ମଣିଷ ଛାତିରୁ ଧସିଯାଉଛି…
ମଣିଷପଣିଆ, ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଆଉ ବିଶ୍ୱାସ ,
ଜାତି ଧର୍ମ ବର୍ଣ୍ଣ ଆଉ ସାମ୍ପ୍ରଦାୟିକତାର
ଭେଡାଭେଦରେ ଘାଣ୍ଟି ହୋଇଯାଏ
ଏ ସାରା ସଂସାର …
ଫାଟିଯାଏ ବୋମା ମୁମ୍ବାଇ ଦିଲ୍ଲୀ ଅବା
ଆମେରିକାର ବାଣିଜ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ରରେ
ଢ଼ୋ ଢ଼ୋ ହୋଇ…
ଥରିଯାଏ ବିଶ୍ଵମାନବତାର ଛାତି
ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ନିମିଷକେ, ଦେଶ ଦେଶ ମଧ୍ୟେ
ସଂହତି ଆଉ ସଂପ୍ରୀତିର ମହା ସେତୁବନ୍ଧ ।

ଜଙ୍ଗଲର ଚିରୁଡ଼ିଏ ନିଆଁ ଦିନେ
ଆଦିମ ମାନବକୁ ଦେଇଥିଲା …
ବଞ୍ଚିବାର ରାହା, ଆଜି ସେହି ନିଆଁରେ
ଜଳୁଛି ଜଙ୍ଗଲ, ଗାଁ ଗଣ୍ଡା , ସହର ବଜାର ,
ଦିଶୁନାହିଁ ଆଉ ଗଛର ଫାଙ୍କରେ
ଲାଜେଇ ଜହ୍ନର ମୁହଁ ;
କେବେଠୁଁ ତ ଧୂଳି, ଧୂଆଁ, ପାଉଁଶରେ
ଲେପି ହୋଇଗଲାଣି ତା’ର ସୁନାର ଦେହ ।

ଅନ୍ଧାରର ଗହଳିରେ ସିନା କେହି ଜଣେ
ତୋଳିଛି ତା’ ମାଟି କଣ୍ଢେଇର ସଂସାର ନିଜ ଜୀବନସାରା
ଆଲୋକର ଲଢେଇରେ ନିଶ୍ଚେ ଭାଙ୍ଗିଯିବ ଆଉ
ବନିଯିବ ସେ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ବେସାହାରା !