ଅଶ୍ଳୀଳତା ଆଉ ଏକ ଶବ୍ଦ ହୋଇନାହିଁ କହିଲେ ଚଳେ । ଘର ବାହାର, ସହର ବଜାର, ସଭାସମିତି, ବାହାଘର ବ୍ରତଘର ସୁଧଘର ପୂଜା ପରମ୍ପରା ସବୁଥିରେ ଆଜି ଅଶ୍ଳୀଳତା ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ଅଶ୍ଳୀଳତା ଯେପରି ଆମ ରକ୍ତରେ ମିଶିଯାଇଛି । ଅଶ୍ଳୀଳତା ବିନା ସତେ ଯେପରି ଆମେ ଆଉ ବଞ୍ଚିପାରିବା ନାହିଁ । ଭାରତବର୍ଷର ସଂସ୍କୃତି ଓ ପରମ୍ପରା ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ବନ୍ଦନୀୟ ତଥା ମହାନ୍ ଅଟେ । ହେଲେ ନିଜ ସଂସ୍କୃତି ଓ ପରମ୍ପରାକୁ କଳୁଷିତ କରି ଭାରତୀୟମାନେ କାହିଁକି ଗୋଟିଏ ଲଙ୍ଗୁଳି ସଂସ୍କୃତିକୁ ଆପଣେଇ ନିଅନ୍ତି ତାହା ବୁଝିହୁଏନା । ତେବେ ଅଶ୍ଳୀଳତା ପଛର ରହସ୍ୟକୁ ନିଜ ନିଜର ଜ୍ଞାନ ଚକ୍ଷୁର ସହାୟତା ନେଇ ଉନ୍ମୋଚନ କରାଯାଇପାରେ । ଅନ୍ୟକୁ ସମ୍ମୋହନ କରି ଆକର୍ଷଣ କରିବା ପାଇଁ ଅଶ୍ଳୀଳତା ଯେଉଁ ଖୋରାକ୍ ଯୋଗାଇଥାଏ ତାହା ବୋଧେ ଅନ୍ୟ କୌଣସି ଉପାୟରେ ମିଳି ନଥାଏ । ପ୍ରଥମତଃ ଆସନ୍ତୁ ଆମର ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଜଗତକୁ । ଯଦି ଛବିରେ ଅଶ୍ଳୀଳତା ନାହିଁ, ଗୀତରେ ଅଶ୍ଳୀଳ ପଦ ନାହିଁ କଥୋପକଥନରେ ଅଶ୍ଳୀଳ ଶବ୍ଦ ନାହିଁ, ପୋଷାକ ଅଙ୍ଗଭଙ୍ଗୀ ତଥା ଚାଲିଚଳନରେ ଅଶ୍ଳୀଳତା ନାହିଁ ତେବେ ସେ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରଟି କେବେ କମର୍ସିଆଲ ହୋଇପାରେ ନାହିଁ । ଦେହକୁ ନେଇ କହିଲେ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରଟି କୁଆଡେ ହିଟ୍ ହୋଇନଥାଏ । ଫଳରେ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ବ୍ୟବସାୟରେ କ୍ଷତିହୁଏ । ମାଲିକ୍, ପ୍ରଯୋଜକ ସମସ୍ତେ ଦେବାଳିଆ ହୋଇପଡନ୍ତି । ତେଣୁ ଏବେ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ଗୁଡିକରେ କିପରି ଅଶ୍ଳୀଳତା ରହିପାରିବ, ହିରୋ ହିରୋଇନ୍ମାନେ ଖୋଲା ଦେହ ଦେଖାଇ ନାଚିପାରିବେ, ସେଥିପ୍ରତି ଗଭୀର ଦୃଷ୍ଟି ଦିଆଯାଉଛି । ଅବଶ୍ୟ ସେନସର୍ର ନିୟନ୍ତ୍ରଣରେ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ବଜାରକୁ ଆସୁଛି ହେଲେ ନଗ୍ନତା