୁ ପଢେଇବ । ଯେତେ କଷ୍ଟ ପଡୁ ପଛେ । ଭଉଣୀ ଇଞ୍ଜିନିଅର ହେଲେ ତା ବାପାଙ୍କ ନାଁ ରହିବ । ଗାଁ ରେ ତା’ର ବି ତ ଇଜ୍ଜତ ବଢ଼ିଯିବ ।

ସୁନନ୍ଦା ର କିନ୍ତୁ କାହା ପ୍ରତି ନିଘା ନଥାଏ । ଜନ୍ମ ଦେଇଛନ୍ତି ଯେତେ ବେଳେ କରିବେନି କଣ ପାଇଁ । ଭାଇ ତ ସେମିତି ଭଲ ସ୍ଟୁଡେଣ୍ଟ ନଥିଲା, ପାଠ ଛାଡି ଦେଲା ତ କଣ ହେଇ ଗଲା । ଏପରି ଭାବନା ରେ ସେ ତ ନିଜ ପାଇଁ ସବୁ କରି ଚାଲି ଥାଏ । ସହରରେ କିନ୍ତୁ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ପଡି ଅଧିକା ଦେଖେଇ ହବା ପ୍ରକୃତି ତାର ବଢି ଯାଇ ଥାଏ । ବାପା ଯେତିକି ପଇସା ଦେଉଥାନ୍ତି ସେତିକି ଅଣ୍ଟୁ ନଥଏ ସୁନନ୍ଦା କୁ । ତା’ର ଆହୁରି ଦରକାର । ଭଲ ବ୍ରାଣ୍ଡେଡ ଡ୍ରେସ, ଘଣ୍ଟା, ୨୦୦୦ ଟଙ୍କାର ଚପଲ, ଏସବୁ ପାଇଁ ପଇସା ଅଣ୍ଟୁ ନଥାଏ ତାକୁ । ସେ ଧନୀ ହେବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖେ । ଦାମୀ ଗାଡି, ଡ୍ରେସ, ଘର, ବାଙ୍କ ବାଲାନ୍ସ ସବୁ ଦରକାର । ଆହୁରି ଦରକାର ତାକୁ । କିନ୍ତୁ ଆସିବ କେଉଁଠୁ ? ତା ବାପା ତ ଆଉ କୋଟିପତି ନୁହନ୍ତି । କିଛି ଦିନ ପରେ ସେ ଗାଁ କୁ ଯିବା ଆସିବା ବନ୍ଦ କରି ଦେଲା । ବାପା ଭାଇ କୁ ଫୋନ କରି ପଇସା ପଠେଇବା ପାଇଁ କୁହେ । ବାସ, ତା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି କାମ ନଥାଏ ତାର । ଗାଁ ଲୋକ ଗୁଡା ସବୁ ମଫୁ । ସେମାନେ କିଛି ବି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ । ଏଠି ସହରର ଚାକଚକ୍ୟ ଭରା ଜୀବନ ସେମାନେ କେବେ କଣ ଦେଖି ପାରିବେ, ଜାଣି ପାରିବେ ? ସେଇମିତି ବିଲରେ ଖଟି ଖଟି ସେମାନଙ୍କ ଜୀବନ ସରିଯିବ ।

