ଗଳ୍ପ

ଅହିନନ୍ଦିନୀ ଉଲୂପୀ

Dr Archana Nayak's odia story Ahinandini Ulupi

ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ସନ୍ତରଣରତା ନାଗରାଜାଙ୍କ କନ୍ୟା ଉଲୂପୀ ବହୁସମୟ ଧରି ତୀରଦେଶରେ ଉପବେଶନ କରିଥିବା ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ଦୀର୍ଘଦେହ, ବିଶାଳ ବକ୍ଷ, ଆଜାନୁଲମ୍ୱିତ ବଳିଷ୍ଠ ବାହୁଦ୍ୱୟ, ଉନ୍ନତ ନାସା, ପ୍ରଶସ୍ତ କପାଳ, ଆୟତ ନେତ୍ର ଓ ସୁପୃଷ୍ଟ ଅଧର ବିଶିଷ୍ଟ ସୁଦର୍ଶନ ରୂପ ପ୍ରତି ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ନିବଦ୍ଧ କରିଥିଲେ ।

ଅହିନନ୍ଦିନୀ ଉଲୂପୀ

-: ପୂର୍ବରୁ  :-

ମହାବାହୁ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ଯାତ୍ରାକାଳରେ ତାଙ୍କ ସହିତ ସହଗମନ କରିବାକୁ ବହୁ ବେଦପାରଗ ବ୍ରାହ୍ମଣ, ଭିକ୍ଷାଜୀବୀ ଯତି, ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ଓ କେତେକ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ଵରେତା ଋଷି ତାଙ୍କ ସହିତ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କୁ ସର୍ବଦା ବେଷ୍ଟନ କରି ଯାଉଥିବା ମରୁଦ୍‌ଗଣଙ୍କ ପରି ଗମନ କଲେ । ବହୁ ଦେଶ ପର୍ଯ୍ୟଟନ କରି ଏବଂ ଅନେକ ପବିତ୍ର ତୀର୍ଥସ୍ଥାନମାନ ଦର୍ଶନ କରି ସମସ୍ତେ ଗଙ୍ଗା ଦ୍ୱାରରେ ଉପଗତ ହେଲେ । ସେଠାରେ ଅବସ୍ଥାନ କାଳରେ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ନିୟମିତ ଭାବରେ ଯଜ୍ଞାନୁଷ୍ଠାନ କରି ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ହୁତାଶନରେ ଆହୁତି ପ୍ରଦାନପୂର୍ବକ ନାନାବିଧ ପୁଷ୍ପରେ ସେ ସ୍ଥାନ ସୁସଜ୍ଜିତ କରୁଥିଲେ ।

ଦିନେ ପାଣ୍ଡବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅର୍ଜୁନ ସେଠାରେ ଯଜ୍ଞରେ ଘୃତାହୁତି ପ୍ରଦାନ ଶେଷ କରି ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ପିତୃପିତାମହଙ୍କୁ ଜଳତର୍ପଣ କରିବାକୁ ଜଳରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ ।

ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ସନ୍ତରଣରତା ନାଗରାଜାଙ୍କ କନ୍ୟା ଉଲୂପୀ ବହୁସମୟ ଧରି ତୀରଦେଶରେ ଉପବେଶନ କରିଥିବା ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ଦୀର୍ଘଦେହ, ବିଶାଳ ବକ୍ଷ, ଆଜାନୁଲମ୍ୱିତ ବଳିଷ୍ଠ ବାହୁଦ୍ୱୟ, ଉନ୍ନତ ନାସା, ପ୍ରଶସ୍ତ କପାଳ, ଆୟତ ନେତ୍ର ଓ ସୁପୃଷ୍ଟ ଅଧର ବିଶିଷ୍ଟ ସୁଦର୍ଶନ ରୂପ ପ୍ରତି ନିଜର ଦୃଷ୍ଟି ନିବଦ୍ଧ କରିଥିଲେ । ଧୀରେ ଧୀରେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ଆକର୍ଷଣ ବୃଦ୍ଧି ପାଉଥିଲା । ତାଙ୍କୁ ନିଜର ପତିରୂପେ ପାଇବା ପାଇଁ ତାଙ୍କ ମନରେ କାମନା ତୀବ୍ର ହେବାକୁ ଲାଗିଥିଲା ।

