(ଏକ )

ବୈଶାଖ ମାସ ଖରା । ଆଜି ଭୁବନେଶ୍ୱର ତାପମାତ୍ରା ପଇଁଚାଳିଶ ଡିଗ୍ରୀ । କଲିଂ ବେଲ ବାଜିଲା । ଏତେ ଖରା ରେ କିଏ ଆସିଲା ବୋଲି ସିଦ୍ଧାର୍ଥ କବାଟ ଖୋଲିଲା । ସତୁରି ଅଶୀ ବୟସର ଜଣେ ବୃଦ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତି । ଝାଳ ନାଳ ହେଇ ଯାଇଛନ୍ତି, ଗୋରା ତକ ତକ ମୁହଁଟି ଖରା ରେ ନାଲି ପଡିଯାଇଛି । ସିଦ୍ଧାର୍ଥର କାଇଁ ମନେ ପଡ଼ିଲାଣି ତାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିଛି ବୋଲି । କାହାକୁ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ଆଜ୍ଞା ? ପଚାରିଲା ସେ । ନାଇଁ ବାବା । ଏଇ ପାଖରେ ମୋର ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଘର । ବନ୍ଧୁ ମୋର ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ , ଆଉ ପାଖରେ କେହି ନାହାନ୍ତି । ପିଲା ମାନେ ସବୁ ବିଦେଶରେ । ନର୍ସ ଆଉ କାମବାଲୀ ଠିକ କରି ଦେଇଛନ୍ତି ଦାୟିତ୍ୱ ନେବାକୁ । ମୁଁ ବି ରାଉରକେଲାରେ ରୁହେ । ପୁଅ ପାଖକୁ ଆସିଥିଲି, ଭାବିଲି ବନ୍ଧୁକୁ ଟିକିଏ ଦେଖି ଆସିବି ବୋଲି । ପୁଅ ପାଖରେ ତ ସମୟ ନାହିଁ, ସେଥିପାଇଁ ଅଟୋ ନେଇ ଆସିଥିଲି । କିନ୍ତୁ ସେ ଅଟୋ ବାଲା ମତେ ଏଇଠି ଛାଡିଗଲା । ଠିକଣା ଟା ଦେଖ । ଏଇ ଆଖପାଖରେ କୋଉଠି ତାଙ୍କ ଘର ହେଇଥିବ ନିଶ୍ଚୟ । ମତେ ଟିକେ ଦୟା କରି ଛାଡ଼ିଦେବ । ସାହାଯ୍ୟ ପାଇଁ ତତ୍ପର ସିଦ୍ଧାର୍ଥ ଏ କଥା ଶୁଣି ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଗାଡି ବାହାର କଲା । ବସନ୍ତୁ ମଉସା , ମୁଁ ଛାଡ଼ିଦେବି । ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଘର ଖୋଜି ଗେଟ ପାଖରେ ଗାଡି ରଖିଲା ସିଦ୍ଧାର୍ଥ । ବୃଦ୍ଧ ବ୍ୟକ୍ତିଙ୍କ ମୁହଁରେ କୃତଜ୍ଞତା ଭାବ । ଖୁସି ରେ ଗଦଗଦ ହେଇ କହିଲେ, ଧନ୍ୟବାଦ ବାବା । ତମ ଭଳି ପିଲା ଆଜିକାଲି ଖୁବ କମ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛନ୍ତି । ତମ ମୋବାଇଲ ନମ୍ୱର ଟା ଦିଅ । ନାଇଁ ମଉସା , ଆମ ସମ୍ପର୍କଟା ଏତିକିରେ ଥାଉ, କହି ଗାଡି ଷ୍ଟାର୍ଟ କଲା ସିଦ୍ଧାର୍ଥ ।