ଆଉ ଭାବିବିନି ବୋଲି
ନିଜକୁ ଯେତେ ତାଗିଦ୍‌ କଲେ ବି
କାଲି ପରି ଲାଗୁଥିବା ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଯୁଗ ପରେ
ଅଭିମାନର ବୋଝ ଉତାରି କେତେବେଳେ ପହଞ୍ଚିଯାଅ
ପୁଣି ଭାବନାର ଶ୍ୟାମଳ କ୍ଷେତ୍ରଟିଏ
ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଯାଏ
ଶିହରିତ ସୁହାଗର କୋମଳ ପଶ୍ଚାତାପରେ ।

କହି ପାରିବିନି
କେଉଁ ଲଗ୍ନରେ କେମିତି ପଶି ଆସିଲ ଭିତରକୁ
ଆଚ୍ଛନ କରିଦେଲ ହୃଦୟକୁ ମୋ
ବିଭୋରତାର ପହିଲି ସ୍ପର୍ଶ ପୁଲକରେ
ଜାଣିଲା ବେଳକୁ ମୋ ନିରୀହ ପୃଥିବୀରେ
ଏମିତି ଛାଇହୋଇ ଯାଇଥିଲ ଯେ
ମୁଁ ନ ଥିଲି କି ମୋ ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ମନର
ଯାବତୀୟ ଦୁଃଖ ଅବସୋସ ଅବିଶ୍ୱାସ ।

ତମ ରଙ୍ଗର ଝଲକରେ
ମୋ ହଜିବାର ବହୁ ଆଗରୁ
ହଜି ସାରିଥିଲା ଚତୁପାର୍ଶ୍ୱସ୍ଥ ଦୃଶ୍ୟସମୂହ
ନିଖୁଣ ସ୍ୱପ୍ନର ପ୍ରବଣତାରେ ।

ତମ ଜାଗାରେ ତମେ ନିଶ୍ଚୟ ଥିଲ
ତମକୁ ଗଭୀର ନିଦରୁ ଉଠେଇ ଉସ୍‌କେଇ
କେଉଁଠି ରହିଗଲି
ଆଜିଟା ସ୍ୱାଗତୋକ୍ତି
ଖାଲି ନିଜକଥା ନିଜକୁ ଶୁଣାଏ
ବଦଳୁଥିବା ନିଜ ଠିକଣାକୁ
ଅସହାୟତା ମୋ ପିଛା କରୁଥିବାବେଳେ
ମୁଁ ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ ହେଉଥାଏ ବାରମ୍ବାର
କେଉଁ ଗୋପନବାସରେ ।