ଜଙ୍ଗଲକୁ ଭଲ ପାଇବା କ’ଣ ସହଜ କଥା
ଏଇ ଗଛମାନେ ଆମର ପୂର୍ବ ପୁରୁଷ ଅନେକ ପୁଣ୍ୟରୁ ସେମାନେ ଗଛ
ଆମେ ମଣିଷ ।

ମଣିଷ କାହିଁଙ୍କି ଲମ୍ବି ଯାଏ ଜଙ୍ଗଲ ଆଡକୁ
ପତ୍ରର ଫାଙ୍କରୁ ଚହଲି ଯାଉଥିବା ସୂର୍ଯ୍ୟରେଣୁ
ପକ୍ଷୀଙ୍କ କୋରସ୍
ଡାକିନିଏ ଏକ ଅନନ୍ତ ଶୀତଳ ପ୍ରଦେଶକୁ
ଏଇଠି କଙ୍କି ,ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ସଭାରେ
ଶୁଖିଲା ପତ୍ରଙ୍କ ସାଏରୀ
ଜହ୍ନରାତିରେ ଏ ଜଙ୍ଗଲ ନିରବ ପ୍ରେମିକ ପରି
ଛାତିରେ ଜାକି ଧରି ସବୁଜ ଦୁକୁଦୁକି
ପିଇଯାଏ ନୀଳବିଷ ତା’ ସବୁଜ ଓଠରେ ।

ଏ ଜଙ୍ଗଲ ମୋତେ ଉତ୍ତେଜିତ କରେ
ବସନ୍ତ ଆସିଲେ ଏଠି ଗଛ ମାନେ ନୂଆ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧି
ପ୍ରେମିକା ପ୍ରେମିକା ଲାଗନ୍ତି ।

ଏ ଜଙ୍ଗଲ ବାସ୍ନାମୟ , ପ୍ରେମମୟ , ମହୁମୟ
ପ୍ରେମର ଦେବୀ ଜଣେ ତିଆରିଛି ଏ ସବୁଜ ନଅର
ବନ ଫୁଲର ବାସ୍ନାକୁ ଦେହରେ ବୋଳି
ତ୍ରସ୍ତ ହରିଣୀର ଆଖିରେ ତୁମର
ବନ୍ଦୀ ହୋଇଛି ବସନ୍ତ ।

ହେ ମୋର ଜଙ୍ଗଲ ପ୍ରେମିକା
ଛାଡି ଆସ ପ୍ରିୟଜନ, ବସ୍ତି ଓ ସହର
ଏଇ ଜଙ୍ଗଲରେ ତୋଳିଥିଲେ ପ୍ରଣୟର ଘର
ସବୁଜ ପତ୍ର ପରି ଶୋଇଥିଲେ ବସୁଧା ଛାତିରେ
ଧାଙ୍ଗଡୀଙ୍କ ମେଳାରେ ତମେ ନାଚିଥିଲା ହାତଛନ୍ଦି
ତମ ନାଚରେ ଥରି ଉଠିଲା ଜଙ୍ଗଲର ଛାତି
ବେଣୀ ଫୁଲ ଫିଟିଗଲା ଝରଣା ଛାତିରେ
ତମ ଗୀତରେ ନିଶାସକ୍ତ ହେଲେ ପକ୍ଷୀଦଳ
ପାଦରୁ ରକ୍ତ ଝରି ପଥର ପିନ୍ଧିଲା ପୀତାମ୍ବରୀ ପାଟ
ତମେ କ୍ରମଶଃ ପାଲଟିଗଲ ରକ୍ତମୁଖା ଦିଗବଳୟ
ତମେ ରୁଦ୍ରାଣୀ , କାତ୍ୟାୟନୀ , ଯୋଗିନୀ , କିଚକେଶ୍ଵରୀ
ଶବରୀବାଳୀ , ସହଜ ସୁନ୍ଦରୀ, ଦେବୀ ବୀଣାପାଣି
ମୁଁ ଫୁଙ୍କିଦେଲି ନାଉତୁମ୍ବା ବଜାଇଲି କେନ୍ଦରା
ମାଦଳ ଓ ମହୁଲ ଧୂନ୍‌ରେ ମାତାଲ ହେଲା ଜଙ୍ଗଲ
ତୁମକୁ ଶାନ୍ତି ହେବାକୁ କିଏ ଯାଚିଲା ମହୁଫେଣା
ନାଲିଗଂଜା , ପୋଡପିଠା , ହାଣ୍ଡିଆ
ଅରୁଆ ଚାଉଳ , ନାଲିମନ୍ଦାର , ଚୁଆ , ଅର୍ଖ ଫୁଲ ।