ତଥା ଅଶ୍ଳୀଳତାରୁ ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରଟି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ମୁକ୍ତି ପାଇପାରୁନାହିଁ । ସେହିପରି ଆଜିର ଯାତ୍ରା ଜଗତ ମଧ୍ୟ ଅଶ୍ଳୀଳତା ଉପରେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ କରାଯାଉଛି । ନାଚ ଗୀତ ତଥା ଚରିତ୍ରରେ ଅଶ୍ଳୀଳତା ନ ଥିଲେ ଯାତ୍ରାରେ ଲୋକ ଜମୁନାହାଁନ୍ତି । ଯାତ୍ରା ବହିର ନା ତଥା ଚଳଚ୍ଚିତ୍ରର ନାଁ ଗୁଡିକ ମଧ୍ୟ ଆଜିର ଯୁବକ ଯୁବତୀଙ୍କ ମନକୁ ଛୁଇଁଲା ପରି ଦିଆଯାଉଛି । ଏବେ ଆସନ୍ତୁ ଦୁରଦର୍ଶନର ପରଦା ଉପରକୁ । ଦୂରଦର୍ଶନ ଗଣମାଧ୍ୟମଟି ସମାଜରେ ଖୁବ୍ ଲୋକପ୍ରିୟ ଗଣମାଧ୍ୟମ । ଯାହାକୁ ପରିବାରର ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟ ଏକାଠି ବସି ଦେଖିଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଏବେ ଦୂରଦର୍ଶନରେ ଏପରି ଅଶ୍ଳୀଳତା ଛବି ପରଦା ଉପରେ ନାଚି ଉଠୁଛି ତାହାକୁ ପରିବାରର ସମସ୍ତ ସଦସ୍ୟ ଏକତ୍ର ଦେଖିବା କେବେ ସମ୍ଭବପର ନୁହେଁ । କେଉଁଠି ଯୁବତୀକୁ ଗଣଧଷର୍ଣଣ କରାଯାଉଛି ତ କେଉଁଠି ଶିଶୁକନ୍ୟା ହତ୍ୟାକୁ ଯୌନ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଦିଆଯାଉଛି । ଏସବୁର ନଗ୍ନ ତଥା ଅଶ୍ଳୀଳ ଛବି ସବୁ ଦୂରଦର୍ଶନରେ ପରଦାରେ ଭାସିଉଠୁଛି । ଯାହାକି ସମାଜ ତଥା ପରିବାର ପରି ପବିତ୍ର ଜୀବନ ଧାରାରେ ବିଶୃଙ୍ଖଳା ସୃଷ୍ଟିକରୁଛି । ଦିନେ ଜଣେ ଭଦ୍ରଲୋକ ଟିଭି ଆଗରେ ବସି ସମ୍ବାଦ ଦେଖୁଥିଲେ । ପାଖରେ ସାନଝିଅଟି ମଧୁବର୍ଣ୍ଣବୋଧ ବହି ପଢି ଚାଲିଥିଲା । ହଠାତ୍ ଏକ ଫଟୋ ପରଦାରେ ଭାସିଉଠିଲା । ଜଣେ ଧର୍ଷିତା ଯୁବତୀର ମୁହଁରେ ଏକ କଳା ପରଦା ପଡିଛି । ଜଣେ ଧର୍ଣଣକାରୀ ପାଖରେ ଛିଡା ହୋଇଛନ୍ତି ତାଙ୍କର ମୁହଁ ଉପରେ ମଧ୍ୟ ଏକ କଳାପରଦା ପଡିଛି । ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା ଝିଅଟା “ବାବା ଏଇ ଭୂତ ଗୁଡିକ କିଏ ବାବା” । ବାପା କଣ କହିବେ ….. ହଠାତ୍ ଆଖି ପକାଇଲେ ଝିଅର ବହି ଉପରକୁ । ଲେଖା ହୋଇଛି – “ଅରଣା ମଇଁଷି ରହିଛି ଅନାଇଁ” ସାଥି ସାଥି ବାପା କହିଲେ ଇଏ ‘ଅରଣା ମଇଁଷି ….. ଭାରି ମାରେଣା’ । ହେଇଟି ଲେଖା ହୋଇଛି ‘ମଇଁଷିର ପାଖ ନ ଯାଅ ଦନାଇ’ । ବାପା କହିଲେ ହଁ ମା ଅରଣା ମଇଁଷି ଭାରି ଖତରନାକ, ଶିଙ୍ଗରେ ଭୁସିଦେବ । ସେଥିପାଇଁ ପରା ତାର ଶିଙ୍ଗକୁ କଳାକନାରେ ବନ୍ଧାଯାଇଛି । ତେବେ ଏଇଠି ଚିନ୍ତା କରାଯାଇପାରେ, ପ୍ରକୃତରେ ଝିଅଟିକୁ ଭୁଲାଇବା ପାଇଁ ବାପା କଳ୍ପନାର ଯେଉଁ ଚରିତ୍ରଟିକୁ ସୃଷ୍ଟି କରିପାରିଛନ୍ତି । ବାସ୍ତବିକ୍ ତାହା ହିଁ ନଗ୍ନତା ତଥା ଅଶ୍ଳୀଳତାର ଯଥାର୍ଥ ପରିଚୟ ପରି ଆଜି ମନେହେଉଛି । ଆଜି ସଭ୍ୟ ପରିବାରର ଶିକ୍ଷିତ ମଣିଷମାନେ ମଧ୍ୟ ନିଜ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଅସଭ୍ୟ ତଥା ବର୍ବରତାର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧାଇ ବାହାରକୁ ଛାଡୁଛନ୍ତି । ନିଜର ପିଲାଙ୍କୁ ଅନ୍ୟମାନେ କମେଣ୍ଟ କରନ୍ତୁ, ନିଜର ପିଲାମାନଙ୍କର ନଗ୍ନ ରୂପଦେଖି ଆଧୁନିକ ଯୁବସମାଜ ଯୌନ ଉଦ୍ଧାମତା ପ୍ରକାଶ କରୁ ତାହା ବୋଧେ ଆଜି ବାପା ମାଆମାନେ ଚାହୁଁଛନ୍ତି । ଏହାଦ୍ୱାରା ଆମର ଶୃଙ୍ଖଳିତ ସମାଜ ଦିନକୁ ଦିନ କଳୁଷିତ ହୋଇପଡୁଛି । ପିଲାମାନଙ୍କର ନାଚଗୀତର ପ୍ରତିଯୋଗୀତାରେ କିଏ ବେଶୀ ନଗ୍ନତା ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିପାରିବ ସେଥିପ୍ରତି ଗୁରୁତ୍ୱ ଦିଆଯାଉଛି । ପତ୍ରପତ୍ରିକା, ଗଳ୍ପ, କବିତାରେ କିପରି ନଗ୍ନତା ଫୁଟିଉଠିବ ସେଥିପ୍ରତି ମଧ୍ୟ ଲେଖକ ଲେଖିକାମାନଙ୍କର ଘୃଣ୍ୟ ମାନସିକତା ବୃଦ୍ଧି ପାଇବାରେ ଲାଗିଛି । ଏହାଦ୍ୱାରା ଆମର ସଭ୍ୟତା ଓ ସଂସ୍କୃତି ଧ୍ୱଂସାଭିମୂଖୀ ହୋଇପଡିଛି । ତେବେ ଏହି ନଗ୍ନତା ଓ ଅଶ୍ଳୀଳତାର ଅରଣା ମଇଁଷି ଦିନେ ଆମର ଦେଶ ଓ ସମାଜକୁ କ୍ଷତବିକ୍ଷତ କରି ରକ୍ତାକ୍ତ କରିଦେବ ତାହା ଆମେ କେବେ ଅସ୍ୱୀକାର କରିପାରିବା ନାହିଁ । ତେବେ ସଭ୍ୟ ଓ ଶିକ୍ଷିତ ମଣିଷମାନଙ୍କୁ ବିନମ୍ର ନିବେଦନ ଏ ନଗ୍ନତା ଓ ଅଶ୍ଳୀଳତାର ଅରଣା ମଇଁଷିର ଆକ୍ରମଣରୁ ଏ ସମାଜକୁ ରକ୍ଷାକରନ୍ତୁ ।
ଅରଣା ମଇଁଷି ରହିଛି ଅନାଇଁ
ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା ଝିଅଟା “ବାବା ଏଇ ଭୂତ ଗୁଡିକ କିଏ ବାବା”
ଅରଣା ମଇଁଷି ରହିଛି ଅନାଇଁ
