ସେମାନେ ଯେବେ ମୋତେ
ମାରିବାକୁ ଆସନ୍ତି
ମୁଁ ଖାଲି ଟିକେ ଭ୍ରୁଲତା ଟେକେ
ନଚେତ୍ ନାକ କୁଞ୍ଚାଏ
ସେମାନେ ଆପେ ମରିଯାଆନ୍ତି ।

ସେମାନଙ୍କର ସବୁ ବିଦ୍ରୋହର କାହାଣୀ ସରିଯାଏ
ମୋ ସ୍ମିତ ହସରେ
ସବୁ ଯଜ୍ଞର ଆହୁତି ହୋଇଯାଏ
ମୋ ଇଷିକାରରେ ।

ସେମାନେ ବୁଝନ୍ତିନି ଯେ
ଏପରି ଅନେକ ବାଟହୁଡ଼ା
ସିଂହ ଓ ମୂଷା
ଆଶ୍ରୟ ଲୋଡ଼ନ୍ତି
ମୋ ଶ୍ୟାମଳ ସୁହାଗରେ
ଏମିତିକି ମୋ ଲୁହ ଟୋପାଏ ବି
ହୋଇଯାଏ ମୁକ୍ତା
ଯାହାକୁ ମାଳ କରି ପିନ୍ଧିବାକୁ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ଥାଆନ୍ତି
ରାଜା ମହାରାଜା ଓ ସମ୍ରାଟମାନେ ।