କେମିତି ଯେ ଭୁଲିବ,
ମାଆ କ’ଣ କେବେ ଭୁଲିପାରେ ତା’ର ସନ୍ତାନକୁ,
ପାହାଡ କ’ଣ ଭୁଲି ପାରିବ ନଈକୁ,
ନା ସାଗର ଭୁଲି ପାରିବ ଢେଉକୁ ।

ଜଙ୍ଗଲ ଏବେ ବି ସାଇତି ରଖିଛି
ଆମ ଆଦିମ ସଭ୍ୟତାର ବଳକା ପ୍ରମାଣପତ୍ର,
କିଛି ଅନ୍ଧକାର ଗୁମ୍ଫା, କିଛି ଦରମଲା ନଈ;
କିଛି ନିଃସହାୟ ଗଛ, କିଛି ଦରଭଙ୍ଗା ଛାଇ;
କିଛି ଟଳମଳ ପାଦ, କିଛି ଅଧା ଗଢ଼ା ପ୍ରିତୀ,
କିଛି ଆଦିବସୀ ଗୀତ, ମହୁଲି ମହୁଲି ।

ସେତେବେଳେ ଗଛମାନଙ୍କ ଗହଳି ଭିତରେ
ଶାନ୍ତିରେ ନିଶ୍ଵାସ ମାରୁଥିଲା ମଣିଷ,
ଆଜି ମଣିଷମାନଙ୍କ ଗହଳି ଭିତରେ
ଅଣନିଶ୍ଵାସୀ ହୋଇଯାଇଛି ଗଛ ।

ଆଖି ଖୋଲିଦେଲେ ଆଖି ଆଗେ ନାଚିଯାଏ
କଂକ୍ରିଟ୍ ଶୌଧମାନଙ୍କର ବିଶାଳ ପଟୁଆର
ଆଖି ବୁଜିଦେଲେ ଆଖି ପଛପଟେ ଦିଶିଯାଏ
ଗଛମାନଙ୍କର କୁଢ଼ା କୁଢ଼ା ଶବ ।

ବନ ମହୋତ୍ସବର କୋମଳ ସ୍ପର୍ଶରେ
ହୁଏତ ପୁଣିଥରେ ହସି ଉଠିବ ଗଛଙ୍କ ଶ୍ମଶାନ,
ଉତ୍ସବ ମୁଖର ହୋଇଉଠିବ ନୂତନ ଅରଣ୍ୟ ,
ହୁଏତ ପୁଣିଥରେ ଟାଙ୍ଗିଦେଇ ଆସିବା ଆମେ
ମହଣ ମହଣ ଦୁଃଖ ତା’ର ଶାଗୁଆ କାନ୍ଥରେ,
ଶୀତଳ ଛାଇ ତଳେ ଶୁଆଇ ଦେଇ ଆସିବା ଯେତେ ସବୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମର ନିବୁଜ୍ କୋଠରୀ ଭିତରେ ବନ୍ଦୀ ଆମ ଇଷ୍ଟ ଦେବତା,
ସାଗରର ଅତଳ ଗର୍ଭରେ ହଜିଯାଇଛି ଆମ ସମ୍ପର୍କ,
ପୃଥିବୀର ଧୂଷର ମାଟିରେ ମିଶିଯାଇଛି ଆମ ପରମ୍ପରା,
ଆକାଶରେ ଦିଗଭ୍ରଷ୍ଟ ହୋଇ ଉଡି ବୁଲୁଛି ଆମ ପ୍ରେମ,
ହଜି ଯାଉଥିବା ଅଭୁଲା ସମ୍ପର୍କ,
ଭୁଲି ଯାଉଥିବା ନିଆରା ପରମ୍ପରା;
ଉଡି ବୁଲୁଥିବା ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ ପ୍ରେମ,
ଏସବୁର ସମାହାର ବୋଧହୁଏ ଗୋଟିଏ ଜଙ୍ଗଲ ।