ତୁମ ବୟସର ପିଲାଟିଏ,
ଚଗଲା ତା’ ପରି ସିନା ସିଏ,
ସାଙ୍ଗସାଥି ମେଳେ
ସବୁବେଳେ ଖେଳେ
ବାପାଙ୍କୁ କେବଳ ଡରୁଥାଏ,
ତାଙ୍କୁ ଲୁଚି ଘରୁ ଖସିଯାଏ ।
ଚାରି ବରଷର ପିଲା ସେଇ
ଭଲମନ୍ଦ କଥା ନ ବୁଝଇ,
ଚଗଲାମି କଥା
ପଶିଲା ତା ମଥା
ଧୂଳି ଛୁଳ କଲା ବାଟ ପରେ,
ପୋତିଦେଲା କଣ୍ଟା ତା’ ଭିତରେ ।
ମନେ ମନେ ଟୋକା ଭାବୁଥାଏ,
ଆସିବ ସେ ବାଟ ଦେଇ ଯିଏ,
ପାଦେ କଣ୍ଟା ଗଳି
ଓହୋ, ଆହା କରି
ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ଚାଲୁଥିବା
କଣ୍ଟାଗଳା ମଜା ଚାଖୁଥିବ ।
ଚାରିଜଣ ଲୋକ ପାଦେ ଖାଲି
ଧୂଳି ଗଦା ଡେଇଁ ଗଲେ ଚାଲି,
ମଜା ନ ଲାଗିଲା,
ମଉନେ ସେ ପିଲା
କଣ୍ଟା କେ’ ମାଡ଼ିବ ଦେଖୁଥାଏ,
ମଜା ଦେଖିବାକୁ ଉଣ୍ଡୁଥାଏ ।
ଏତିକିବେଳେ ତା’ ବଡ଼ଭାଇ
କେଜାଣି କାହିଁକି ଖପା ହୋଇ
ଦୁମ୍ ଦାମ୍ ଖାଲି
ଯାଉଥିଲେ ଚାଲି,
ଧୂଳି ପରେ ପାଦ ପଡ଼ିଗଲା,
ଦୁଇ କଣ୍ଟା ପାଦେ ଗଳିଗଲା !
ଚାଲି ନ ପାରି ସେ ବସିଗଲେ,
କଣ୍ଟାକୁ ହାତରେ ଉପାଡ଼ିଲେ,
ରକତ ବହିଲା,
ପୀଡ଼ା ବଢ଼ିଗଲା,
ପିଲାଟି ବିକଳେ ଭାବୁଥିଲା,
ଛାତିରେ ତା’ର କଣ୍ଟା ଗଳିଗଲା !
ସେଇ ପିଲା ଦିନେ ବଡ଼ ହେଲା,
କେତେ କେତେ କଥା ଭୁଲିଗଲା,
ସେଇ ଘଟଣାଟି
ପକାଇଲା ଗଣ୍ଠି
କେବେ କା ଅନିଷ୍ଟ କଲା ନାହିଁ,
ଅବାଟରେ ଆଉ ଗଲା ନାହିଁ !
ପାଠରେ ତେଣିକି ମନ ଦେଲା,
ପଢ଼ାସାଥିଙ୍କୁ ସେ ଟପିଗଲା,
ଗୁରୁଜନ ଠାରୁ
ସଭିଁଙ୍କ ମୁହଁରୁ
ପରଶଂସା ତା’ର ଶୁଣାଗଲା,
ଆଚରଣ ଯେଣୁ ଭଲ ଥିଲା ।
ପାଠୁଆ ସାଥି ତା’ କେତେ ଥିଲେ,
ବଡ଼ ଅଧିକାରୀ ବନିଗଲେ,
ଶିକ୍ଷକ ସେ ହେଲା,
ଆଦର ପାଇଲା,
ଛୋଟଠାରୁ ବଡ଼ ସବୁଠାରୁ,
ଶିକ୍ଷକରୁ ବଢ଼ି ହେଲା ଗୁରୁ !
ପାଠ ପଢ଼ାଇବାବେଳେ ସିଏ,
କି ଲୋଡ଼ା ପିଲାଙ୍କୁ ବୁଝୁଥାଏ,
ଗପରୁ କବିତା
କାହିଁ କେତେ କଥା
ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ସେ ଲେଖିଯାଏ,
ଲେଖକ ରୂପରେ ନାଆଁ ପାଏ ।
ଲୋକ ହିତେ ସିଏ ମନ ଦେଲା,
ସେବାସଂଘଟିଏ ଗଢ଼ି ଦେଲା,
ପିଲା, ଯୁବା, ବୁଢ଼ା,
ବୁଢ଼ୀ ପାଶେ ଛିଡ଼ା
ହୋଇ ଅସାହାରେ ସାହା ହେଲା,
ସମାଜ ସେବାରେ ମନ ଦେଲା ।
ଏଥିରୁ ଏ କଥା ବୁଝିନେବା,
ଅବାଟ କଦାପି ନ ମାଡ଼ିବା,
ଭୁଲ୍ “ଉ”କାର
ଉଠାଇବା ସାର,
ଭୁଲ୍ର ଭଲକୁ ଉଠିଯିବା,
ପଙ୍କରୁ ପଙ୍କଜ ଆମେ ହେବା !
