ଶହେ ଜନ୍ମ ବି’
ଯଥେଷ୍ଟ ନୁହେଁ
ଜୀଇଁ ନେବାକୁ ଠିକ୍ରେ
ଏ ଭାରତ ମାଟିରେ !
ଫୁଲ ଫୁଟିଲା ପରି ଏଠି
ବୋମା ଫୁଟେ ଋତୁ ଅଋତୁରେ
ପୁରାପୁରି ନିଜକୁ ବିକିବାକୁ ପଡ଼େ
ଜୀଇଁବାର ଅଭିନୟ କରିକରି
ମୃତ୍ୟୁ ହାତେ ଧରା ହେବା ଯାଏ ।
ଜମି, ଜଳ, ଜଙ୍ଗଲ
ର’ମାନ ପଡ଼େ ନାହିଁ
କ୍ଷମତା, ନିଶାରେ !
ଦେଖିବାକୁ ବାକି ଅଛି
କେଉଁଦିନ ଟେଣ୍ଡର ପଡ଼ିବ
ପବନ, ଗଛ, ଛାଇ, ଗାଁ ନଈ
ଏସବୁ ଧରିନେବେ ବିଦେଶୀ ସ୍ୱଦେଶୀ
ହତବାକ୍, ଗାଁ ମାଟି, ମା’ ଭାଇ
ସେତେବେଳେ ।
ସେମାନେ ମଣିଷ ଲୋଡ଼ନ୍ତି ନାହିଁ
ଯନ୍ତ୍ର କରିଦେବ କାମ
ହୃଦୟ ବି ଦରକାର କ’ଣ
କମ୍ପ୍ୟୁଟର ନେବ ତା’ର ସ୍ଥାନ
ଗାଁ ବିଲ, ତୋଟାମାଳ
ତାଳ, ନଡ଼ିଆ, ଗୁଆର ଧାଡ଼ି ଧାଡ଼ି
ଗଛର ବଜାର,
ବଂଶୀସ୍ୱର, ନଈକୂଳ
କିଛି ଲୋଡ଼ା ନ ଥାଏ
ନିଜ ଭିତରେ ସବୁ ଏବେ ତ’ ଅସାର ।
ଯୁଦ୍ଧର ବିଗୁଲ୍ ଶୁଭୁଛି ତ ଶୁଭୁଥାଉ
ମୁର୍ହୁ ମୁର୍ହୂ ମରୁଥାଅ
ତୁଣ୍ଡେ କୁହ ଜୟ ସରକାର !
କେତେ ପ୍ରାଚୀନ ହେଲେ ବି ଦେଶ
କେତେ ସୁସଂସ୍କୃତ ହେଲେ ଏ ମାଟି
ଏ ତ’ ବିଦେଶୀଙ୍କ ବର୍ଷ ବର୍ଷ
ଖାସ୍ ମାହାଲ୍ ।
ଏତେ କଥା ଜଣା ଅଛି ତ ଥାଉ
ଆଖିରେ ଭରିନିଅ ସରକାରୀ ସ୍ୱପ୍ନ
ସେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ସ୍ୱାଧୀନତା ବନ୍ଦୀ
ମାଆ ଆଖି, ମାଟି ଦେହ
ହରାଇ ନେବାକୁ ଏସବୁ ସେମାନଙ୍କ ଫନ୍ଦି ।
ଜମିଯାଉ, ଘର ବାଡ଼ି ଯାଉ
ତଥାପି ହସିବା ଆମେ
ସପନ ବୁଣିବା
ସବୁ ବିକି ଦେଲେ ବି ସରକାର୍
ରଖିଛନ୍ତି ଉତ୍ତର ପିଢ଼ି ନିମିତ୍ତ
ବଖୁରିଏ ଇନ୍ଦିରା ଆବାସ
ବି.ପି.ଏଲ୍., ଅନ୍ନପୂର୍ଣ୍ଣା, ଅନ୍ତୋଦୟ
ମଧୁସୂଦନ ଭତ୍ତା
କାମ ପାଇଁ ଜବ୍ କାର୍ଡ
ରହିଯିବା, ନ ରହିବା ପରି ଏଣେତେଣେ
ସବୁ ନେଉଛି ତ ନେଉ
ବିଦେଶୀ କି ଦେଶୀ ଦଲାଲ୍
ହୃଦୟ ତମର କିଏ ନେବ କି ଚୋରେଇ ?
କାହିଁକାଇଁ ଭୟପାଅ ଆହେ ପଶୁ ଦଳ ।।
