କାଳୀଗାଈର ପହ୍ନା ପରି
ଓହଳି ପଡିଛି ମେଘ ଜ୍ୟୋତିବିହାରରେ
ଅନେକ ତୃଷିତ ଆଖିଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନାରେ
ଟପଟପ ନଇଁ ପଡୁଛି ଆକାଶ ।
ବାର ପାହାଡ଼ର ମୁଣ୍ଡିଆ ଉପରେ
ଦିଶିଲାଣି ତୃତୀୟା ତିଥିର ଜହ୍ନ
ଡୁଙ୍ଗୁରା ଚୂଡ଼ାର ମନ୍ଦିର ରୁ
ଧୂପ, ଦୀପ ବାସିଭୋଗ ଖାଇ
ନାଚି ନାଚି ଆସୁଚି ଜହ୍ନ ରାତି ଜ୍ୟୋତିବିହାରକୁ ।
ଏଇ ତ ଶାଳ ପତ୍ରର ମୁହଁ ଧୋଇ ଦେଉଚି ବର୍ଷା
ଜହ୍ନରାତିରେ ବର୍ଷା ହେଲେ
ଝରକା ଖୋଲି ବସି ରହେ ବର୍ଷା ଦାସ ।
କୁରେଇ ଫୁଲଙ୍କ ଓଠରେ
ଖସିପଡ଼େ ଜହ୍ନର ଟୁକୁଡ଼ା
କିଏ ବଂଶୀ ବଜାଉଚି ଅନ୍ଧାରରେ
ବର୍ଷା ଦାସ ଲେଖି ବସେ ଲୁହର କବିତା ।
ବେଳେବେଳେ ଜହ୍ନ ରାତିରେ ମାତାଲ ହୁଏ ଜ୍ୟୋତିବିହାର
ଦାରୀଡୁମୁରୀର ପଥର ଉପରେ
ନାରୀ ଦେହରେ ନିଆଁ ଜଳେ
ବତୀଖୁଣ୍ଟରେ ବସା ବାନ୍ଧିଥିବା
ବାଇଚଢେଇର ଅଣ୍ଡାକୁ
ଭାଙ୍ଗିଦିଏ ମାତାଲ ଜହ୍ନରାତି ।
ଜ୍ୟୋତିବିହାର
ସବୁଜ କବିତାର ଏନ୍ତୁଡ଼ିଶାଳ
ଜହ୍ନ ରାତିରେ ବର୍ଷା ହେଲେ
ବଇଁଶୀଆଳ ଗୀତ ଗାଏ
କାନ୍ଦିବୁ ଯଦି କାନ୍ଦ
ଲୁହ ତୋର
ଆଖି ମୋର ।
