ମୋ ଭିଟାମାଟିର …
ବୁନିଆଦି ପରେ କାହିଁ ?
କେବେଠାରୁ ବସା ବାନ୍ଧି
ରହିଅଛି ଦୀନ ଦରିଦ୍ର-ୠତୁ !

ଝାଟିମାଟିର ମୋ ଝୁମ୍ପୁଡ଼ି ବସ୍ତିରେ
ଯେବେ ଭୋକର ମୌସୁମି
ବୋହିଥାଏ ବଢ଼ିଯାଏ
ତା’ର ଛାତିର ତାତି ।
ଦରିଦ୍ରତାର ଲୁହରେ
ଲହୁ ଢାଳି ଲିଭାଇବାକୁ ହୁଏ
ପେଟରେ ଡହ ଡହ ଜଳୁଥିବା
ଭୋକର ଲେଲିହାନ ଅଗ୍ନିଶିଖା !

ଅନାହାର, ଅର୍ଦ୍ଧାହାର, ଅଭାବ
ଆଉ ଅନଟନର ଶାଣରେ
ହାଡ଼କୁ ଦାଢ଼କରି
ପାହାଡ଼ରୁ ପଥର କାଟିବାକୁ ହୁଏ
ଦୁଃଖ ଦୈନ୍ୟର ପ୍ରସ୍ତରିତ ଶିଳାରେ
ଦାନ୍ତକୁ ପଜାଇ, ନାକକୁ ଘଷାଇ
ଖଣି ଖାଦାନରୁ ତାଡ଼ିବାକୁ ହୁଏ
ଲୁହା, କୋଇଲା, କ୍ରୋମାଇଟ
ସୁନା ଏବଂ ଏଲୁମିନା ।

ବାରବାର ବିସ୍ଥାପିତ ହେବାର
ନାଲି ହୁକୁମତିରେ
ଭିଟାମାଟି ଛାଡି ପରମାଟିରେ
ଦାଦନ ଖଟିବାକୁ ହୁଏ ,
ଇଟାଭାଟି ଗଢିବାକୁ ହୁଏ !