କିନ୍ତୁ ସେ କିପରି ବା ପହଞ୍ଚି ପାରିବେ ତାଙ୍କ ନିକଟରେ । ଋଷି, ମୁନି, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଓ ସାଧାରଣଙ୍କର ସମାବେଶ ମଧ୍ୟରେ ସେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ନିକଟରେ କିପରି ବା ନିଜ ହୃଦୟର ଆକର୍ଷଣର କଥା ପ୍ରକାଶ କରିପାରିବେ ।

ତାଙ୍କର ସେ ବହୁ ଆକାଂକ୍ଷିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଆସିଗଲା ଯେତେବେଳେ ଅର୍ଜୁନ ଜଳତର୍ପଣ ପାଇଁ ନଦୀ ଜଳରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ସେ ଡୁବ ଦେବାବେଳେ ଉଲୂପୀ କ୍ଷୀପ୍ର ବେଗରେ ଆସି ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଗଭୀର ଜଳ ଭିତରକୁ ଆକର୍ଷଣ କରିନେଇ ପହଞ୍ଚିଲେ କୌରବ୍ୟ ନାମକ ନାଗରାଜଙ୍କର ପାତାଳଲୋକରେ ଥିବା ମହାମଣିମୟ ଭବନରେ ।

ଏପରି ଏକ ଅପୂର୍ବ ସୁନ୍ଦର ଭବନରେ ଅର୍ଜୁନ ନିଜେ କିପରି ଆସି ପହଞ୍ଚିଲେ ବୁଝିପାରିଲେନି । କିନ୍ତୁ ସେ ଯେ କୌଣସି ମୋହିନୀ ମାୟାର ବଶବର୍ତ୍ତୀ ହୋଇ ଏଠାକୁ ଆକର୍ଷିତ ହୋଇଛନ୍ତି ତା’ ସେ ଅନୁଭବ କରିପାରୁଥିଲେ ।

ଅର୍ଜୁନ ବିସ୍ମିତ ହୋଇ ସେ ମଣିଭବନର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଦେଖିବା ସହ ସେଠାକୁ କାହାଦ୍ୱାରା ଆହୂତ ହୋଇଛନ୍ତି ଜାଣିବା ପାଇଁ ଇତସ୍ତତଃ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲେ । ତାଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ପରିଦୃଶ୍ୟ ହେଲେ ଅନିନ୍ଦ୍ୟ ସୁନ୍ଦରୀ ନାଗକନ୍ୟା ଉଲୂପୀ ।

ଉଲୂପୀଙ୍କର ଅସାମାନ୍ୟ ରୂପ ଶୋଭା ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ବିମୋହିତ କଲା । ଅତଳଜଳ ତଳେ ଏହି ଅପୂର୍ବ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟୀ ନାରୀ କିଏ ହୋଇପାରନ୍ତି ? ଅର୍ଜୁନ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ତୀବ୍ର ଆକର୍ଷଣ ଅନୁଭବ କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । ତଥାପି ନିଜକୁ ସଂଯତ କରି ପଚାରିଲେ, “ହେ ରୂପସୀ ରମଣୀ, ତୁମେ କିଏ ?”

– ମୁଁ ନାଗରାଜ କୌରବ୍ୟଙ୍କର କନ୍ୟା ଉଲୂପୀ ।

– ହେ ଭଦ୍ରେ, ମୁଁ ହେଉଛି ମଧ୍ୟମ ପାଣ୍ଡବ ଅର୍ଜୁନ ।

– ତାହା ମୁଁ ଜାଣେ ।

– ତୁମେ ମୋର ପରିଚୟ ଜାଣିଛ ? କିପରି ?

– ମୁଁ ଆପଣଙ୍କର ରାଜ୍ୟତ୍ୟାଗର କାରଣ, ତୀର୍ଥାଟନ, ଯଜ୍ଞାନୁଷ୍ଠାନ ଓ ଗଙ୍ଗାସ୍ନାନ ପ୍ରଭୃତି ସମସ୍ତ ବିଷୟରେ ଅବଗତ ଅଛି ।

ଅର୍ଜୁନ ଉଲୂପୀଙ୍କର ଉତ୍ତରରେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ । ଏହି ମୋହିନୀ ନାରୀ ତାଙ୍କ ସମ୍ପର୍କରେ ଏତେ କଥା ଜାଣିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ? କେଉଁ ଆଗ୍ରହରେ ? କିନ୍ତୁ ନିଜ ମନକଥା ଗୋପନ ରଖି ପଚାରିଲେ, “ହେ ଶୁଭାଙ୍ଗିନୀ, ମୁଁ ଗଙ୍ଗାଜଳରେ ତର୍ପଣ ପାଇଁ ଅବତରଣ କରିବା କଥା ମୋର ସ୍ମରଣ ଅଛି । କିନ୍ତୁ ଏହି ନାଗପୁରକୁ ମୁଁ କିପରି ଆସିଲି ?”

