ହେ ମାଆ,
ସବୁ କିଛି ଏଇମିତି ହସି ହସି,
କେମିତି ସହୁଛ ତୁମେ, ଏତେ ଲାଞ୍ଛନା,
ଏତେ ଅପମାନ, ନିରାଦର, ହତାଦର ?

କେବେ କି ହୁଏନା ମନ,
ଧରି ନେବାକୁ ତୁମର ସେ କରାଳ
କାଳିକାର ରୂପ ଅବା ଦୁର୍ଗା,
ଦୂର୍ଗତୀ ନାଶିନୀର ଅବତାର?

ହଁ, ତୁମକୁ ତ କେବଳ ସହିବା ର,
ନୀରବ ରହିବାର କଳା ଜଣା ଅଛି ।

ପଣତ କାନିରେ, ସମସ୍ତଙ୍କ ନେତ୍ର ଆଢୁଆଳେ,
ଲୁହ ପୋଛି ନେଇ, ସବୁ କିଛି ସହିବାର,
ଶପଥ ନେଇଛ ଯେପରି ।

ଏଠି ମାଗିଲେ ମିଳେନି କିଛି,
ମାଆ ଗୋ, କେହି ନୁହେଁ ଏତେ ଦୟାବନ୍ତ,
ନାରୀ କୁ ଅବଳା, ଦୁର୍ବାଳର
ଖୋଳପା ଭିତରେ ବନ୍ଦି କରି,
ଏ ସମାଜ, ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନେଇ ଅଛି,
ବହୁତ ପରୀକ୍ଷା ତୁମର ।

ପରିଶେଷେ ‘ସପ୍ତସତୀ’ ର
ଉପାଧି ଦେଇଛି ଖାଲି,
ଦେଇ ନାହିଁ କେବେ କିଛି,
ତୁମ ତ୍ୟାଗ ଉପହାର ।

ନାରୀ ତ ଅବଳା ନୁହେଁ ‘ଅତି ବଳା’
ଦୁର୍ବଳା ନୁହେଁ ସେ ‘ଦୁଇ ଗୁଣ ବଳା’
ଏ କଥା ଭୁଲୁଛ କିପରି ?

ତୁମ ବଳ, କଳ, କୌଶଳର ନମୁନା
ଦେଖିଛି, ଦେଖୁଛି, ଦେଖିବ
ଏ ଦୁନିଆଁ ସବୁ ଯୁଗେ ।

କିନ୍ତୁ ଏହି ଦୁଃଖ ମାତ୍ର ଅବଶୋଷ,
ତୁମେ ତୁମ ନିଜକୁ ଚିହ୍ନନା ।

ତୁମେ ପାର୍ବତୀ, କନ୍ୟା, ଜାୟା, ଜନନୀ ପୁଣି,
ତୁମେ ଦୁର୍ଗା, ଭବାନୀ, କାତ୍ୟାୟନୀ, ଭଗବତୀ,
ପାର୍ବତୀର କୋମଳ ଅବତାରେ
ଅଟକି ଯାଅନା ମାଆ,
ଭୁଲ ନାହିଁ ତୁମ କତ୍ୟାୟନୀ ଶକ୍ତି ।