ମଞ୍ଜିରୁ ଗଛ କି,
ଗଛଠାରୁ ମଞ୍ଜି ?
କଥା କଟାକଟି
ଚାଲିଥିଲା,
ଅରୁଣ କହିଲା-
ମଞ୍ଜିଠାରୁ ଗଛ
ଉପୁଜେ ନ ବୁଝୁ,
ଆରେ ଓଲା ।
କହିଲା ବରୁଣ-
ଏତିକି ନ ଜାଣ,
ଗଛ ଥିଲେ ସିନା
ମଞ୍ଜି ହେବ,
ଆଗେ ଗଛ ଥିଲା,
ତହୁଁ ମଞ୍ଜି ହେଲା,
ବିନା ଗଛେ କାହୁଁ
ମଞ୍ଜି ହେବ ?
ଅରୁଣ କହିଲା
ଚଢ଼ା ତା’ର ଗଳା-
ବୋକାଟା, ନ ଜାଣୁ
ତୁ ଏତିକି,
ବିହନ କିପାଇଁ
ସାଇତି ରଖଇ
ପଚାର ଏ କଥା
ତୁ ଚାଷୀକି ।
ଚାଷୀ ଜଣେ ବୋଲେ-
ବିହନ ନ ଥିଲେ
ଗଛ କି ଆକାଶୁ
ଖସିଯିବ ?
କହିଲା ଅରୁଣ-
ହାରିଲୁ, ରେ ଭାଇ,
ମୋ କଥା କି କେବେ
ହେବ ଆନ ?
ଆଉ ଏକ ଚାଷୀ
ପହଞ୍ଚିଲା ଆସି
ବରୁଣ ତାହାରେ
ପଚାରିଲା,
କହଇ ସେ ଚାଷୀ-
ଏ କି କଥା କହ,
ଗଛ ଦେହେ ସିନା
ମଞ୍ଜି ହେଲା ।
ଅଟକାଇ ବାଟେ
ଦାଢ଼ିଆ ବୁଢ଼ାଟେ
ଅରୁଣ, ବରୁଣ
ପଚାରିଲେ,
ବୁଢ଼ାର ଉତ୍ତର-
ଦୁଇ କଥା ଠିକ୍,
ମିଛେ କିଆଁ ପଶ
ଗୋଳମାଳେ ।
ଅରୁଣ ବରୁଣ
ମନ ବୁଝିଲାନି,
ନଈପଠା ପରେ
ବସିଗଲେ,
ଗାଧୋଇପାଧୋଇ
ଆସୁଥିଲେ ସାଧୁ,
ପାଶେ ତାଙ୍କ ଯାଇ
ପଚାରିଲେ ।
ହସି ହସି ସାଧୁ
ଦିଅନ୍ତି ଉତ୍ତର-
ପଚାରିଲ ଭଲ
କଥା ଏକ,
ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି
ଉତ୍ତର ଯାହାର
ଲୋଡ଼ନ୍ତି ସଂସାରେ
ସବୁ ଲୋକ ।
ମଞ୍ଜି ଅବା ଗଛ
ଆଗେ ହେଉ ଯିଏ,
ଆସିଅଛି କାହୁଁ,
ଜାଣିଛ କି ?
ମାଟି, ପାଣି, ସୂର୍ଯ୍ୟ,
ପବନ, ଆକାଶ
ଦେଇଅଛି କିଏ,
ବୁଝିଛ କି ?
ଗଛ ଦେଲା ଯିଏ,
ମଞ୍ଜି ଦେଲା ସିଏ,
ଗଛରୁ ମଞ୍ଜି ସେ
ଜାତ କଲା,
ଛୋଟ ମଞ୍ଜିଟିରେ
ଏତେ ବଡ଼ ଗଛ
କେତେ କଉଶଳେ
ଥାପି ଦେଲା ।
ସଂସାରକୁ ଏକ
ଗଛ ମନେ କର,
ଏ ସଂସାର ଯେବେ
ନାଶ ଯାଏ,
ଈଶ୍ୱର ଇଚ୍ଛାରେ
ସୂକ୍ଷ୍ମ ମଞ୍ଜି ରୂପେ
ଈଶ୍ୱରଠାରେ ସେ
ମିଶିଯାଏ ।
ବୁଝିଗଲେ ଏବେ
ଅରୁଣ, ବରୁଣ
ସାଧୁବାବା ଯାହା
କହିଗଲେ,
ଜଗତକରତା
ଭଗବାନ ସିନା,
ସବୁ ହୁଏ ତାଙ୍କ
ଇଚ୍ଛା ବଳେ ।