ଉଲୂପୀ ଲଜ୍ଜାନତ ମୁଖରେ ସ୍ମିତ ହସି କହିଲେ “ହେ କୁରୁଶ୍ରେଷ୍ଠ, ମୁଁ ହିଁ ଆପଣଙ୍କୁ ଏଠାକୁ ଆକର୍ଷଣ କରି ଆଣିଛି ।”

– କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ? ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲେ ଅର୍ଜୁନ ।

ଉଲୂପୀଙ୍କର ମୁଖ ଲଜ୍ଜାରୁଣ ହୋଇଉଠିଲା । ସେ କମ୍ପିତ କଣ୍ଠରେ ନିଜର ଅଭିଳାଷ ପ୍ରକାଶ କରି କହିଲେ, “ହେ ମଧ୍ୟମ ପାଣ୍ଡବ, ଗଙ୍ଗା ନଦୀରେ ସନ୍ତରଣ କରିବାବେଳେ ଆପଣ ତୀରସ୍ଥ ଭୂମିରେ ଯଜ୍ଞାନୁଷ୍ଠାନ କରୁଥିବାର ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରିଥିଲି । ଋଷି, ମୁନି, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଓ ବହୁ ସାଧାରଣ ମଣିଷଙ୍କ ସମାବେଶରେ ଆପଣ ସ୍ୱୟଂ ଦେବରାଜ ଇନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ତୁଲ୍ୟ ପ୍ରଭାବନ୍ତ, ଶୌର୍ଯ୍ୟବାନ ମନେ ହେଉଥିଲେ । ଆପଣଙ୍କର ଏହି ଅସାଧାରଣ ସୌମ୍ୟରୂପ ମତେ ନିବିଡ଼ ଭାବରେ ଆକର୍ଷିତ କଲା । କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ, ଯଜ୍ଞସ୍ଥଳରେ ମୁଁ ଜଣେ ଏକାକିନୀ ନାରୀ ପ୍ରବେଶ କରିବା ସମୀଚୀନ ମନେ କଲିନାହିଁ । ମୁଁ ସେଠାରେ ସୁଯୋଗର ଅପେକ୍ଷା କରୁଥିଲି । ଆପଣ ଜଳରେ ପ୍ରବେଶ କରିବା ସଙ୍ଗେ ମୁଁ ତ୍ୱରିତ ବେଗରେ ଆପଣଙ୍କୁ ଏଠାକୁ ଆକର୍ଷଣ କରିଆଣିଛି ।”

ଉଲୂପୀ କିଛି ସମୟ ନିରବ ରହିଲେ । ତାଙ୍କର ଲଜ୍ଜାରୁଣ ମୁଖ ଓ କମ୍ପିତ ସ୍ୱରରୁ ଅର୍ଜୁନ ବୁଝିସାରିଥିଲେ ନାଗକନ୍ୟା କାହିଁକି ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ହୋଇଛନ୍ତି ? ଉଲୂପୀଙ୍କର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ ମନରେ ଭାବାନ୍ତର ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିଲା ।

କିନ୍ତୁ ସେ ଯେ ସର୍ତ୍ତାଧୀନ । କିପରି ସେ ନିୟମ ଲଙ୍ଘନ କରିବେ ?

