ଜାଣେ ଭାରି କୌତୂହଳ କେବେ ତ
କେବେ ବ୍ୟସ୍ତ ବିକଳ
ଜାଣିବାକୁ ସମାଚାର ମୋର ।

ସମୟ ମୋ ବିତେ କେଉଁ ପରି
ଥାଏ ନିହାତି ଅଥୟ ନା
ଅଥର୍ବ ପଥର ।

ଦିଶେ ଯେଉଁ ପରି
ସେ ସବୁ ମୋ ଇଚ୍ଛା କିବା
ଆଉ କାହା ଇଚ୍ଛାରେ ନ ଥାଏ,
ତଥାପି କେହି କେହି
ଅପାରଗ ଅସୁନ୍ଦର କହି
ଚାହିଁ ମୋତେ, ଚୁପି ହସୁଥାଏ ।

ଅନେକ ଘଟଣା ପରି
ଏ ସବୁ ଦେଖେ ଶୁଣେ
ନଜରରେ ପଡେ଼
କରିପାରିବି କ’ଣ ? ଜାଣିଲା ପରେ
ଅବସନ୍ନ ରହେ ଉଦାସରେ ।

ତମ ଅଲକ୍ଷ୍ୟରେ ଘଟୁଚି ଏସବୁ
ଭାବୁନାହିଁ, ବରଂ ଦେଖ
ମୋ ଆଗରେ ତମେ ଯାହା
ଭିନ୍ନ ଥାଅ ଆଢୁଆଳ ହେଲେ ।

ମୁଁ କାହିଁକି ଧରି ପାରିଲିନି ଦକ୍ଷତା
ଖୁବ୍ ବେଶୀ ଚତୁରତା
ଝଲମଲ ହସ ଆଉ କଥା ଚାତୁରୀରେ
ହଜାଇ ଦେଲିନି କିଆଁ
ଚୁପି ଚୁପି ହସୁଥିବା ଲୋକର
ନିଦ ଆଉ ହସର କବିତା ।