ଦିନେ ତା ସାଙ୍ଗ ଜଣେ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲା, ଯଦି ପଇସା ଇନକମ କରିବାର ଅଛି ତେବେ ଆସ । ପୁରା ପ୍ରସ୍ତାବ ଶୁଣି ସେ ଖୁସି ହେଇଗଲା । କିଛି ବି କରିବାର ନାହିଁ, କେବଳ ଦିନକୁ ୩୦ ଟା ଟିକେଟ ବିକ୍ରି କରିପାରିଲେ ଯଥେଷ୍ଟ । ଗୋଟେ ଟିକେଟ ୩୦୦୦ ଟଙ୍କା ଆଉ ଟିକେଟ ବିକ୍ରି ହେଲେ ୧୦% କମିଶନ । ଟିକେଟ ଥିଲା ଗୋଟେ ନାଇଟ କ୍ଲବର ଯେଉଁଠି ମଦ, ଗଂଜେଇ, ଚରସ, ଅଫିମ ଆଉ ଡ୍ରଗ୍ସ ଭଳି ନିଷେଧ ନିଶା ଦ୍ରବ୍ୟ ସବୁ ବିକ୍ରି ହୁଏ ଆଉ ସେମାନଙ୍କର ଟାର୍ଗେଟ ହେଲା କୋମଳମତି ସ୍କୁଲ ଆଉ କଲେଜ ସ୍ଟୁଡେଣ୍ଟ । ୩୦ ଟା ଯାକ ଟିକେଟ ବିକ୍ରି ହେଇଗଲେ ତମର ଏଣ୍ଟ୍ରି ଫ୍ରି । ବାଃ କି ବଢିଆ ଆଇଡ଼ିଆ ।

ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ସୁନନ୍ଦା ପାଠ ଛାଡି ଏସବୁ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା ଆଉ ୨ ମାସ ଭିତରେ ସେ ଜଣେ କୁଇନ ହେଇ ଗଲା । କ୍ଲୁବ କୁ ଅବାଧ ପ୍ରବେଶ, ମଦ, ନିଶା ଦ୍ରବ୍ୟ ଆଉ ପୁରୁଷ ସାଙ୍ଗ ତା ପାଖରେ ଯାହାକୁ ଯେତେ । ଟଙ୍କା ତ ତା ହାତର ମଳି । ପାଣି ଭଳି ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରେ ସେ । ଘରେ କିନ୍ତୁ ବାପା ମା ଆଉ ଭାଇ କୁ ଏସବୁ ଜଣା ନଥାଏ । ସେମାନେ ଖଟି ଖଟି ଜିଅନ୍ତା କଙ୍କାଳ ଭଳି ଦେଖା ଯାଉଥାନ୍ତି । କଲେଜ ଫିସ ଦେବାପାଇଁ ଦୋକାନ ଘର ବିକ୍ରି କରିବାକୁ ପଡେ । ରାଜେଶକୁ ପର ଜମି ଭାଗୁଆ ନେବାକୁ ପଡେ । କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ ନଥାଏ । ଭଉଣୀ ଇଞ୍ଜିନିଅର ହେବ,ଏ ଆଶା ଆଉ ବିଶ୍ୱାସ ରେ ଏସବୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା କୁଆଡେ ଉଭେଇ ଯାଏ । ବଢି ଆଉ ମରୁଡିରେ ଫସଲ ଉଜୁଡି ଗଲେ ବର୍ଷ ସାରା ଗୋଟେ ଓଳି ଖାଇ ଆରଓଳି ଓପାସ ରହିବାକୁ ପଡେ । କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ ନଥାଏ ।

