ଯେତେ ବେଳେ ମେଘ ଛାଡିଯାଏ
ବର୍ଷାର ଛମା ଛମ ସୁର ଥମିଯାଏ
କ୍ଳାନ୍ତ ନାୟିକାର
ନୂପୁର ର ଛନ୍ଦ ପରି ।
ମଧୁ ଜଲସା ରେ
ତାନପୁରାର ତାର ଛିଣ୍ଡି ଯାଏ
ଆଉ ମେଘ ଡମ୍ବରୁ
ଦୁମୁକାଇ ଦିଏ ନାହିଁ ଛାତି ।।

ଭିଜା ଭିଜା ଏ ଶ୍ରାବଣ ର ସଂଧ୍ୟା
ଗଛର ପତ୍ରରୁ ଟପ୍ ଟାପ୍
ବର୍ଷାର ପାଣି ନିଗିଡି ପଡୁଛି,
ସତେ ଆବା ବୈଶାଖ ଦିପହର
ଧାର ଧାର ସ୍ଵେଦ, ବିନ୍ଦୁ ବିନ୍ଦୁ  ହୋଇ ।
ପାହାଡି ଝରଣା ଆଜି
କଳ କଳ ନାଦ କରି
ଶ୍ରାବଣର ପାଣି ସାଥେ
ମୋ ଅଗଣାରେ ବୋହୁଛି ।।