ବହୁଦିନ ତଳେ, ମଧ୍ୟ ପ୍ରଦେଶରୁ
ଫେରୁଥିଲେ ଓଡ଼ିଶାରେ ।
ହାବଡ଼ାମେଲ୍‌ଟି ପ୍ରଚଣ୍ଡବେଗରେ
ଧାଉଁଥିଲା ଧାରଣାରେ ।।

ପାହି ଆସୁଥିଲା, ଅନ୍ଧାର ରଜନୀ
ବହୁ ଥିଲା ଥଣ୍ଡା ବାଆ ।
ଏହି ସମୟରେ, ଶୁଭିଲା ସ୍ୱରଟେ
ପଇସାଟେ ଦିଅ ମାଆ ।।

ଭାଙ୍ଗିଗଲା ନିଦ, ଚାହିଁ ଦେଖିଲି ମୁଁ
କଅଁଳ କିଶୋରଟିଏ ।
ପେଣ୍ଟ ଚିରା ତା’, ମଳି ଜାମାଟିରେ
ସାତ ତାଳି ପଡ଼ିଥାଏ ।।

ଗାଇଲା ଭଜନ, ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର
ଗଳା ତା’ କେତେ ମଧୁର !
ମନେ ହେଲା ମୋର, ଜୀବନରେ କେବେ
ଶୁଣିନି ଏପରି ସୁର ।।

ଅନ୍ତରର ଦୁଃଖ, ସତେ ଅବା ତା’ର
କଣ୍ଠୁ ପଡୁଥିଲା ଝରି ।
ଅନ୍ତରରୁ ମୋର, ଉଠୁଥିଲା କୋହ
ସାଗର ତରଙ୍ଗ ପରି ।।

ପଚାରିଲି ତାକୁ, “ବାବୁରେ କିଆଁ ତୁ
ବୁଲି ମାଗୁଅଛୁ ଭିକ ?
ବାପା, ମାଆ ତୋର ଏଡ଼ିକି ନିଷ୍ଠୁର
ଜୀବନ ତାଙ୍କର ଧିକ !!”

କହିଲା “ବାବୁ ହେ, ବାପା, ମାଆ, ଭାଇ
ନାହାନ୍ତି ମୋହର କେହି ।
ଘର ଅଟେ ମୋର, ଷ୍ଟେସନ୍ ବାରଣ୍ଡା
ସେଇଠାରେ ପଡ଼େ ଶୋଇ ।।

ପାଖ ହୋଟଲେରେ, ଖାଇ ଦିଏ ମୁହିଁ
ଅଳପ ପଇସା ଦେଇ ।
ହୋଟେଲ୍ ମାଲିକ, ଭାରି ଭଲ ଲୋକ
ଅଭାବ ଦିଏ ଚଳେଇ ।।”

କହିଲି ତାକୁ ମୁଁ, “ଯିବୁ ମୋ ସାଥିରେ
ଅନାଥାଶ୍ରମରେ ନେଇ ।
ଛାଡ଼ି ଦେବି ତୋତେ, ଖାଇବା ପିନ୍ଧିବା
ଅସୁବିଧା ହେବ ନାହିଁ ।।”