ତାଙ୍କର ନିରବତା ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ଉଲୂପୀ ମନେକଲେ ଯେ ସେ ଜଣେ ନାରୀ ହୋଇ ନିଜର ପ୍ରେମାଭିଳାଷ ବ୍ୟକ୍ତ କରିଥିବାରୁ ଅର୍ଜୁନ ଅନ୍ୟଥା ଭାବୁଛନ୍ତି କି ? ତେଣୁ ସେ ଏଥର ନିଜର ଆବେଗକୁ ସମ୍ୱରଣ କରିନେଇ କହିଲେ, “ହେ ବୀରଶ୍ରେଷ୍ଠ ପାର୍ଥ, ମୁଁ ଜଣେ ନାଗକନ୍ୟା ! ଆମର ସ୍ୱାଧୀନ ବିହାରରେ କୌଣସି ପ୍ରତିବନ୍ଧକ ନଥାଏ । ତେଣୁ ସାଗର ଓ ନଦୀସମୂହରେ ଆମେ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦରେ ବିହାର କରିଥାଉ । ମୁଁ ସ୍ୱାଧୀନା କିନ୍ତୁ ସ୍ୱୈରିଣୀ ନୁହେଁ । ମୁଁ ନାଗରାଜ କୌରବ୍ୟଙ୍କର କୁମାରୀ କନ୍ୟା । ମୋର ମନୋମତ ପତି ନିର୍ବାଚନରେ ଅଧିକାର ଅଛି । ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ ମୋର ପତି ରୂପେ ବରଣ କରିଥିବାରୁ ଆପଣ ମତେ ସ୍ୱୀକାର କରନ୍ତୁ ।”

ଅର୍ଜୁନ ନାଗକନ୍ୟାଙ୍କର ଏ ପ୍ରସ୍ତାବରେ ଖୁବ୍ ଆହ୍ଲାଦିତ ହେଲେ ବି ସର୍ତ୍ତ ସ୍ମରଣ କରି କହିଲେ, “ହେ ବରାନନେ, ମୁଁ ମଧ୍ୟ ତୁମ୍ଭ ପ୍ରତି ଗଭୀର ଭାବରେ ଆକୃଷ୍ଟ ହୋଇଛି ଓ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ପତ୍ନୀରୂପେ ଗ୍ରହଣ କରିପାରିବା ମୋ ପାଇଁ ସୌଭାଗ୍ୟର କାରଣ ଅଟେ । କିନ୍ତୁ. . . ?”

ତାଙ୍କୁ ଆଉ ଅଧିକ କିଛି କହିବାର ସୁଯୋଗ ନ ଦେଇ ଉଲୂପୀ କହିଲେ “ମୁଁ ଜାଣେ ଆପଣ କେଉଁ କାରଣରୁ ବାରବର୍ଷ ବନବାସ ସହ ବ୍ରହ୍ମଚର୍ଯ୍ୟ ରକ୍ଷା କରିବା ନିୟମକୁ ସ୍ୱୀକାର କରିଛନ୍ତି । ସେଠାରେ ଆପଣ ଧର୍ମରକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି । ଏଠାରେ ମଧ୍ୟ ଆପଣଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ ଏକ ଧର୍ମରକ୍ଷା କରିବାକୁ ହେବ । ଏବେ ମୁଁ ନାଗରାଜଙ୍କର କୁମାରୀ କନ୍ୟା ଉଲୂପୀ ଆପଣଙ୍କୁ ପତି ରୂପେ ବରଣ କରିସାରିଛି । ଆପଣ ଯଦି ମତେ ଗ୍ରହଣ ନ କରନ୍ତି ତେବେ ମୁଁ ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କରିବି । ଏହାଦ୍ୱାରା ଆପଣ ଯେଉଁ ଅଧର୍ମରେ ଭାଗୀ ହେବେ, ସେଥିରୁ କିପରି ବା ନିସ୍ତାର ପାଇବେ । ଆପଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ, ରାଜବଂଶଜ । ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରତି ସର୍ବାନ୍ତଃକରଣରେ ସମର୍ପିତା ନାରୀକୁ ସ୍ୱୀକାର କଲେ ହିଁ ଆପଣଙ୍କ କ୍ଷାତ୍ରଧର୍ମ ସୁରକ୍ଷିତ ରହିବ ।”