ଚାରି ବର୍ଷ ପୁରି ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ହୋଇଗଲା କିନ୍ତୁ ସୁନନ୍ଦାର ପଢା ସରିଲାନି । ତୁଣ୍ଡ ବାଇଦ ସହସ୍ର କୋଶ ପରି ସୁନନ୍ଦାର କାରନାମା ସବୁ ଆସି ଗାଁ ର ହାଟରେ ପଡି ଦାଣ୍ଡ ରେ ଗଡ ଗଡେଇଲେ । ସବୁ ଶୁଣି ଆଉ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରି ରହି ପାରିଲାନି ରାଜେଶ । ଦିନେ ଯାଇ ସହରରେ ପହଁଚିଲା ଆଉ ସତ୍ୟାସତ୍ୟ ଜାଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା । ସୁନନ୍ଦା ରହୁଥିବା ହଷ୍ଟେଲ ପାଖରେ ଅପେକ୍ଷା କଲା । ସନ୍ଧ୍ୟା ୭ଟା, ସୁନନ୍ଦା ଗୋଟେ ଦାମୀ କାର ରୁ ଓହ୍ଲେଇଲା । ମଦ ନାକ ଯାଏ ପିଇ ଥାଏ । ଚାଲି ପାରୁ ନଥ।ଏ । ହଷ୍ଟେଲ ର ଗାର୍ଡ ଦି ଜଣ ତାକୁ ଧରି କି ନେଉଥାନ୍ତି । ରାଜେଶ ଆଉ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲା ନାହିଁ । ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ସୁନନ୍ଦା ଗାଲରେ ଢାଏ କରି ଚଟକଣୀ ଟାଏ ବସେଇ ଦେଲା । ସୁନନ୍ଦା ଜାଣି ପାରୁ ନଥାଏ କିଛି, ସେ ହୋଶ ରେ ନ ଥାଏ । ସୁନନ୍ଦା ମୁହଁ କୁ ଛାପ ଲେଣ୍ଡାଟାଏ ପକେଇ ରାଜେଶ ପଳେଇ ଆସିଲା । ଷ୍ଟେସନ ରେ ରାତିରେ ଶୋଇ, ଭାବୁଥାଏ ବାପା ମାଙ୍କୁ କେମିତି ମୁହଁ ଦେଖେଇବ, କଣ କହିବ ତାଙ୍କୁ ? ତାଙ୍କ ଗେଲ ବସରର ଝିଅ ଏଠି ଆସି କି କାରନାମା କରୁଛି କ’ଣ କହି ହବ ? ନାଁ । ଗାଁ କୁ ଯାଇ ବାପା ମାଙ୍କୁ କହିଲା ସୁନନ୍ଦା ଭଲ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଭିତରୁ ଭିତରୁ ସେ କୋରି ହେଇ ଯାଉ ଥାଏ ।

ଦିନେ ଦିପହରେ ସେ ବିଲରେ ହଳ କରି ଫେରିଲା ବେଳକୁ ଦେଖିଲା, ତା ଘର ଆଗରେ ଲୋକ ଭର୍ତି । ଝରକା ପଟେ ସମସ୍ତେ ଡୁଙ୍ଗୁଥାନ୍ତି । ସେ ବି ଲଙ୍ଗଳ ଆଉ ଜୁଆଳି ପକେଇ ଦେଇ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଯାଇ ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ବାପା ମା ଦି ଜଣ ଯାକ ପଡିଛନ୍ତି । ପାଟିରୁ ଫେଣ ବାହାରି ଯାଇଛି । କବାଟ ଭିତର ପଟୁ ବନ୍ଦ ଥାଏ । ଗୋଟେ ହାତରେ ଦାନାଦାର ର ପୁଡିଆ ଆଉ ଗୋଟେ ହାତରେ ଗୋଟେ ଖବର କାଗଜ । ଗାଁ ଲୋକ କବାଟ ଭାଙ୍ଗି ଭିତରେ ପଶିଲେ । ବାପା ମା ଦି ଜଣ ଯାକ ଆଉ ନାହାନ୍ତି , ଖବର କାଗଜ ରେ ସୁନନ୍ଦା ର ଫୋଟୋ ସହ ଖବର ବାହାରି ଥାଏ “ଭୁବନେଶ୍ୱରର ତିନି ତାରକା ହୋଟେଲ ରୁ ପାଞ୍ଚ ଜଣ ଦେହଜୀବିଙ୍କ ସହ ୩ ଗିରଫ ” ।