ଅର୍ଜୁନ ଉଲୂପୀଙ୍କ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ଓ ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ତାଙ୍କର ଗଭୀର ପ୍ରେମ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ଧର୍ମକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି ତାଙ୍କୁ ଗ୍ରହଣ କଲେ । ନାଗଭବନରେ ଉଲୂପୀଙ୍କ ସହିତ ଏକ ପ୍ରଗାଢ଼ ପ୍ରେମପୂର୍ଣ୍ଣ ରାତି ଅତିବାହିତ କରି ପରଦିନ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ କାଳରେ ସେ ଉଲୂପୀଙ୍କ ସହ ଗଙ୍ଗାଦ୍ୱାରକ ଆଗମନ କଲେ । ସେଠାରେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ଜଳ ନିମଜ୍ଜନ ପରଠାରୁ ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ ଅପେକ୍ଷା କରୁଥିବା ବ୍ରାହ୍ମଣ ଓ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ଆନନ୍ଦବର୍ଦ୍ଧନ କରି ଅର୍ଜୁନ ଜଳରୁ ଆତ୍ମପ୍ରକାଶ କଲେ ।

ପତିଙ୍କୁ ବିଦାୟ ଦେଇ ଫେରିଯାଉଥିବା ଉଲୂପୀ ବର ଦେଇଗଲେ ଯେ ଜଳରେ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ କେହି ଜୟ କରିପାରିବେ ନାହିଁ ଏବଂ ଯେତେ ଜଳଚର ଅଛନ୍ତି ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କର ସାଧ୍ୟ ହେବେ ।

ଅର୍ଜୁନ ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ଋଷି ଓ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନଙ୍କ ନିକଟରେ ନାଗଭବନର ସମୁଦାୟ ବୃତ୍ତାନ୍ତ ନିବେଦନ କଲେ । ସେମାନେ ମଧ୍ୟ ଏଥିରେ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରକାଶ କରି ତାହା ଧର୍ମାନୁମୋଦିତ ବୋଲି ସମର୍ଥନ ଜଣାଇଲେ ।

ପୁଣି ଆରମ୍ଭ ହେଲା ପର୍ଯ୍ୟଟନ । ପୁରୁଷ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅର୍ଜୁନ ହିମବନ୍ତର ପାର୍ଶ୍ୱଦେଶକୁ ପ୍ରଥମେ ଗମନ କଲେ । ତ’ପରେ ହିରଣ୍ୟବିନ୍ଦୁ ନାମକ ତୀର୍ଥରେ ସ୍ନାନ କରି ବହୁ ସ୍ଥାନ ଓ ତୀର୍ଥାଟନ କରିବାପରେ ମଣିପୁର ରାଜ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ସେଠାରେ ଜାଣେ ଚାରୁଦର୍ଶନା କନ୍ୟାଙ୍କୁ ଭ୍ରମଣ କରୁଥିବାର ଦେଖି ତାଙ୍କ ପ୍ରତି ଆକୃଷ୍ଟ ହୋଇ ଜାଣିବାକୁ ପାଇଲେ ଯେ ସେ କନ୍ୟା ହେଉଛନ୍ତି ମଣିପୁରର ରାଜା ଚିତ୍ରବାହନଙ୍କର କନ୍ୟା ଚିତ୍ରାଙ୍ଗଦା ।

ଅର୍ଜୁନ ରାଜା ଚିତ୍ରବାହନଙ୍କ ନିକଟକୁ ଗମନ କରି ନିଜର ପରିଚୟ ଦେବାରୁ ରାଜାଙ୍କର ଆନନ୍ଦର ସୀମା ରହିଲା ନାହିଁ । କୁରୁଶ୍ରେଷ୍ଠ ମଧ୍ୟମ ପାଣ୍ଡବ ତାଙ୍କ କନ୍ୟାର ପାଣିପ୍ରାର୍ଥୀ ଜାଣି ସେ ଗୌରବ ଅନୁଭବ କଲେ । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ବଂଶାନୁକ୍ରମେ ଏକ ବ୍ୟବସ୍ଥା ପ୍ରଚଳିତ ଥିଲା ଯେ ତାଙ୍କ ବଂଶରେ ଜଣେ ରାଜାଙ୍କର ଗୋଟିଏ ମାତ୍ର ସନ୍ତାନ ଜାତ ହେବ । ଚିତ୍ରବାହନଙ୍କ ପୂର୍ବବର୍ତ୍ତୀ ବଂଶଧରମାନଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଲେଖାଏଁ ପୁତ୍ର ଜନ୍ମଗ୍ରହଣ କରି ବଂଶରକ୍ଷା କରିଆସିଛନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କ କ୍ଷେତ୍ରରେ ପ୍ରଥମ ବ୍ୟତିକ୍ରମ ହେଲା, ପୁତ୍ର ପରିବର୍ତ୍ତେ ତାଙ୍କର କନ୍ୟାଟିଏ ଜନ୍ମ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ସେହି କନ୍ୟାର ସନ୍ତାନ ହିଁ ତାଙ୍କର ବଂଶର ଉତ୍ତରାଧିକାରୀ ଭାବରେ ମଣିପୁରର ରାଜା ଭାବରେ ରାଜ୍ୟର ଦାୟିତ୍ୱ ନେବ । ଅର୍ଜୁନ ତାଙ୍କ କନ୍ୟାକୁ ବିବାହ କରିପାରିବେ କିନ୍ତୁ ତାଙ୍କର ଯେଉଁ ସନ୍ତାନ ଜନ୍ମ ହେବ ତା’ ଉପରେ ନିଜର ଅଧିକାର ସାବ୍ୟସ୍ତ କରିବେ ନାହିଁ ।

ଚିତ୍ରବାହନ ଖୁବ୍ ନମ୍ର ଭାବରେ ତାଙ୍କର ପ୍ରସ୍ତାବ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଅବଗତ କରାଇଲେ । ଅର୍ଜୁନ ସେଥିରେ ସମ୍ମତ ହୋଇ ବିବାହ କଲେ ରାଜକନ୍ୟା ଚିତ୍ରାଙ୍ଗଦାଙ୍କୁ । ମଣିପୁରରେ ରହିଗଲେ ତିନିବର୍ଷ । ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନଟିଏର ଜନ୍ମ ପରେ ସେ ମଣିପୁରରୁ ବିଦାୟ ନେବା ପୂର୍ବରୁ ଚିତ୍ରାଙ୍ଗଦାଙ୍କୁ ଆଶ୍ୱାସନା ଦେଇ କହିଲେ, “ହେ ମୋର ପ୍ରିୟତମା, ମତେ ଏବେ ବିଦାୟ ଦିଅ । ଏଇ ଆମର ପୁତ୍ର ବଭ୍ରୁବାହନ, ଏହାଙ୍କୁ ମୁଁ ରାଜା ଚିତ୍ରବାହନଙ୍କୁ ତୁମକୁ ଗ୍ରହଣ କରିଥିବାରୁ ଶୁଳ୍କ ସ୍ୱରୂପ ପ୍ରଦାନ କରୁଛି । ଇଏ ତୁମ ବଂଶର ରକ୍ଷା କରିବା ସହ ମଣିପୁର ରାଜ୍ୟର ଅଧିପତି ହେବ । ଯେତେବେଳେ କୁନ୍ତୀପୁତ୍ର ଯୁଧିଷ୍ଠିର ସମୁଦାୟ ପୃଥିବୀକୁ ଜୟକରି ରାଜସୂୟ ଯଜ୍ଞ କରିବେ, ସେ ସମୟରେ ସମସ୍ତ ରାଜା ତାଙ୍କୁ ଅଭିନନ୍ଦନ ଜଣାଇବାକୁ ଆସିବେ । ତୁମ୍ଭର ପିତା ମଧ୍ୟ ସେଠାରେ ଉପସ୍ଥିତ ହେବେ । ତୁମ୍ଭେ ସେ ସମୟରେ ସେଠାକୁ ଆଗମନ କରି ଆମ୍ଭପୁରରେ ଆନନ୍ଦରେ ଅବସ୍ଥାନ କରିବ । ଏବେ ମୋଠାରୁ ବିଚ୍ଛିନ୍ନ ହେଉଥିବାର ଦୁଃଖରେ ପୀଡ଼ିତା ହୁଅନାହିଁ । ଏବେ ଆମ୍ଭର ପୁତ୍ର ବଭ୍ରୁବାହନଙ୍କୁ ତଥା ତୁମ୍ଭର ବଂଶରକ୍ଷକକୁ ଯତ୍ନରେ ପ୍ରତିପାଳନ କର ।”

ଏହି ପ୍ରକାରେ ପ୍ରବୋଧନା ଦେଇ ଅର୍ଜୁନ ପୁନଃ ତୀର୍ଥାଟନରେ ବାହାରିଲେ ।

ତା’ପରେ

ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିବା ଲେଖିକା/ଲେଖକଙ୍କ ତାଲିକା

ଲୋକପ୍ରିୟ ଲେଖା

To Top