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ପଥର ରେ ଝୁଣ୍ଟି ପଡିଲା ସେ । ଅନ୍ୟ ମନସ୍କ ରୁ ଫେରି ହୋଶ ଆସିଲା ବେଳକୁ ତାର ନିଜ ଅବସ୍ଥା କଥା ମନେ ପଡିଲା । ଏବେ ବି ମହାଜନ ଠାରୁ ଦୋକାନ ଆଉ ଜମି ମୁକୁଳେଇ ପାରି ନାହିଁ । ପିଲା ଦି ଟା ଅପପୃଷ୍ଟି ରୋଗ ରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ । ସ୍ତ୍ରୀ ର ଦେହରେ ରକ୍ତ ଟିକେ ବୋଲି ନାହିଁ । ଡାକ୍ତର କହିଛି ମାଛ ମାଂସ ଆଉ ଅଣ୍ଡା ଖାଇବାକୁ ଦିଅ । ଭିଟାମିନ ଲେଖିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ପଇସା ଥିଲେ ସିନା ଆଣିବ । ନାହିଁ ନାହିଁ ର ସଂସାର ଭିତରେ ସେ ବଞ୍ଚିଛି । ମାଛ ମାଂସ କୁ ପଚାରେ କିଏ, ଏଠି ଦିନେ ଖାଇଲେ ଆର ଓଳି ଓପାସ ।

୩୦ ବର୍ଷ ପରେ ଆଜି ସୁନନ୍ଦା ମାଡାମ ଏବେ ବହୁତ ବଡ ସମାଜସେବି । ଚାରି ଚାରିଟା ଏନଜିଓରେ ସେ ମୁଖ୍ୟ । ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଖରାପ ରାସ୍ତା ରୁ ଆଣି ସମାଜର ମୁଖ୍ୟ ସ୍ରୋତ ରେ ମିଶାଇବା ତାଙ୍କ ଏନଜିଓ ର କାମ । ଏନଜିଓ କୁ ଓଡିଶା, ଭାରତ ଆଉ ଭାରତ ବାହାରୁ ବି ଟଙ୍କା ଆସେ ।

ଏବେ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଟଙ୍କା, ସୁନା ଅପର୍ଯ୍ୟାପ୍ତ । ଏନଜିଓର ଟଙ୍କା ରେ ଅୟେଶ କରନ୍ତି ସେ । ଦାମୀ ଗାଡି, ଦାମୀ ଘର, ଦାମୀ ଶାଢ଼ୀ, ପଇସା ର ଶେଜ ରେ ଶୁଅନ୍ତି ସେ । ଏନଜିଓ ର ମୁଖ୍ୟ କାମ ହେଲା ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଖରାପ ରାସ୍ତା ରୁ ଆଣି ସମାଜ ର ମୁଖ୍ୟ ସ୍ରୋତ ରେ ମିଶାଇବା କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ କାମ ହେଲା ସୁନ୍ଦର ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ବଡ ବଡ ବ୍ୟବସାୟୀ, ନେତା, ମନ୍ତ୍ରୀ ଆଉ ଧନୀ ଲୋକଙ୍କ ଘରକୁ ଆଉ ହୋଟେଲ କୁ ପଠେଇବା । ଏକଥା ବିଶ୍ଵସ୍ଥ କେତେ ଜଣଙ୍କୁ ଛାଡି ଦେଲେ ଆଉ କେହି ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ।

ଗାଁ ର ମୁରବି କେତେ ଜଣ ଆଉ ସ୍ତ୍ରୀ ର କଥା ମାନି ସେ ଯାଇଥିଲା ସୁନନ୍ଦା କୁ କିଛି ସାହାର୍ଯ୍ୟ ମାଗିବାକୁ । ଯାହା ହେଲେ ବି ତା ଭଉଣୀ ସେ । ଆଗରୁ ସେ କଣ ଥିଲା, କଣ ନାହିଁ, ସେ ସବୁ ପୁରୁଣା କଥା । ଏବେ ତ ସେ ଭଲ ମଣିଷ । କେତେ ଲୋକଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛି । ନିଜ ଭାଇଟାକୁ କଣ ଦି ପଇସା ଦେଇ ପାରିବନି । ହେଲେ ହେଲା କ’ଣ? ସରି, ରଙ୍ଗ ନମ୍ବର ! …

ତା ପାଣିଚିଆ ଆଖିରେ ଏବେ ଛେପ ଲେଣ୍ଡାଏ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କିଛି ଦିଶୁ ନଥିଲା ।

ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିବା ଲେଖିକା/ଲେଖକଙ୍କ ତାଲିକା

ଲୋକପ୍ରିୟ ଲେଖା

To Top